รักเธอนะวันพระ

37.ดูแล

@ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าพนักงาน

กรวรรธอุ้มคนตัวเล็กมาที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าพนักงาน โดยมีเบลบอยรุ่นหนุ่มช่วยไขกุญแจเอาเสื้อผ้าของคนตัวเล็กออกมาล็อคเกอร์ให้

"ขอบใจมากน้องชาย นายกลับไปเถอะ พี่จะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้วันพระแล้วพาไปหาหมอเลย ขอบใจมากนะที่ช่วยดูแลวันพระให้" กรวรรธเอ่ยขอบคุณอย่างจริงใจ จนลืมไปว่าเขาและเธอไม่ได้เป็นอะไรกันจะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กันได้อย่างไรคงไม่เหมาะ

ด้านเบลบอยหนุ่มได้แต่อึก ๆ อัก ๆ ยืนเก้ ๆ กัง ๆ ทำหน้าบอกไม่ถูก “เอ่อ คือ…”

"ออฟไปเถอะ เดี๋ยววันพระเปลี่ยนเสื้อผ้าเอง ไม่ต้องห่วงหรอก เค้าไม่ทำอะไรเราหรอก" เพ็ญสุดาเอ่ยอย่างเดาความคิดเพื่อนร่วมงานออก

"เอ่อ..เอางั้นหรือครับ ก็ได้ครับ งั้นผมไปนะครับ" เด็กหนุ่มเดินออกไปแบบงง ๆ

"มะพี่ช่วยเปลี่ยน" จากนั้นกรวรรธเอื้อมมือมาเพื่อจะแกะกระดุมเสื้อให้คนตัวเล็ก แต่…เพี๊ยะ!!!!! (เสียงเนื้อกระทบเนื้ออย่างแรง)

"อูย…แสดงว่าอาการยังได้อยู่ ตีพี่ได้หนักขนาดนี้" กรวรรธบ่นอุบอีกมือก็ลูบมือที่ถูกฝ่ามือน้อยตีจนเกิดรอยแดงทันตาเห็น

"เดี๋ยวหนูเปลี่ยนเอง หนูจะเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำ พี่เกมรออยู่ข้างนอกก็พอ" เพ็ญสุดาเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่นกว่าเดิมแต่ก็ยังแฝงไว้ด้วยความอ่อนเพลียอยู่ดี

"ก็ได้ แต่อย่างล็อคประตูนะ เผื่อเป็นอะไรขึ้นมาพี่จะได้ช่วยได้ทัน"

"ค่ะ หนูว่าหนูดีขึ้นแล้ว" เพ็ญสุดาเอ่ยพร้อมกับหอบเสื้อผ้าเข้าไปในห้องน้ำ แล้วปิดประตูและหายเข้าไปสัก 5 นาทีก็เดินออกมาด้วยชุดของตัวเอง

"ปะ ไปหาหมอกัน" กรวรรธพูดพร้อมกับจูงมือคนตัวเล็กให้เดินไปพร้อม ๆ กัน แต่คนตัวเล็กไม่ยอมท่าเดียว กรวรรธจึงบังคับอุ้มเสียเลย

"ขึ้นไปบนห้องกับพี่ก่อน ไปนอนรอบนห้องพี่ ขอพี่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน ยังไม่ได้อาบน้ำเลยยังอยู่ในชุดนอนอยู่เลยเห็นมั๊ย" กรวรรธกล่าวยิ้ม เขารู้ว่าคนตัวเล็กอาการดีขึ้นแล้วและไม่ยอมไปหาหมอแน่ ๆ แต่เขาคิดว่าควรไปตรวจร่างกายอยู่ดีจึงคิดรั้งคนตัวเล็กเอาไว้เพื่อพาไปหาหมอให้ได้

@ห้องพักของกรวรรธ

กึ่บ (เสียงปิดประตู)

"นอนพักที่เตียงนี้ก่อนนะ พี่ขอเวลาแป๊บเดียว เดี๋ยวพาไปหาหมอ แล้วจะไปส่งที่บ้านเลยทีเดียวเข้าใจนะ ห้ามหนี้ ไม่งั้นจะโทรไปฟ้องตาผลยายบัวลอยแล้วก็วันชาติว่าเธอเป็นลมในที่ทำงาน โดเค้" กรวรรธพูดด้วยท่าทางขึงขัง

"ค่า…รีบ ๆ เถอะ หนูจะได้นอนพักสักที" เพ็ญสุดาเอ่ยเสียงเนือย ๆ แล้วล้มตัวลงนอนและหลับไปเมื่อไรไม่รู้

อีกด้านของคนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ

"หึหึ หลับปุ๋ยเลย หน้ายังซีดอยู่เลย คงไม่ได้พักผ่อนซินะ มัวแต่รับจ๊อบพิเศษละซิ พักเถอะ พี่ขอแต่งตัวใส่เสื้อผ้าแป๊บเดียวเดี๋ยวไปหาหมอกัน" กรวรรธเอ่ยพึมพำกับคนตัวเล็กในขณะที่ร่างกายของเขามีเพียงผ้าขนหนูพันหมิ่นเหม่ที่เอวเพียงผืนเดียว หลังจากนั้นเขารีบใส่เสื้อผ้าหวีผมแบบลวก ๆ แล้วรีบช้อนอุ้มคนตัวเล็กที่ดูจะหลับลึกไปที่ลิฟท์จนถึงชั้นล่างของโรงจอดรถฝ่ายบริหาร โดยมีเบลบอยยืนคอยเปิดประตูรถให้อยู่ก่อนแล้ว

"ขอบคุณมากนะ ผมจะพาวันพระไปหาหมอแล้ว ไม่ต้องห่วงไปทำงานของนายเถอะ” กรวรรธเอ่ยยิ้ม ๆ จากนั้นเขาได้ขับเคลื่อนรถออกไปอย่างระมัดระวังแต่เร่งรีบอยู่ในที

"ครับ"

@โรงพยาบาลกลางเมืองแห่งหนึ่ง

กรวรรธอุ้มคนตัวเล็กไว้ในอ้อมอกเดินเข้ามาในโรงพยาบาลและตรงมาที่ห้องโถงกลาง ส่วนบุรุษพยาบาลรีบนำรถเข็นมารับอย่างกระตือรือร้น

"คนไข้เป็นยังไงมาครับ"

"เป็นลมล้มฟุบที่ที่ทำงานครับ เป็นรีเซฟชั่นโรงแรมเข้ากะดึก เห็นเพื่อนร่วมงานบอกว่าเห็นนอนฟุบอยู่ที่พื้นไปเมื่อตอนหกโมงเช้านี่เอง แต่ไม่รู้ว่าฟุบไปนานเท่าไรครับ ผมทราบก็รีบพามานี่แหละครับ" กรวรรธให้ข้อมูลตามความสัตย์จริง

"งั้นให้คนไข้นั่งรถเข็นดีกว่าครับ" บุรุษพยาบาลกล่าว

"ได้ครับ" กรวรรธบรรจงวางคนตัวเล็กลงบันรถเข็นและไปยืนข้าง ๆ รถเข็นตามมารยาท เพื่อให้บุรุษทำหน้าที่ได้สะดวกแและคนตัวเล็กรู้สึกตัวแล้ว แถมยังพยายามเบี่ยงตัวเพื่อจะลงเดินเองอีกต่างหาก

@ในห้องตรวจ

"ผลการตรวจคลื่นหัวใจปกตินะครับ ส่วนผลการตรวจเลือดแบบฉุกเฉินพบเลือดซีดกว่าปกตินะครับ พักผ่อนน้อยด้วยหรือเปล่าครับคนไข้" คุณหมอเอ่ยยิ้ม ๆ กับกรวรรธและหันไปยิ้มกับผู้ป่วยอย่างพอจะเดาเหตุการณ์ออก

"ครับ ทำงานเป็นกะครับอาจจะปรับเวลาไม่ได้ครับ" กรวรรธกล่าวออกตัวแทนอย่างไม่รู้จะหาเหตุผลอะไรมาหักล้างได้

"ยังไงหมอจะให้ยาบำรุงเลือดไปทานนะครับ หนึ่งเม็ดเช้ากินทุกวัน แล้วอีกสามเดือนหมอจะนัดตรวจซ้ำดูผลเลือดนะครับคนไข้ กลับไปกินข้าว กินยา แล้วนอนพักเยอะ ๆ นะครับ แล้วขอใบรับรองแพทย์ลางานหมอด้วยใช่มั๊ย หมอออกให้คืนนี้ไม่ต้องไปทำงานนะครับ พักไปเลย ถ้าไม่พักเลือดก็ซีดแน่นอนครับ"

"ค่ะ คุณหมอ ขอบคุณค่ะ" เพ็ญสุดาขอบคุณแบบงง ๆ เพราะเธอไม่ได้พูดอะไรเลยจึงหันไปมองหน้าคนที่พามาหาหมออย่างรู้สึกขอบคุณที่สุด

"ขอบพระคุณคุณหมอมากครับ ผมลาล่ะครับ/ปะ วันพระ กลับบ้านกัน" กรวรรธเอ่ยขอบคุณคุณหมอและหันไปเรียกสติคนตัวเล็กที่กำลังนั่งสะลึมสะลือด้วยความง่วงงุนพอดี

หลังจากออกจากห้องแพทย์ กรวรรธตัดสินใจช้อนอุ้มคนตัวเล็กและตรงมาที่ลิฟท์และลงมาที่ลานจอดรถทันที โดยมีเจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลคอยอำนวยความสะดวกเปิดปิดประตูรถให้และกรวรรธเลือกที่จะให้ทิปไปอย่างรู้สึกขอบคุณ จากนั้นเขาเคลื่อนรถออกไปอย่างระมัดระวังแต่เร่งรีบอยู่ในทีเพื่อพาคนตัวเล็กกลับบ้านเสียทีเพราะเจ้าหล่อนหลับคอพับคออ่อนเห็นแล้วสงสารจับใจ