เห็นแก่เงิน
1203 Words
เห็นแก่เงิน
ปุยฝ้ายถึงกับยืนนิ่งงัน เมื่อคนที่เข้ามาช่วยเธอไว้นั้น คือผู้ชายที่เธอนั้นไม่อยากเจอหน้า ร่างสูงเดินเข้ามาหาเธอด้วยใบหน้านิ่งเรียบอย่างที่ชอบทำ
“เดี๋ยวฉันไปส่ง” น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยบอก
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันกลับเองได้...แล้วก็ขอบคุณนะคะที่ช่วย แต่ว่าเราสองคนอย่าเจอกันอีกเลยจะดีกว่า”
ด้วยความที่เธอนั้นยังขุ่นเคืองเขาในเรื่องอาทิตย์ก่อน และไม่อยากมีความเกี่ยวข้องอะไรกับเขา จึงจะเดินเลี่ยงออกไปนั่งรอรถตรงอื่น
“แต่ฉันมีข้อเสนอมาให้เธอ ถ้าเธอยอมมาทำงานให้กับฉัน”
คำพูดของเขาทำให้ปุยฝ้ายหยุดชะงักแล้วหันกลับมามองหน้าเขาอีกครั้ง
“ข้อเสนออะไรอีก”
เธอเกิดความสงสัย เพราะเมื่อเช้าภูวินก็ให้ลูกน้องอย่างสายฟ้ามาชักชวนไปทำงานด้วย แต่คราวนี้กลับเป็นเขาที่มาเอง มันทำให้ปุยฝ้ายเกิดความอยากรู้ว่าทำไมเขาถึงสนใจเด็กที่ยังเรียนไม่จบอย่างเธอไปทำงานด้วย
และนั่นเองที่ทำให้เธอยอมนั่งรถกลับพร้อมกับเขา แม้จะไม่ได้เต็มใจขึ้นมานั่งในรถหรูนี้สักเท่าไหร่
“จอดทำไม”
หญิงสาวเอ่ยถาม เมื่อภูวินเปิดไฟเลี้ยวจอดข้างทาง แล้วดับเครื่องยนต์สนิท
“กินข้าวไง ลงมาสิ”
มาเฟียหนุ่มบอกพร้อมกับเปิดประตูลงจากรถ ทำเอาปุยฝ้ายรีบลงตามไป ภูวินเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะอาหารข้างทาง เป็นร้านอาหารตามสั่งข้างทางในช่วงเวลาสี่ทุ่ม ขณะที่มีรถสัญจรผ่านไปมาตลอดเวลา
“นี่ คุณกินข้าวข้างทางเป็นด้วยเหรอ”
หญิงสาวเกิดความแปลกใจ ไม่คิดว่าคนอย่างภูวินที่มีฐานะร่ำรวย ทรงมาเฟียมีเงินมีอิทธิพลอย่างเขา จะทานข้าวข้างทางแบบนี้เป็น
“ทำไม แปลกเหรอ”
“อืม แปลก คนรวยแบบคุณไม่คิดว่าจะเป็นคนง่ายๆ”
“หึ”
“รับอะไรดีคะ” แม่ค้าเดินเข้ามารับออเดอร์ที่โต๊ะ
“เอ่อ ฉันเอาเป็นกะเพราไข่ดาวค่ะ แล้วก็โอเลี้ยงหนึ่งแก้วนะคะ”
“เหมือนกันครับ”
“ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ”
“...แล้วสรุปจะพูดธุระของคุณได้ยัง” ปุยฝ้ายเริ่มเข้าประเด็น หลังจากที่แม่ค้าเดินออกไปแล้ว
“ฉันเห็นว่าเธอมีความสามารถด้านออกแบบบ้านและออกแบบภายในได้เก่ง ฉันสนใจอยากจะให้เธอมาช่วยงานที่บริษัท แล้วจะมีค่าตอบแทนให้”
“แต่ฉันยังเรียนไม่จบเลยนะ คุณจะมาคาดหวังอะไรจากเด็กอย่างฉัน แล้วทำไมไม่ไปจ้างมืออาชีพเขาทำ คนที่เขาเรียนจบไป จะมาสนใจจ้างฉันทำไม”
“ก็เพราะฉันมองเห็นฝีมือของเธอ เลยอยากได้..มาร่วมงาน”
แววตาและคำพูดของเขาในประโยคท้ายนั้น ทำเอาปุยฝ้ายถึงกับชะงักไปเล็กน้อย
“แต่ว่า...ฉันยังเรียนไม่จบ เพิ่งจะอยู่แค่ปีสามเอง ไม่มีเวลาไปทำงานให้หรอก”
ปุยฝ้ายตอบอย่างปัดเลี่ยง ด้วยใบหน้าที่นิ่งเรียบ ทั้งที่ดีใจที่มีคนสนใจจะจ้างงานเธอ และมองเห็นความสามารถที่เธอนั้นมี แต่ปุยฝ้ายไม่อยากจะร่วมงานกับคนที่มีเบื้องหลังเป็นมาเฟียอย่างเขา และยังไม่ชอบการกระทำของเขาเมื่อครั้งก่อน
“ไม่เป็นไร ฉันจะถือว่าให้เธอมาฝึกงาน แล้วพอเรียนจบก็เข้ามารับตำแหน่งงานได้เลย แบบนี้โอเคไหม”
“ฉันยังมีภาระ...”
“ฉันจะจ่ายหนี้ทั้งหมดให้ครอบครัวเธอ เธอจะได้มีเวลามาทำงานให้ฉัน”
ข้อเสนอที่ภูวินพูดมานั้น ทำเอาปุยฝ้ายตกใจ แล้วยิ่งทำให้เธอเกิดความสงสัยว่าทำไมเขาถึงรู้เรื่องหนี้สินที่บ้านของเธอได้
แล้วยิ่งไปกว่านั้น เขายินดีจ่ายหนี้ทั้งหมดของบ้านเธอให้ เพื่อให้เธอเอาเวลาว่างทั้งหมดไปช่วยงานเขา
“วะ ว่าไงนะ นี่คุณ พูดเล่นเหรอ หนี้บ้านฉันเป็นแสนเลยนะ จะมายอมจ่ายเพื่ออะไร”
“เพื่อได้เธอมาทำงานไง แล้วฉันก็มีเงินเดือนตลอดการเป็นเด็กฝึกงานให้เธอสามหมื่น”
“...”
โห สามหมื่นเลยเหรอวะเนี่ย
เธอคิดอยู่ในใจ พร้อมกับหลบสายตาคมกริบที่มองมาอย่างคาดคั้นคำตอบ เธอก้มหน้าครุ่นคิดและเกิดความสนใจขึ้นมา
แต่ยังไม่ทันจะได้ตอบอะไรเขาไป อาหารที่สั่งก็มาเสิร์ฟที่โต๊ะ
“ได้แล้วค่ะ”
“ขอบคุณค่ะ”
“..ว่าไง”
“เอ่อ ถามอะไรคุณก่อนสิ” ปุยฝ้ายชักสีหน้าสงสัย
“...”
“คุณรู้ได้ยังไง ว่าบ้านฉันตอนนี้กำลังเป็นหนี้ แล้วรู้ได้ไงว่าฉันเก่งเรื่องออกแบบ แล้วทุกอย่างที่คุณรู้เกี่ยวกับฉัน คุณไปรู้มาจากไหน”
เธอถามเขาด้วยสีหน้าจริงจัง ด้วยความที่เธอกับเขานั้นไม่เคยรู้จักกันมาก่อน แล้วมาทำดีชักชวนไปทำงานด้วยแบบนี้ เขาต้องมีอะไรแน่ๆ
“อย่างแรก เรื่องประวัติคนอื่นฉันให้ลูกน้องไปสืบก็รู้ได้แล้ว อย่างที่สอง ฉันอยากให้โอกาสเด็กที่มีความสามารถอย่างเธอ”
“โห นี่ถึงขั้นให้คนตามสืบประวัติฉันเลยเหรอ นี่มันโรคจิตหรือเปล่าเนี่ย”
ปุยฝ้ายถึงกับถลึงตาใส่เขาด้วยความตกใจ ต่างจากอีกคนที่ยังคงนั่งขรึมราวกับไร้อารมณ์ร่วม
“ถ้าฉันสนใจใคร เรื่องความเป็นมาของเธอถือว่าเป็นเรื่องเล็ก”
“แต่มันเรื่องใหญ่สำหรับฉันไง คุณไม่มีสิทธิ์ที่จะมาสืบประวัติใครทั้งนั้นนะ คุณมันใช้อำนาจในทางที่มิชอบ”
เธอพูดใส่เขาอย่างไม่สบอารมณ์
“...แล้วเรื่องงาน จะว่ายังไง” ภูวินไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของเธอ
“...อืม สนใจ ฉันไม่ได้สนใจเรื่องเงินหรอกนะ แต่เห็นว่าคุณเปิดโอกาสให้หรอก เลยยอมไปทำงานด้วย...แต่ว่า คุณจะจ่ายหนี้ทั้งหมดให้จริงใช่ไหม”
แม้ว่าจะพูดออกไปว่าไม่สนใจเรื่องเงิน แต่สีหน้าท่าทางของเธอแสดงออกอย่างชัดเจน และจำคำพูดทุกอย่างของเขาได้ดี
“เอาเป็นว่า ถ้าเธอยอมทำงานกับฉัน ฉันยินดีจ่ายหนี้ทั้งหมดให้ ไม่เอาคืนสักบาท”
“โอเค! ดีล”
หญิงสาวตอบรับในทันที นาทีนี้เป็นใครก็ต้องคว้าเอาไว้ เธอพักเรื่องชังขี้หน้าเขาไว้ก่อน สนใจเรื่องเงินอย่างเดียวแหละในตอนนี้
ภูวินที่เห็นท่าทางของเธอแล้ว ก็เผลอยิ้มมุมปากเล็กน้อย
“แล้วคุณจะให้ฉันเริ่มงานเมื่อไหร่”
“พรุ่งนี้”
“ได้! แล้วที่ไหน”
ปุยฝ้ายยิ้มถามอย่างอารมณ์ดี ต่างจากเมื่อครู่นี้ที่ชักสีหน้าใส่เขาราวกับไม่อยากคุย
ภูวินไม่บอกอะไร นอกเสียจากยื่นมือมาตรงหน้าเธอแทน ปุยฝ้ายถึงกับขมวดคิ้วใส่
“อะไร”
“มือถือ ฉันจะได้ส่งโลเคชั่นให้ เธอจะได้มาถูก”
เมื่อได้ยินอย่างนั้นเธอก็เกิดความลังเล แต่แล้วก็ยอมส่งมือถือตัวเองให้เขา
มาเฟียหนุ่มใช้เวลาแอดไอดีไลน์ส่วนตัวของเขาไม่กี่นาที แล้วส่งคืนให้เจ้าของ
“พรุ่งนี้ฉันจะส่งโลไปให้”
“อืม โอเค”
- Writer
