เห็นแก่เงิน (2)
1214 Words
“ว่าไงนะ! นี่มึงบ้าไปแล้วเหรออีฝ้าย”
โซนโพล่งขึ้น เมื่อปุยฝ้ายเล่าเรื่องที่เจอมาเมื่อคืนนี้ให้ฟัง ขณะที่นั่งรอเวลาเรียนกันอยู่หน้าตึกคณะด้านล่าง
“โอ๊ย ไม่ได้บ้าโว้ย”
“แต่มึงจะไปทำงานกับมาเฟียเนี่ยนะ ไว้ใจมันได้เหรอวะ”
“ไม่รู้ แต่ก็เสี่ยงดูอะ เห็นว่าจะช่วยเรื่องหนี้ แล้วก็มีเงินเดือนให้ด้วยนะ แต่ฉันก็ไม่แน่ใจว่าพูดจริงหรือเปล่า เลยมาปรึกษาพวกแกเนี่ย”
“แน่ใจเหรอฝ้าย ว่าจะไม่โดนพวกมันหลอกอะ แกก็เห็นหนิว่าพวกมันเป็นยังไง” ชมพู่ออกปากเตือนด้วยความเป็นห่วง
“งั้นวันนี้กูจะไปกับมึงเอง ถ้ามันเป็นความจริง กูก็จะไม่ห้าม แต่ถ้ามันมาหลอกเพื่อนกู ต่อให้มันใหญ่แค่ไหนกูก็ไม่กลัวหรอก จะซัดให้น่วมเลย”
“ว้าว โหดเกินเพื่อนรัก ในเย็นก่อน” ชมพู่ถึงกับออกปากแซว ดีใจที่เห็นเพื่อนสนิทรักกันดี และอย่างน้อยปุยฝ้ายก็ยอมบอกเรื่องนี้กับพวกเขา เผื่อมีอะไรก็คอยช่วยกัน
“ขอบใจพวกแกนะ แต่อย่าลืมสิ ว่าฉันไม่ใช่คนโง่นะ ที่จะเชื่อคำพูดของคนง่ายๆ"
ปุยฝ้ายไม่ได้เชื่อคำพูดของภูวินไปเสียซะหมด เพราะคนอะไรจะยอมลงทุนช่วยหนี้สินและจ่ายเงินเดือนให้ทั้งที่เธอนั้นก็ยังเรียนไม่จบ อีกทั้งเธอเคยพูดจาไม่ดีใส่เขา และยังเจอกันในทางที่ไม่ดีเท่าไหร่นัก ไม่รู้ว่าสิ่งที่มาเฟียหนุ่มพูดมานั้นมีความจริงใจมากน้อยแค่ไหน
เธอถึงได้มาเล่าและปรึกษาเพื่อนๆ ของเธอก่อน แม้ว่าจะปฏิเสธไม่ได้เรื่องเงินที่ภูวินเสนอมา แต่ก็ต้องระวังตัวเองไว้ เพราะเขาถึงขั้นตามสืบประวัติของเธอ ซึ่งไม่ใช่เรื่องธรรมดา
“ถ้างั้นฉันไปด้วย อยากจะเห็นบริษัทเหมือนกัน ว่าจะใหญ่โตแค่ไหน”
ทั้งสามคนเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาก ไม่ว่าจะมีเรื่องหรือปัญหาอะไร ทุกคนก็พร้อมที่จะช่วยเหลือและสนับสนุนเพื่อนทุกอย่าง
ปุยฝ้ายได้รับข้อความและโลเคชั่นปักหมุดจากภูวินในข้อความส่วนตัว เธอกับชมพู่ ก็มาตามหมุดในมือถือ ด้วยการนั่งรถแท็กซี่ โดยที่โซนเป็นคนขับบิ๊กไบค์ตามหลังมา หลังจากที่ทั้งสามคนเรียนคลาสสุดท้ายของวันเสร็จแล้ว
จนกระทั่งมาถึงที่หมาย รถแท็กซี่ขับเข้ามาจอดทางด้านหน้าทางเข้าบริษัทพอดี หญิงสาวทั้งสองคนลงจากรถพร้อมกัน ก่อนที่โซนจะขับบิ๊กไบค์เข้ามาจอดอีกที
“โห ทำไมบริษัทถึงได้ใหญ่โต ดูหรูหราแบบนี้ล่ะ อย่างกับไม่ใช่บริษัทเลยอะฝ้าย มันดูใหม่มากๆ เลยนะ”
ชมพู่ออกปากชม เมื่อบริเวณโดยรอบของบริษัทนั้นดูสะอาดและตึกก็สูงใหม่มาก ดูทันสมัยขั้นสุด
โซนก้าวขาลงจากบิ๊กไบค์คู่ใจ แล้วเดินเข้ามายืนข้างเพื่อนสาวทั้งสองคน
“ที่นี่เหรอวะ”
“อืม เห็นเขาส่งโลเคชั่นมาเป็นที่นี่นะ” ปุยฝ้ายว่าจบก็เดินเข้าไปด้านในทันที
ทั้งสามคนเดินเข้ามาภายด้านในของบริษัท ชั้นล่างนั้นไม่ค่อยมีคนเท่าไหร่ ภายในตกแต่งออกมาได้สวยงามดูทันสมัย ราวกับโรงแรมห้าดาว
ปุยฝ้ายเดินเข้ามาสอบถามพนักงานสาวหน้าเคาน์เตอร์ของล็อบบี้
“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรคะ” พนักงานสาวกล่าวทักทายด้วยรอยยิ้ม เมื่อทั้งสามเดินเข้ามา
“เอ่อ ฉันมาหาคุณภูวินค่ะ”
“ไม่ทราบว่าใช่น้องปุยฝ้ายหรือเปล่าคะ”
“ใช่ค่ะ”
“อ๋อ ท่านประธานกำลังประชุมงานอยู่ ท่านบอกให้พวกคุณเข้าไปรอด้านในห้องทำงานท่านก่อนค่ะ”
“เอ่อ หมายความว่าไงคะ นี่ คุณภูวินเขารู้เหรอคะว่าฉันจะพาเพื่อนมาด้วย”
“ค่ะ ท่านได้บอกกับพี่เอาไว้แล้ว เดี๋ยวเชิญทางนี้เลยนะคะ”
พนักงานสาวทำหน้าที่ต้อนรับเด็กอย่างพวกเธอได้เป็นอย่างดี ทั้งสามคนเดินตามเข้าไปในลิฟต์ เพื่อขึ้นไปยังห้องทำงานส่วนตัวของภูวินยังชั้นบนสุดของบริษัท
ไม่นานประตูลิฟต์ก็เปิดออก เมื่อขึ้นมาถึงชั้นเป้าหมาย และเมื่อได้เดินออกมาดู ก็ต้องตกใจ เมื่อชั้นบนนี้เป็นเหมือนห้องนอนเสียมากกว่าห้องทำงาน
เพราะมีทั้งตู้เสื้อผ้า เตียงนอนขนาดใหญ่ โต๊ะทำงาน และด้านหลังก็เป็นกระจกบานใสที่มองออกไปก็เห็นเมืองหลวง และด้านบนนี้ก็ค่อนข้างเงียบสงบ
"เชิญน้องๆ นั่งรอท่านประธานที่นี่ก่อนนะคะ เดี๋ยวพี่ให้คนนำของว่างมาให้ค่ะ"
พนักงานสาวเอ่ยบอกก่อนจะเดินกลับเข้าไปในลิฟต์เหมือนเดิม
"โห นี่มันห้องทำงานหรือห้องนอนวะ อย่างกับบ้านเลย ต้องรวยเบอร์ไหนกันวะเนี่ย"
โซนถึงกับพูดออกปาก เมื่อตกใจห้องทำงานของภูวิน ที่ตกแต่งห้องทำงานให้เหมือนกับห้องนอนส่วนตัว และเฟอร์นิเจอร์ภายในก็ค่อนข้างคุมโทนเป็นสีขาวดำ บ่งบอกถึงความชอบของมาเฟียหนุ่ม
"นั่นสิ นี่เขากินนอนที่นี่เลยเหรอ" ชมพู่ออกความเห็น พลางมองไปรอบๆ
ต่างจากปุยฝ้ายที่เดินไปนั่งรอเขาที่โซฟาตัวยาวราคาแพง ตามด้วยเพื่อนทั้งสองเข้ามานั่งรอข้างๆ
"ถ้าเขารวยขนาดนี้ ทำไมต้องเปิดบ่อนกาสิโนด้วยวะ ทำบริษัทอสังหาฯอย่างเดียวก็ดีอยู่แล้ว" โซนถามอย่างสงสัย
"อาจจะเป็นรสนิยมของคนรวยมั้ง พอรวยแล้วก็อยากทำในสิ่งที่ตัวเองชอบ"
ปุยฝ้ายออกความเห็นตามที่เข้าใจ พลางกวาดสายตามองไปรอบๆ อย่างให้ความสนใจ
ภายในห้องประชุม ภูวินกำลังนั่งคุยงานกับหัวหน้าทีมงานฝ่ายต่างๆ เรื่องโครงการสร้างหมู่บ้านจัดสรร ที่กำลังอยู่ในช่วงก่อสร้าง
เขานั่งประชุมงานเกือบสามชั่วโมง เพราะต้องการให้งานออกมาดีที่สุด และได้มีการหารือเรื่องออกแบบคอนโดที่กำลังจะทำในเดือนหน้า
"ผมขอให้ทุกฝ่ายทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด อย่าให้มีอะไรผิดพลาด"
"ค่ะบอส/ครับบอส"
หลังจากที่ภูวินทำการสั่งงานและตรวจสอบความคืบหน้าแล้ว เขาจึงลุกออกจากห้องประชุมไปในทันที
"ท่านประธานคะ ตอนนี้น้องปุยฝ้ายมารอแล้วนะคะ"
พนักงานสาวเดินเข้ามารายงานเจ้านายหนุ่ม ภูวินจึงพยักหน้าเข้าใจเล็กน้อย แล้วเดินเข้าไปในลิฟต์พร้อมกับสายฟ้า
"นายจะให้เด็กพวกนั้นมาทำงานกับเราจริงๆ เหรอครับ"
สายฟ้าเอ่ยถามความประสงค์ของคนเป็นนาย เพราะปุยฝ้ายยังเป็นเพียงนักศึกษาที่ยังเรียนไม่จบ แต่ด้วยความที่เธอนั้นมีความสามารถด้านการออกแบบ ภูวินจึงอยากจะให้เธอเข้ามาทำงานด้วย ทั้งที่งานของเขานั้นไม่ใช่งานเล็กๆ
"ก็แค่อยากลองให้โอกาสเด็ก"
"แน่ใจเหรอครับ ว่าแค่ให้โอกาส ไม่ได้มีอย่างอื่นแฝง"
สายฟ้าทำท่าถาม แต่แล้วก็ถูกภูวินมองด้วยหางตา
"ขอโทษครับนาย"
- Writer
