รักเธอนะวันพระ

27.ซัพพอร์ต

อีกด้าน

สองยายหลานกำลังช่วยกันยกสำรับกับข้าวมาวางที่โต๊ะสองหนุ่มจึงรีบเข้าไปช่วยทันที

"มะ กินข้าวก่อนแล้วค่อยติวก็ได้" เพ็ญสุดาพูดยิ้ม ๆ

"ครับพี่ มีอะไรกินบ้าง หอมเชียว"

"ต้มโคล้งปลากรอบ ไข่ตุ๋น น้ำพริกปลาสด ผักต้ม กินได้มั๊ยอาหารบ้าน ๆ ก็งี้แหละ" เพ็ญสุดาตอบน้องชายแต่ปลายตาไปมองคนตัวโต ในขณะที่เพิ่มบุรุษก็หันไปส่งสายตาให้พี่ชายที่นับถือเช่นกัน

"อะนี่ ยายทำซุปมะเขือยาวให้อีกอย่าง ไม่เผ็ดมาก จิ้มกับผักสด ตาผลแกเก็บผักสดมาจากในสวน" ยายบัวลอยพูดยิ้ม ๆ พร้อมกับวางถ้วยซุปมะเขือยาวและจานผักสดลงบนโต๊ะกินข้าว

"โห..น่ากินครับยาย งั้นผมขอชิมเลยนะครับ..อื้ม…อร่อยครับยาย" พร้อมกับซุปมะเขือยาวใส่จานวางบนข้าวแล้วโปะหน้าด้วยผักสดตักเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย

…………………………………

หลังจากกินข้าวปลาอาหารอิ่มหนำสำราญกันแล้วสมาชิกในบ้านต่างก็หามุมของตัวเอง ส่วนสองหนุ่มก็ยึดพื้นที่บริเวณโต๊ะกินข้าวเป็นที่ติวหนังสือ

ส่วนเพ็ญสุดาออกมานั่งรับลมที่หน้ามุกดูจ๊อบไปเพลิน ๆ ในมือถือ

..อือ ถ้าเข้าดึกก็พอไปทำได้ เอาไงดี กะดึกก็ตั้งอีกสองสัปดาห์ กะบ่ายก็หวุดหวิดเวลาทำงาน..…เงินจ๋าเงิน อยู่ตรงหน้าแต่ไม่มีเวลาจะเอา..เฮ๊อ…… เพ็ญสุดาได้แต่พึมพำคนเดียว โดยไม่ได้สังเกตเลยว่ามีใครคอยแอบฟังอยู่

อีกด้านของคนที่แอบสังเกตการณ์

นี่คงคิดหางานพิเศษอยู่ละซิ จะมีเวลาพักผ่อนที่ไหน หาเงินตัวเป็นเกลียวเลยเหรอ ถ้าทางต้องหาตัวช่วยซ๊ะแล้วเขาล้วงกระเป๋าไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดอะไรบางอย่างแล้วเก็บเข้าที่เดิม มุมปากยกยิ้มแล้วเดินกลับไปหาหนุ่มน้อยที่กำลังคร่ำเคร่งกับบทเรียนที่โต๊ะกินข้าวที่ใช้เป็นสถานที่ติวหนังสือชั่วคราว สักพักเขาก็เห็นคนตัวเล็กเดินเข้ามาในครัวและตรงมาที่ตู้เย็นหยิบน้ำเปล่าไปหนึ่งขวดแล้วหันมามองทางนี้ยิ้ม ๆ แล้วเดินขึ้นห้องไป

"คิดจะรักก็กล้า ๆ หน่อย พี่ผมถึงจะแปลกแต่ก็น่ารักจิตใจดีนะคร้าบ" เพิ่มบุรุษพูดขึ้นมาลอย ๆ

"เป็นเด็กเป็นเล็ก..อ่านหนังสือไป ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของผู้ใหญ่" กรวรรธดุกลบเกลื่อนไปงั้น จริง ๆ ก็เขินแหละก็คนมันไม่ได้มีความรักมานานแล้วเลยทำตัวไม่ถูก

หลังจากใช้เวลาพอประมาณเด็กหนุ่มเริ่มเหนื่อยล้าและง่วงจึงขอตัวไปนอน ส่วนกรวรรธเลือกที่จะกลับคอนโดเพราะมีเรื่องต้องสะสางเล็กน้อย เพราะเขานัดกับใครคนนึงไว้

@เลานจ์แห่งหนึ่งกลางเมืองใหญ่

กรวรรธเดินเข้าไปในเล็ก ห้องหนึ่งที่แบ่งโซนไว้เป็นโซนส่วนตัวและเข้าไปนั่งในมุมหนึ่ง พร้อมกับสั่งวิสกี้ และอาหารขบเคี้ยวมากินรอเพลิน สักพัก

"เมธทางนี้" กรวรรธยกมือขึ้นเป็นสัญญาณบอก

"ว่าไงครับ บอสใหญ่ มีอะไรให้ผมรับใช้ครับ" ปรเมธในลุคเสื้อยืดคอวีสวมทับด้วยสูทเท่ ๆ กัับกางเกงยีนส์สีเข้ม พูดยิ้ม ๆ แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงกันข้าม

"ก็มีเรื่องไหว้วาน จะว่ารบกวนก็ได้"

"เฮ๊ย ไม่ต้องเกรงใจครับท่านประธาน ว่ามาครับ"

"หึหึ คือ..แกเปิดบริษัททัวร์ รับฟรีแลนซ์ไกด์บ้างมั๊ยว๊ะ"

“ก็มีนะเวลาไกด์ของเราติด หรือบางทีไม่ชำนาญท้องที่ก็ต้องอาศัยฟรีแลนซ์ท้องที่บ้างหละ ถามทำไม”

"ก็อยากแนะนำสักคนหนึ่ง ผู้หญิงสูงขาวบุคลิกดีแต่หน้าดุไปนิด อายุ 23 ปี ได้สามภาษา ไทย จีน อังกฤษ ขยัน ยิ้มเก่ง ใจดี ไม่เอาเปรียบนักท่องเที่ยว มีคุณธรรมอีกต่างหาก"

"เห้ย นั่นคุณสมบัติที่กุเฟ้นหาเลยนะเว้ย ไปเจอที่ไหน"

"โรงแรมของเจ้านายกู เป็นรีเซฟชั่นฟร้อนฯ แต่ว่าอยากหารายได้เพิ่ม แล้วนางก็ถนัดเรื่องนี้ ขับรถยนต์ได้"

"เจ้านายมึงที่รับดูแลมึงและบริษัทของมึงหลังจากพ่อแม่มึงตายน่ะเหรอ"

"อืม..ใช่"

"แล้วอยู่ ๆ ทำไมถึงได้หางานให้ชาวบ้านล่ะ หรือว่า อย่าบอกนะว่าเป็นเด็กในสังกัดน่ะ บอกมาเลยไอ้เกม"

"เปล่า ไม่ใช่เด็กในสังกัดแต่เป็นคนของใจที่กำลังดู ๆ อยู่"

"เห๊ย เปิดตัวแล้วเหรอ คบกันนานหรือยัง แต่งเมื่อไร"

"ยังไม่เปิดตัว ยังไม่ได้คบกัน แต่กูตามจีบเค้าอยู่ ตอนนีี้ก็ยังไม่รู้ว่าจีบติดหรือเปล่า ผู้หญิงอะไรใจแข็งชะมัด" กรวรรธเผลอบ่นพึมพำ

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า…..เสร็จ มึงเสร็จแน่ไอ้เกม มึงเจอเด็กปราบแล้ว ขนาดยังไม่ได้เป็นแฟนกันมึงยังทำให้เค้าได้ตั้งขนาดนี้ ถามหน่อยเถอะ แล้วเจ้าตััวเค้ารู้รึยัง"

"ยัง แต่ก็จะทำให้เป็นเรื่องบังเอิญไง มึงช่วยกุหน่อย ค่าใช้จ่ายส่วนของน้องเดี๋ยวกุจ่ายเอง แค่ขอให้น้องมีรายได้เพิ่ม กุก็พอใจแล้ว" กรวรรธพูดอย่างหมดฟอร์ม

"เฮ่ย ถ้าน้องรู้ทีหลังนี่จะเป็นไงว๊ะ น้องไม่โกรธมึงเหรอ?" ปรเมธเกิดสงสัยขึ้นมา

"เออไว้ให้ถึงตอนนั้นก่อน เดี๋ยวกุจัดการเอง" กรวรรธบ่นในใจ

"ไอ้เกมเอ๊ย…มึงตาย ตายแน่ กุว่าถ้าแต่งกันไปมึงไม่ยกไว้บนหิ้งเลยเหรอ"

"ก็ไม่ขนาดนั้น"

"..เออ เอาไงก็เอา ได้เสมอ แล้วจะให้ทำไงก็บอก จะโทรหรือแช็ทมาก็แล้วแต่มึงเลย"

"โอเค ขอบใจมากเพื่อน ถ้าปลาฮุบเหยื่อก็เมื่อนั้นแหละที่กุจะติดต่อมึง"

"ครับ ได้อยู่แล้วครับท่านประธานใหญ่ เท่านี้เหรอครับธุระของท่านที่เรียกผมมา"

"อืม..ครับ ดื่มก่อน ใจเย็นครับบอสมื้อนี้ผมเลี้ยงเอง หึหึ” กรววรธพูดกลั้วหัวเราะ

@หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป

เพ็ญสุดาเปลี่ยนกะเป็นกะบ่ายและกลับบ้านดึกดื่นอีกตามเคยและเป็นภาระที่น่าอึดอัดของกรวรรธเพราะคนตัวเล็กไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากเขา และเป็นหน้าที่ที่เขาจะต้องขับรถตามไปส่งถึงบ้าน โดยไม่ได้ถูกบังคับแต่อย่างใด

"บายจ้า กลับบ้านดี ๆ น๊า" เพ็ญสุดาเอ่ยลาแพรพลอยตามปกติ แล้วหันมาที่รถจักรยานยนต์ของตัวเองและขับขี่ออกไป โดยมีกรวรรธขับรถตามอยู่ไม่ห่างและคนตัวเล็กก็รู้และแอบอบอุ่นในใจอยู่ไม่น้อย