รักเธอนะวันพระ

22.เดินตลาดด้วยกัน

@แผนกต้อนรับส่วนหน้า

กรวรรธเดินมาที่แผนกต้อนรับส่วนหน้าอย่างอารมณ์ดี พลางนึกหัวข้อพูดคุยกับคนตัวเล็กเสียเยอะแยะ แต่…

"น้องวันพระครับ วันนี้ไปทานข้าวกับพี่มั๊ยครับ ให้โอกาสให้พี่ได้เลี้ยงข้าวน้องสักมื้อได้มั๊ยครับ" ชายหนุ่มวัยสามสิบต้น ๆ เอ่ยยิ้ม ๆ นัยน์ตาแพรวพราว ในขณะที่ออีกคนดูกระอักกระอ่วนเสียเต็มประดา ใครคนหนึ่งที่มาใหม่จึงเอ่ยแทรกขึ้นทันใด

"คงไม่ได้แล้วครับ เพราะน้องมีนัดกับที่บ้านแล้ว พอดีน้องชายของน้องฝากบอกผมมาว่าให้พี่สาวกลับเร็วหน่อยมีเรื่องให้ช่วยแต่ติดต่อพี่สาวไม่ได้" กรวรรธพูดพลางยกมือถือของตัวเองขึ้นและใช้สายตาเป็งเชิงบอกให้คนตัวเล็กดูที่โทรศัพท์มือถือของตนเองปรากฎว่าโทรศัพท์จอมืดสนิทเนื่องจากแบตเตอรี่หมดนั่นเอง

"โอแบตเตอรี่หมด น้องคงติดต่อหนูไม่ได้จริง ๆ แหละ แหะ ๆ" เพ็ญสุดาเอ่ยขึ้นอย่างไม่รู้จะพูดอย่างไรดี

"จะบ่ายสามแล้วนี่ คนมารับเวรก็น่าจะมาแล้วไม่ใช่เหรอ" กรวรรธเอ่ยขึ้นพรางใช้สายตาสอดส่ายมองหาเวรบ่าย ส่วนคนที่ถูกพาดพิงถึงรีบมาแสดงตัวพร้อมกับทำความเคารพผู้ช่วยฝ่ายบริหารอย่างนอบน้อม

"เอ่อ ทุกอย่างหนูลงล็อคบุ๊คไว้หมดแล้วค่ะเซ็นรับด้วยนะคะ"

"อ้อได้จ้ะ เซ็นแล้วค่ะ กลับดี ๆ นะ บายจ้ะ" รีเชฟชั่นรอบบ่ายพูดกระตุ้นกะเช้าเบา ๆ ให้รีบกลับเพราะรู้สึกถึงพลังบางอย่างที่พร้อมจะทำลายล้างถ้านางยังอยู่ต่อ

"อ้อ ค่ะ งั้นวันพระไปก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ" ว่าแล้วเพ็ญสุดาก็เดินออกไปหลังเคาท์เตอร์ตรงไปยังห้องเปลี่ยนชุดเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วตรงไปที่โรงรถอย่างไว แต่ก็ไม่ทันใครบางคนอยู่ดี

"วันนี้จะไปบ้านด้วยนะ จะแวะไปติวหนังสือให้วันชาติน่ะ เขาอยากให้ติวให้" กรวรรธพูดขึ้นลอย ๆ หลังจากที่เห็นคนตัวเล็กเดินตรงมาที่รถจักรยานยนต์คู่ทุกข์คู่ยาก

"ก็ได้ค่ะ คุณกรวรรธล่วงหน้าไปก่อนได้เลยค่ะ พอดีหนูจะแวะตลาดซื้อของสดเข้าบ้านสักหน่อยน่ะค่ะ" เพ็ญสุดาพูดหาทางหนีทีไล่

"ก็ขับรถตามกันนี่แหละ จะได้ช่วยขนของดีกว่าห้อยแฮนด์มอ'ไซค์เป็นไหน ๆ ยังไงก็ทางเดียวกัน"

"…………." เพ็ญสุดาได้แต่เถียงในใจ

"จะไปหรือยัง หรือว่าจะไปคันนี้แล้วทิ้งรถมอ'ไซค์ไว้ที่นี่" กรวรรธพูดแกมหยอก แต่แอบจริงจังนะเออ

"เฮ๊อ..ไปก็ไปค่ะ ขับรถตามกันนี่แหละ" คนตัวเล็กสรุป

"หึหึ" กรวรรธหัวเราะขำเล็ก ๆ ในลำคอกับท่าทีของคนตัวเล็ก

@ตลาดสดใกล้หมู่บ้าน

เพ็ญสุดตบไฟเลี้ยวแล้วค่อย ๆ ชลอรถเข้าไปจอดตรงที่สำหรับจอดรถจักรยานยนต์ และถอดหมวกนิรภัยเก็บไว้ใต้เบาะแล้วล็อคอย่างดี จากนั้นรีบจ้ำอ้าวเข้าไปในตลาด จุดแรกคือร้านขายอาหารสด

"อ้าวหนูวันพระ วันนี้เข้ากะเช้าเหรอ นี่มีปลาทูมาใหม่ ตัวใหญ่ ๆ สด ๆ ทั้งนั้นเลย เข่งละ 35 บาท เอ้าป้าให้ สามเข่งร้อยเลยเอาช่วยหน่อย วันนี้ขายไม่ค่อยคล่องเท่าไหร่เลยเบื่อ..ช่วงกลางเดือน" มาลัย แม่ค้าปลาทูถึงกับบ่นอืด

"ออ หนูเอา 6 เข่งเลยจ้ะป้า จะเอาไปใส่ตู้เย็นไว้ ไม่ได้มาบ่อย ๆ"

"โอ้ ขอบคุณ ๆ นี่จ้ะ ปลาทูสวย 6 เข่ง สองร้อยบาท" แม่ค้าวัยกลางคนยิ้มแฉ่งที่ขายปลาทูได้รีบจัดปลาทูห่อใบตองใส่ถุงให้หญิงสาวอย่างไวส่วนคนตัวเล็กก็กำลังง่วนอยู่กับการควานหากระเป๋าสตางค์ที่อยู่ก้นกระเป๋า

"เดี๋ยวนะจ้ะป้า เป๋าตังค์มันอยู่ก้นกระเป๋า แฮร่"

"นี่ครับ/เก็บตังค์ไว้เถอะเงินเดือนยังไม่ออกไม่ใช่เหรอ" กรวรรธยื่นธนบัตรฉบับละห้าร้อยให้แม่ค้าแล้วหันไปคุยกับคนตัวเล็กเบา ๆ พอได้ยินกันแค่สองคน

"ออ ค่ะ/แฟนเหรอจ้ะน่ารักจังเห็นเดินตามหนูต้อย ๆ เลย" แม่ค้าวัยกลางคนยิ้มให้แล้วรับเงินมาพร้อมกับทอนเงินให้อย่างถูกต้องแล้วหันไปถามเพ็ญสุดาอย่างนึกอยากรู้

"ไม่ใช่ค่ะ/ครับ" เพ็ญสุดาและกรวรรธตอบขึ้นพร้อมกันนั่นยิ่งทำให้แม่ค้าวัยกลางคนยิ้มขำไปใหญ่

"ไม่ต้องเขินหรอกแม่หนู เดี๋ยวนี้ใคร ๆ เค้าก็มีแฟนกันทั้งนั้น อีกอย่างหนูก็มีการมีงานทำแล้วไม่เห็นต้องอายหรอกลูกขอบใจมากนะที่มาอุดหนุน" แม่ค้าปลาทูกล่าวอย่างอารมณ์ดี

"แฮร่…หนูไปก่อนนะคะ จะไปดูผักตรงนู้นหน่อย" ว่าแล้วก็รับกลับหลังไปทางแผงผักอย่างไวชนิดไม่เหลียวหลังมามองคนที่เดินตามบ้างเลย

"ขอบคุณนะครับป้า แล้วผมจะมาอุดหนุนใหม่นะครับ" กรวรรธขอบคุณแม่ค้าปลาทูวัยกลางคนยกใหญ่พร้อมกับรีบจ้ำอ้าวตามคนตัวเล็กไปอย่างไว

"จ้าลุก เด็กคนนี้เป็นคนดีขยันเอาการเอางานอยู่ อีกอย่างไม่เห็นมีแฟนกับเค้าสักคน รีบตามไปเถอะ ไปนู่นแล้ว" แม่ค้าปปลาทูรีบเชียร์เป็นการใหญ่

………………………………………..

หลังจากได้ของที่ต้องการครบเพ็ญสุดารีบเดินตรงมาที่รถจักรยานยนต์ของตนเพื่อกลับบ้านแต่ก็ต้องชะงักอีกรอบเพราะคนที่ไม่อยากจะเห็นหน้านั่งพักเท้าอยู่ที่รถจักรยานยนต์ของเธอแล้ว

"ไหนของล่ะของจะเอาไปใส่รถ จะได้ขับสบาย ๆ ไม่เกะกะ พี่ซื้อของสด ผลไม้แล้วก็ขนมหวานไปฝากตากับยายด้วย อ้อแล้วก็ซื้อเครื่องดื่มบำรุงสมองกับขนมขบเคี้ยวไปฝากนายวันชาติด้วยจะได้มีแรงอ่านหนังสือต้องเอาใจเค้าหน่อย” กรวรรธเล่าอย่างอารมณ์ดี

"ไม่เห็นต้องสิ้นเปลืองเลย แค่คุณกรวรรธไม่เก็บตังค์ค่าสอนพิเศษนี่ก็ขอบคุณมากแล้ว" เพ็ญสุดาบอกอย่างเกรงใจแล้วเดินหน้ามุ่ยมายืนตรงหน้าชายหนุ่มพร้อมกับยื่นของในมือให้ แล้วใช้สายตาเป็นเชิงบอกว่ารีบออกไปจากรถของฉันสักทีซิ่

ส่วนอีกคนรับของทั้งหมดมาถือไว้แล้วเดินไปที่่่รถยนต์คันหรูแล้วเก็บข้าวของไว้ที่ท้ายรถ จากนั้นเข้าไปนั่งประจำตำแหน่งคนขับแล้วขับรถตามคนตัวเล็กไปอย่างไม่รีบร้อน

………………………………….