EP.05 อู่ข้าวอู่น้ำ
1020 Words
“แต่เห็นฝ่ายบุคคลบอกว่า เขาไม่มีประสบการณ์การทำงานมาก่อนเลยนะโว้ย! กูว่างานนี้เหลวแน่ว่ะ”
“มึงก็พูดเกินไป ท่านพามาเองแบบนี้ มึงคิดว่าจะเหลวจริงๆ หรือวะ กูว่าไม่ว่ะ” เพื่อนที่เบะปากอย่างไม่เชื่อใจทำให้ต้องบอกในสิ่งที่ทุกคนมองข้ามเพราะเป็นครั้งแรกที่ท่านประธานทำแบบนี้ ถ้าไม่สำคัญหรือเก่งจริง ท่านจำเป็นด้วยเหรอที่ต้องเทคแคร์มากขนาดนี้ อย่างมากก็ควรให้คุณนิกรพามาแนะนำตัวเท่านั้น
“งั้นมองคอยดูไป กูว่าอย่างเก่งไม่พ้น 3 เดือน พ่อเพ่นแน่” ไอ้คนแอนตี้ก็ยังคงแอนตี้อยู่อย่างนั้น
“เออ...กูจะคอยดู”
พนักงานสามคนที่กำลังพูดคุยกันอย่างออกรสชาติโดยมีอีกหลายคนรอฟังอยู่ด้วยนั้น ต้องเงียบเสียงลงและรีบกระจายกันไปตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย เพราะผู้จัดการฝ่ายบุคคลที่เดินผ่านมาพร้อมหญิงสาวคนหนึ่ง สายตาแทะโลมหลายคู่จึงส่งไปอย่างลืมสถานการณ์ตรงหน้าทั้งหมดลืมแม้กระทั่งหัวข้อสนทนาเมื่อครู่ เพราะใบหน้าจิ้มลิ้มที่ส่งยิ้มน้อยๆ มาให้นี้น่าสนใจกว่าเยอะ
ชายร่างสูงใหญ่ผิวดำจัดค่อนข้างท้วมไม่ต่างกับหมีควายตามที่เธอมักจะจินตนาการเดินยิ้มร่าเข้ามาในห้องอย่างคนอารมณ์ดีหนักหนา ทำให้เธอนึกขวางอยู่ในใจ สถานการณ์ตอนนี้ใช่ว่าควรมีเรื่องยินดีเพราะที่เห็นนั้นมันน่าจะต้องเป็นกังวลเสียมากกว่า หรือจะยังไม่รู้
“ได้ข่าวเรื่องผู้จัดการ QA. คนใหม่หรือยังคะ” น้ำเสียงใส่จริตออกจะทิ้งอารมณ์ขุ่นๆ ที่ปลายเสียงส่งออกไปตามความคิดในทันที
ไพโรจน์ปลายสายตามองเลขาของเขาอย่างเอือมระอา เขาไม่ชอบเลยพวกสอดรู้สอดเห็นเพราะมันทำให้อารมณ์ดีๆ ของเขาช่วงเช้าพานจะหายไปเสียหมด เลขาสาวสวยหมวยอึ๋มที่เขาคิดว่าหล่อนเร้าใจนักหนาแต่ตอนนี้กลับดูขัดหูขัดตาอย่างบอกไม่ถูก ใบหน้าที่แต่งหนาจัดดั่งนางจะไปเล่นงิ้วและคำถามที่เอ่ยขึ้นในทันทีที่เขาหย่อนก้นลงนั่งเก้าอี้ประจำตำแหน่ง ทำให้เขาตอบรับอย่างเอือมๆ
“อือ...”
“อือแล้วไงคะ ได้ข่าวว่าไม่มีประสบการณ์การทำงานมาก่อนเลยนะคะ แต่ท่านก็รับเข้ามาเป็นผู้จัดการ QA. เฉยเลย ผู้จัดการไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยหรือคะ”
มยุรีเอ่ยถามเมื่อเห็นผู้จัดการของเธอยังคงทำหน้าเฉยๆ อย่างไม่ใส่ใจในสิ่งที่เธอพูดเท่าที่ควร ร่างอวบอึ๋มของเธอจึงแถมาจนถึงโต๊ะทำงานตัวใหญ่ที่อยู่มุมในสุดของห้อง
“ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่ คุณสมบัติข้อนั้นไม่เห็นจะมีปัญหากับเราเสียหน่อย ดีเสียอีกประสบการณ์ไม่มี เวลาสอนงานจะได้สอนได้ง่ายๆ”
เสียงเอือมรำคาญเอ่ยบอกพลางเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ทว่ามยุรีก็รู้ดีว่าภายใต้ท่วงท่าไม่ใส่ใจนั้นไม่ได้หมายความอย่างที่มองเห็นแน่
“ผู้จัดการคะ” น้ำเสียงรุกเร้าพร้อมกับเรือนร่างอวบอัดยิ่งแถเข้ามาชิดมากยิ่งขึ้น
“เอาล่ะๆ วันนี้มีอะไรมาส่งบ้าง อย่ามัวไปยุ่งเรื่องคนอื่น เอาเรื่องของตัวเองให้รอดก่อนเหอะ” ไพโรจน์พูดตัดบทก่อนจะโบกมือไล่ให้มยุรีถอยไปจากโต๊ะของเขา
มยุรีปรายตามองคนตรงหน้าก่อนจะลอบเบะริมฝีปากเพราะไอ้ท่าทีขี้รำคาญเธอแบบนี้ เดี๋ยวเถอะเนื้อเต้น
“คุณโรจน์คะ”
“อะไรอีกล่ะ มยุรีฉันชักจะรำคาญเธอแล้วนะ” ไพโรจน์เอือมระอาสุดขีดกับน้ำเสียงเร่งเร้าของมยุรี รู้ดีว่าถ้าเธอเรียกชื่อของเขานั่นแปลว่ากำลังจะล้ำเส้น
“แล้วพนักงานใหม่ที่มาแทนยายมุกล่ะคะ” ทิ้งระเบิดแล้วก็ก้าวออกมาช้าๆ รอดูผลงาน ซึ่งมันก็ได้ผล เพราะใบหน้าแค่พอไปวัดได้ตอนค่ำๆ แหงนขึ้นมามองเธอในทันที
“อะไร! พนักงานใหม่อะไร” ไพโรจน์กระชากเสียงถามความหงุดหงิดเริ่มจะมีมากขึ้น
“ว่าแล้วคุณโรจน์ต้องตกข่าว ก็พรุ่งนี้จะมีเจ้าหน้าที่จัดซื้อคนใหม่มาทำงานแทนยายมุกดาสุดที่รักของผู้จัดการไงคะ” น้ำเสียงใส่จริตช่วงแรกและลงท้ายด้วยสะบัดงอนๆ เพราะแค่ชื่อยัยนั่นเธอก็ยังไม่อยากจะเอ่ยออกมา เกือบที่จะต้องเสียอู่ข้าวอู่น้ำให้ยัยมุกดาหน้าจืดนั่นซะแล้ว ดีนะที่มันใจเสาะดันชิงออกไปเสียก่อน
“แล้วทำไมคุณนิกรถึงไม่แจ้งฉันก่อน” น้ำเสียงและสีหน้าแสดงความไม่พอใจเต็มที่พานคิดไปถึงผู้จัดการฝ่ายบุคคลที่กล้าทำงานข้ามหน้าข้ามตาเขา
“แจ้งแล้วล่ะค่ะ แล้ววันนี้ผู้จัดการก็มีนัดสัมภาษณ์เขาด้วย ก็ดันไม่อยู่นี่คะ คุณนิกรก็เลยต้องสัมภาษณ์เอง”
ท่าทางยักไหล่ไม่ยี่หระของมยุรีทำให้ไพโรจน์อึ้งไปเล็กน้อยก่อนจะรื้อค้นเอกสารบนโต๊ะทำงาน แล้วก็เจอกับเอกสารใบสมัครงานของพนักงานใหม่ที่ฝ่ายบุคคลเอามาส่งให้ มือหยาบเปิดแฟ้มแบบกระชากๆ ปนโกรธที่ทำไมไม่มีใครเตือนเขาสักคน ทว่าใบหน้าจิ้มลิ้มที่เห็นในรูปขนาดจิ๋วก็ทำให้ความเครียดคลายลงไปได้
“ไงคะ สวยใช่มั้ยล่ะ อยากบอกค่ะว่าตัวจริงน่ะน่าเจี๊ยะกว่านี้อีก”
น้ำเสียงติดหมั่นไส้เอ่ยบอกก่อนจะสะบัดหน้าพรืดไปอีกทาง เพราะทำอะไรไม่ได้ในเมื่อสิ่งที่แลกเปลี่ยนมันเป็นเพียงเกมและความสนุกชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้น เงินที่เขาจ่ายให้แต่ละครั้งมันมากพอดูที่จะทำให้เธอมีเฟอร์นิเจอร์ประดับตัวได้อย่างไม่อายใคร แถมเครื่องสำอางสั่งตรงจากเกาหลีก็เป็นสิ่งที่เธอต้องการอย่างมากล้น แต่ทั้งหมดนั้นต้องแลกกับซิปปากที่ต้องรูดให้สนิท
- Writer
