ม่านมลทิน

บทที่ 3 ตอนที่ 1

ร่างเล็กทิ้งตัวลงนอนแผ่หลาบนที่นอนสีขาวสะอาด ก่อนจะคว้ามือถือขึ้นมาเปิดอ่านแชทเมื่อได้ยินเสียงเตือน เป็นข้อความจากกันตกานต์นั่นเอง

           'ถึงบ้านหรือยัง'

           'ค่ะ...เพิ่งจะถึง พี่ตาร์มีอะไรหรือเปล่าคะ...' หล่อนพิมพ์ข้อความถามกลับไป

           'คิดถึง...'

           'ค่ะ...เอยขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ ร้อนมากๆ'              

             'หนีพี่อีกแล้ว' อีกฝ่ายตัดพ้อ

           'เปล่าคะ เอยเหนื่อยแล้วก็เหนียวตัวเท่านั้นเอง ยังไงพรุ่งนี้เราก็ต้องเจอกันอยู่แล้ว'

           'ครับ...อย่าอาบน้ำนานนะ พี่เป็นห่วง...'

'แค่อาบน้ำ นี่บ้านเอยนะคะ...จะต้องเป็นห่วงอะไร' ภาวนาถอยหายใจแล้วคลี่ยิ้มน้อยๆ ก่อนจะจิ้มแป้นพิมพ์ตอบกลับ

           'พี่ก็ห่วงเอยทุกอย่าง ถ้าให้ดีเราต้องอยู่ด้วยกันพี่ถึงจะหมดห่วง...'

           'อย่าล้อเล่นสิคะ เอยไม่คุยด้วยแล้วไปอาบน้ำดีกว่า' หล่อนตัดบทเพราะหากยังยืดเยื้อมีหวังคงถูกกันตกานต์หว่านล้อมจนไม่เป็นอันต้องทำอะไรเป็นแน่

           'โอเคครับ...พี่คิดถึงนะ แค่อยากให้เอยเคยชินกับการมีพี่อยู่ทุกๆ วัน ทุกเวลา เอยจะได้คิดถึงพี่บ้าง'

           '...'

           หล่อนส่งสัญลักษณ์กลับไปเป็นการปิดบทสนทนา แล้วก็ทิ้งมือถือลงบนที่นอนข้างๆ ตัวทันทีโดยไม่ได้ลุกไปเข้าห้องน้ำตามที่บอกกับกันตกานต์แต่อย่างใด

           หล่อนก็แค่...อยากอยู่คนเดียวเงียบๆ บ้างสักพัก หลังจากวุ่นวายอยู่กับการใช้ชีวิตมาตลอดทั้งวัน

           "อาไทม์...อาไปอยู่ที่ไหนคะ ทำไมไม่ติดต่อมาเลย จะโกรธจะเกลียดเอยยังไงก็ได้แต่อย่าหายไปไร้ร่องรอยแบบนี้เลย" ในขณะที่เพิ่งวางมือจากการสนทนาผ่านข้อความกับใครคนหนึ่ง

           ใจของหล่อน...กลับโหยหาถึงใครอีกคนที่เขาไม่เคยแยแสหล่อนเลย มิหนำซ้ำยังปักใจชิงชังไม่อยากจะใช้ลมหายใจร่วมโลกกันเลยทีเดีย

"เอยจะรอ...วันที่อาไทม์กลับมา ไม่ว่ามันจะนานสักแค่ไหน..." หล่อนเปรยผ่านสายลมแผ่วพร้อมกับดวงตาที่เศร้าหมองคลอหน่วย เวลาที่ผ่านไปช้าๆ มันบีบคั้นกดดันให้หล่อนเหมือนตายทั้งเป็นเข้าไปทุกที...

ความรักที่ว่าไม่สมหวังมันตรอมตรมกลัดหนองอยู่แล้ว พอมาพบเจอปัญหาเคราะห์ซ้ำกรรมซัดหัวจิตหัวใจของหล่อนก็ยิ่งไขว้เขวไร้จุดหมาย

           ทัพไทคือทุกอย่างของหล่อน...ไม่ว่าเขาจะรักหรือจงเกลียดไม่เคยแลเหลียวหล่อนอย่างไร หล่อนก็รักใครไม่ได้อีกแล้วนอกจากเขา ความรักไม่ต้องการเหตุผล...

           ใครๆ ต่างก็คาดหวังว่าในวันที่หล่อนเติบโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ หล่อนจะเข้าใจความรู้สึกของตัวเองมากขึ้น และเรียนรู้ความสัมพันธ์ระหว่างหล่อนกับทัพไทได้ถ่องแท้ว่าเป็นแค่ความคิดของเด็กๆ ที่ไม่รู้เดียงสา

           ใช่...พวกเขาเข้าใจถูก แต่แค่ครึ่งเดียว...

           ยิ่งเติบใหญ่ขึ้นหล่อนยิ่งเข้าในความรู้สึกของตัวเองดีขึ้นทุกอย่าง ว่าหัวใจของหล่อนมันตั้งมั่นหยิบยื่นให้กับทัพไทจนหมดสิ้นมาตั้งนานแล้ว...       

           ร่างเล็กปิดตานอนนิ่งหายใจเป็นจังหวะจนกระทั่งเผลอหลับลึกไปโดยไม่รู้ตัว ไม่มีใครเข้ามากวนใจหล่อนในห้องเนื่องจากได้ลั่นวาจาไปแล้วว่าอยากใช้เวลาส่วนตัวยิ่งทำให้นิทรานั้นยาวนานนิ่งสนิทใจ