28.ลองใจ
1255 Words
@บ้านบุญทรัพย์
เพ็ญสุดาขับรถมาถึงหน้าบ้านและหยุดรถ เปิดหมวกนิรภัยออกมา แล้วยืนรอคนตัวโตด้วยหน้าเปื้อนยิ้ม
"ส่งแค่นี้ก็พอค่ะ ดึกแล้ว กลับบ้านเถอะ" เพ็ญสุดาพูดยิ้ม ๆ ส่วนคนตัวตัวจอดรถสนิทแล้วเปิดประตูรถออกมา
"ง่วงจัง ขอเข้าไปล้างหน้า เข้าห้องน้ำหน่อยซิ" กรวรรธลองหยั่งเชิง
"อ้าวเหรอคะ ง่วงเหรอ งั้นเข้าบ้านก่อนค่ะ" เพ็ญสุดาทำหน้าวิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัดและรีบเปิดประตู้รั้วให้คนตัวโตนำรถเข้าไปจอดในบ้านทันที
"หึหึ" กรวรรธหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ และรีบเปิดประตูรถขับเคลื่อนรถเข้าไปตามคำเชื้อเชิญทันที เขาคิดว่านี่คือสัญญาณที่ดีสำหรับเขาบ้างแล้ว
หลังจากเชื้อเชิญเข้าบ้านเพ็ญสุดาได้หายเข้าไปในห้องนอนของตนเองแล้วกลับมาพร้อมกับของใช้ส่วนตัวชุดใหม่
"นอนนี่เถอะ นี่ก็ห้าทุ่มกว่าแล้ว ง่วงก็อย่าขับรถเลย เดี๋ยวเข้าไปนอนกับวันชาติแล้วกัน เมื่อกี้หนูบอกน้องแล้ว เดี๋ยวน้องคงเอาชุดใหม่มาให้" เพ็ญสุดากล่าวขึ้นพร้อมกับยื่นผ้าขนหนูผืนใหม่และของใช้ส่วนตัวให้
"ขอบคุณครับ" คนตัวโตยกยิ้มมุมปาก ทั้งที่ในใจอยากจะยิ้มจนแก้มปริแต่ก็ต้องรักษาอาการเอาไว้
สักพักใครอีกคนก็เดินออกมา
"พี่เกมครับอาบในห้องผมเลย ผมเตรียมเสื้อผ้าชุดใหม่ไว้ให้แล้ว น่าจะใส่ด้วยกันได้ผมเลือกตัวใหญ่ที่สุดแล้ว" เพิ่มบุรุษกล่าวอย่างกระตือรือร้น
"ขอบใจมากวันชาติ ปะ ห้องอยู่ทางไหน นำพี่ไปเลย" กรวรรธพูดยิ้ม ๆ
@ห้องนอนเพิ่มบุรุษ
"พี่เกมคิดยังไงครับ ถึงได้นอนนี่ครับ" เพิ่มบุรุษถามขึ้นอย่างสงสัยเพราะทุกครั้งคนพี่จะไม่นอนที่นี่แม้ตากับยายและเขาจะชักชวนสักเพียงใดก็ตาม
"ก็พี่สาวเราชวน ก็เลยนอน เดี๋ยวจะเสียน้ำใจ" กรวรรธยิ้มเจ้าเล่ห์
"หมายความว่าทุกครั้งที่ผมหรือตายายชวนให้นอนแล้วพี่ปฏิเสธเพราะคนชวนไม่ใช่พี่วันพระน่ะเหรอครับ" เพิ่มบุรุษเอ่ยขึ้นอย่างนึกหมั่นไส้
"ใช่" กรวรรธตอบสั้น ๆ แต่ได้ใจความ
..ปั่บ..(เสียงฝ่ามือที่กระทบหน้าผากแรงประมาณหนึ่งจากเด็กหนุ่ม)
"พี่เกมครับ พี่คงไม่ได้จะใช้เล่ห์เหลี่ยมอะไรกับพี่สาวผมใช่มั๊ยครับ ผมบอกไว้ก่อนนะว่าผมไม่เห็นด้วยกับการชิงสุกก่อนห่าม แล้วผมก็จะปกป้องพี่สาวของผมสุดชีวิตเหมือนกัน" เพิ่มบุรุษยืนยันเสียงแข็ง
"ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกเด็กน้อย พี่ไม่มีวันทำแบบนั้นแน่" กรวรรธยืนยันหนักแน่น
"แล้วมันยังไงละครับ ผมงง" เด็กหนุ่มถามอย่างแสนซื่อ
"ก็อยากรู้ว่าถ้าพี่บอกว่าง่วง เหนื่อย พี่สาวเราจะเป็นห่วงพี่มั๊ย ก็แค่อยากกระตุกอะไรบางอย่าง" กรวรรธพูดยิ้ม ๆ อย่างคนอารมณ์ดี
"ลองใจ ว่างั้น ผมเข้าใจแล้ว พี่วันพระเค้าคงกลัวจะเสียพี่ไปอีกคนเพราะพ่อแม่เสียไปกับอุบัติเหตุอย่างนั้นใช่ไหมครับ" เด็กหนุ่มตั้งคำถาม
"ใช่แล้วครับเด็กน้อย"
"แต่ก็ไม่ได้เป็นการแสดงว่าพี่วันพระจะรักพี่แบบคนรักนี่ครับ" เด็กหนุ่มรำพึงรำพัน
"ก็นั่นแหละคือสิ่งที่พี่ต้องค้นหา"
"พี่เกมจะทำยังไงเหรอครับ แต่พี่ห้ามใช้วิธีสกปรกกับพี่สาวผมนะครับบอกไว้ก่อน" เพิ่มบุรุษพูดเพื่อเป็นการป้องปรามอีกครั้ง
"วางใจเถอะ พี่สาวเธอมีค่ามากกว่านั้น พี่ไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอก" กรวรรธกล่าวอย่างจริงใจที่สุด เพราะเขาตั้งใจจะให้มันเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว
"พี่รีบไปอาบน้ำเถอะครับ ผมง่วงแล้ว ผมขอนอนก่อนนะครับ พรุ่งนี้ผมต้องไปโรงเรียนแต่เช้า ถ้าตื่นสายคงต้องรบกวน มอ'ไซค์ของพี่วันพระอีกแน่ ๆ เพราะรถโดยสารจะเต็มทุกคัน" เพิ่มบุรุษเผลอพูดไปตามสถานการณ์ที่เคยเกิดขึ้นกับตัวเอง แต่ตอนนั้นพี่สาวของเธอเข้ากะดึกจึงไม่ใช่ปัญหา
"เหรอ อืม รีบนอนเถอะ" กรวรรธยกยิ้มมุมปากอย่างอารมณ์ดีและเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำอย่างสบายอารมณ์
………………………………….
@เช้าวันใหม่
ก๊อก ก๊อก ก๊อก (เสียงเคาะประตูจากยายบัวลอย) "วันชาติเอ้ย วันชาติ ตื่นหรือยังลูก เจ็ดโมงแล้วนะ ทำไมตื่นสายล่ะลูก
อีกด้านของคนที่นอนหลับไหลอย่างสบายที่สุด
..เฮื่อก.. เช้าแล้วเหรอ กี่โมงแล้วเนี่ย ห๊ะ เจ็ดโมงแล้ว ตายแน่ สาย แล้ว แย่แล้ว
"พี่วันพระคร๊าบ…ผมขอยืมรถ มอ'ไซค์ไปโรงเรียนหน่อยนะคร๊าบ แล้วเที่ยง ๆ จะเอามาคืน" เสียงตะโกนโหวกเหวกจากน้องชายคนเล็กที่ไม่เล็กเอาเสียเลย
"เออ เอาไปเถอะ เดี๋ยวพี่ให้พี่แพรแวะมารับที่บ้านก็ได้" เพ็ญสุดาตอบกลับน้องชายด้วยเสียงดังพอประมาณ
"เอ้า ก็ไปกับพี่ไง ไหน ๆ พี่ก็จะต้องเข้าโรงแรมอยู่แล้ว ตอนเย็นก็ต้องขับรถตามเธอมาส่งที่บ้านก็ขึ้นรถคันเดียวกันนี่แหละ..ง่ายดี" กรวรรธสรุป
"เออ นั่นน่ะซิ ยายว่า/ เอางั้นก็ได้ค่ะยาย" ยายบัวลอยสนับสนุนความคิดของกรวรรธขณะที่เตรียมมื้อเช้าให้หลานชายคนเล็กไปกินที่โรงเรียนมือเป็นระวิง เพ็ญสุดารับคำอย่างว่าง่ายแต่แอบกระอักกระอ่วนใจพอประมาณ
อีกด้านของคนที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จพร้อมเดินทาง
"สวัสดีครับ ตา ยาย พี่เกม ผมไปโรงเรียนก่อนนะครับ/ พี่วันพระเดี๋ยวผมเอารถมาคืนให้ตอนเที่ยงนะ ปะ.." เพิ่มบุรุษยกมือกระพุ่มไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสามและหันมาสั่งเสียพี่สาวแต่ยังไม่ทันพูดจบประโยค
"เอาไปถึงเย็นเลยเถอะ เดี๋ยวพี่ไปกับพี่เกมเลยก็ได้ แต่พรุ่งนี้ห้ามตื่นสายอีกนะ เดี๋ยวขอพี่ขยับขยายอีกสักหน่อยจะออกรถมอ'ไซค์ให้เราสักคัน แต่ขอเวลาพี่หน่อยนะ" เพ็ญสุดาพูดอย่างแบ่งรับแบ่งสู้
"วันพระเอ้ย รถยนต์ของเราก็มี ตาก็ไม่ได้ใช้หรอก ก็เอาไปใช้ซิ" ตาผลที่อดไม่ไหวเอ่ยแทรกขึ้นมาบ้าง
"ไม่ได้หรอกจ้ะตา เผื่อใครเป็นอะไรตอนที่หนูไม่อยู่จะได้มีรถไปหาหมอ อย่างน้อยไหว้วานคนอื่นให้ขับให้ก็ยังดีนะตา" เพ็ญสุดาเอ่ยอย่างราบเรียบ ส่วนตาผลได้แต่อ่อนใจในเหตุผลของหลานสาวเหลือเกินได้แต่ถอนหายใจยาว
"เอาเป็นว่าวันนี้เอาตามนี้ดีกว่านะครับ วันชาติเอารถพี่สาวไปใช้จะได้ไม่สาย ส่วนวันพระไปกับพี่ เดี๋ยวตอนบ่ายสองพี่เข้ามารับนะ ตกลงตามนี้" กรวรรธรวบรัดตัดตอน
"งั้นขับรถดี ๆ นะวันชาติ อย่าเร่งรีบจนเกินไปพี่เป็นห่วง" เพ็ญสุดาเอ่ยแทรกขึ้นบ้าง
"ครับพี่วันพระ" เด็กหนุ่มตอบคนพี่สาวและผู้ที่รีกเหมือนพี่ชายยิ้ม ๆ แล้วสวมหมวกนิรภัยและขับออกไปอย่างรีบอยู่ในที
- Writer
