ชักชวน
1127 Words
ชักชวน
“เป็นไง ซ่ามากนัก”
ปุยฝ้ายบ่นใส่น้องชาย ขณะที่ทั้งสองกำลังพากันเดินซื้อของกันอยู่ที่ตลาด หลังจากที่กานต์ดีขึ้นจากแผลชกมวยเมื่ออาทิตย์ก่อน แต่ก็ยังคงมีร่องรอยฟกช้ำที่ใบหน้าเล็กน้อย
แม้ว่ากานต์จะยังไม่หายดี แต่ก็ยังมาจ่ายตลาดเป็นเพื่อนพี่สาว เพื่อซื้อของสดไปให้แม่มณีสำหรับเปิดร้านอาหาร
“แหม พี่ต้องขอบคุณฉันมากกว่านะ ที่ฉันหาเงินช่วยแม่จ่ายหนี้ไอ้พวกเสี่ยพลได้อะ”
“เออ มันก็ดี แต่แกก็อย่าไปที่นั่นอีกนะ รู้ไหมว่าที่นั่นอันตราย มีแต่พวกมาเฟียเถื่อนๆ พวกมันจ้องเอาแกตายเลยนะ ดีนะที่เพื่อนแกมาบอกพี่ ไม่งั้นแกไม่รอดแน่”
“อืม รู้แล้วๆ”
ความที่ปุยฝ้ายเป็นห่วงน้องชาย ก็เลยบอกเตือนเอาไว้ เพราะไม่อยากให้กานต์ต้องไปเสี่ยงอันตรายแบบนั้นอีก
“พี่รู้นะ ว่าแกอะอยากจะช่วยแม่ แต่แกก็ต้องระวังตัวไว้ด้วย ถ้าเกิดว่าเป็นอะไรมากกว่านี้ แม่นั่นแหละที่เสียใจ”
“ครับๆพี่สาวคนสวย บ่นเหมือนแม่เลย รีบซื้อของกลับบ้านดีกว่า เดี๋ยวแม่บ่นอีก”
“อ้าว น้องปุยฝ้ายจ้า”
น้ำเสียงทักทายของไอ้ยอด ลูกชายของเสี่ยพลที่เป็นเจ้าหนี้ของแม่เธอ เดินเข้ามาพร้อมกับลูกน้องของมันสองคน ทำเอาปุยฝ้ายและกานต์ต่างชะงัก
เธอชักสีหน้ารำคาญออกมา ด้วยความไม่ถูกชะตากับไอ้ยอดและคนของมัน
“มาซื้ออะไรเหรอจ๊ะ ขอพี่เดินเป็นเพื่อนด้วยได้ไหม”
“ไปกันเถอะกานต์ รำคาญเสียงหมาแถวนี้”
ปุยฝ้ายยื่นมือไปจูงแขนน้องชาย เพื่อจะเดินหนีพวกมัน แต่ไอ้ยอดกลับเข้ามาขวางไว้ ทั้งยังยิ้มหน้าระรื่นเหมือนทุกครั้งที่เจอเธอ
“เดี๋ยวก่อนสิจ๊ะน้องปุยฝ้าย”
“ถอยไป! ฉันไม่อยากมีเรื่อง”
“เดี๋ยวก่อนสิจ๊ะน้องฝ้าย แหม ทำไมใจร้ายกับพี่ยอดจังล่ะจ๊ะ น้องปุยฝ้ายก็รู้ว่าพี่คิดยังไงกับน้อง ถ้าเกิดว่าน้องยอมเป็นเมียพี่เนี่ย หนี้สินที่แม่มณีค้างจ่ายพ่อพี่ มันก็ถือว่าเป็นโมฆะเลยนะ ไม่ต้องเสียแรงหาเงินมาคืน”
สายตาของไอ้ยอด มองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าเหมือนอย่างทุกครั้งที่เคยมอง จนปุยฝ้ายชินชากับนิสัยของพวกมัน เพราะมันชอบมาระรานเธออยู่บ่อยๆ
“โทษนะไอ้ยอด พอดีว่าฉันไม่เอาหมามาทำผัว หลีกไป!”
“เดี๋ยวก่อน..”
คนหน้าด้านอย่างมันไม่ยอมฟังอะไรเธอเลย ทั้งยังยื่นมือมาจับแขนเธอเสียอีก กานต์ที่เห็นอย่างนั้นก็รีบปัดมือของมันออกให้พี่สาวทันทีด้วยความไม่พอใจ
“อย่ามาจับพี่สาวกู พวกมึงถอยไปเลยนะ ที่นี่มันตลาด ไม่ใช่ซ่อง!”
“เฮ้ย! พูดให้มันดีๆ หน่อยไอ้น้องชาย พวกกูเนี่ยก็แค่หวังดีและจริงใจกับน้องปุยฝ้ายมาก ทำมาเป็นห่วงพี่สาวนะมึง”
“ไม่ต้องมาจริงใจกับพวกฉัน น้ำหน้าอย่างพวกมึง ก็ดีแต่ลวนลามคนอื่นไปทั่ว”
ปุยฝ้ายพูดขึ้นด้วยความเหลืออดกับการกระทำของพวกมัน ที่ไม่เคยให้เกียรติเธอเลย ทั้งเคยพูดจาคุกคามและแตะเนื้อต้องตัวเธอทุกครั้งที่เจอหน้ากัน
และเธอก็รู้จักสันดานไอ้ยอด มันทำแบบนี้กับผู้หญิงคนอื่นไปทั่ว และด้วยความที่ครอบครัวเธอเป็นหนี้นอกระบบของพ่อมัน ก็แทบจะเลี่ยงที่จะเจอไม่ได้
แม้ว่าหนี้นอกระบบพวกนั้น พ่อเธอเป็นคนก่อขึ้นมา แล้วยังหนีหนี้ให้ครอบครัวเป็นคนรับกรรมนั้นแทน
“แหม พูดแบบนี้ หึงพี่เหรอจ๊ะน้องฝ้าย ฮ่าๆ”
มันไม่ว่าเปล่า ยังยื่นมือมาจับที่แก้มเธออย่างถือวิสาสะ
ปุยฝ้ายกำหมัดแน่น ก่อนที่เธอนั้นจะจับแขนของไอ้ยอดแล้วหักไปทางด้านหลัง ท่ามกลางสายตาของชาวบ้านพ่อค้าแม่ขายและคนเดินตลาด พากันมุงดูด้วยความใส่ใจ
“โอ๊ย! เจ็บๆ”
ไอ้ยอดถึงกับร้องโอดโอยออกมา ก่อนที่ลูกน้องทั้งสองคนของมันจะพุ่งเข้ามาหมายจะทำร้ายเธอ ด้วยความที่ปุยฝ้ายมีศิลปะป้องกันตัว เธอจึงถีบไอ้ป้อมลูกน้องตัวถึกตันของมันก่อน แล้วปล่อยแขนไอ้ยอดเป็นอิสระ แล้วถีบกลางหลังของมันอย่างแรง
กานต์ที่เห็นอย่างนั้นจึงกระโดดถีบไอ้เชิด ลูกน้องตัวโตของมันอีกคน จนพวกมันที่ไม่ทันได้ตั้งตัว ล้มลงไปนั่งกับพื้น
ฮ่าๆๆ
เสียงหัวเราะของชาวบ้านในตลาดดังลั่นเบาๆ เมื่อเห็นพวกนักเลงอย่างพวกมันเสียท่าให้กับผู้หญิงตัวเล็กๆ
“กูไม่ใช่ผู้หญิงอย่างว่า อย่ามาทำตัวรุ่มร่ามกับกูอีกนะไอ้ยอด แล้วเรื่องหนี้ที่พ่อกูติดพ่อมึง กูจะหามาคืนเอง!”
ปุยฝ้ายตวาดเสียงใส่ด้วยความโกรธเคือง ก่อนจะเดินหนีออกไปพร้อมกับน้องชาย
แม้ว่าเงินชกมวยที่กานต์หามาได้ห้าหมื่นนั้น จะใช้หนี้ดอกเบี้ยที่ค้างจ่ายไปได้แค่บางส่วน แต่ก็ทำให้เสี่ยพลหยุดส่งคนมาตามทวงถึงบ้าน เธอเองก็ยังต้องหาเงินที่เหลือไปคืนพวกมันให้หมด ไม่งั้นพ่อของไอ้ยอดต้องส่งคนมาตามราวีแม่เธออีกแน่
“โอ๊ย อีปุยฝ้าย!” คนหัวแข็งอย่างไอ้ยอด จ้องมองตามหลังเธอไปด้วยอารมณ์ไม่พอใจเป็นที่สุด
แต่เพราะปุยฝ้ายไม่ได้ชอบมันกลับ ทำให้ไอ้ยอดอยากจะเอาชนะเธอให้ได้
“พวกนี้แม่ง มันจะตามพี่ไปถึงไหนวะ.. ถ้าพ่อไม่ไปก่อหนี้ไว้ พี่ก็คงไม่ต้องมาเจอไอ้พวกสันดานเสียแบบนี้หรอก”
กานต์บ่นขึ้นด้วยสีหน้ารำคาญใจและเป็นห่วงครอบครัวตัวเอง ขณะที่เดินออกมาจากตลาด โดยที่ไม่ได้ซื้อของมาด้วย
“พี่ว่ารีบไปซื้อของตลาดอื่นเถอะ เดี๋ยวแม่จะเปิดร้านสาย แล้วก็อย่าบอกเรื่องนี้ให้แม่รู้นะ พี่ไม่อยากให้แม่ต้องเป็นห่วง”
“ฉันรู้แล้วน่า เฮ้อ นี่ต้องมาเสียเวลาขับรถไปอีกสองกิโลเหรอ”
“เออน่า รีบไปกันเถอะ ป่านนี้แม่รอนานแล้ว”
พี่น้องสองคนจึงรีบพากันขับมอเตอร์ไซค์ไปซื้อของอีกตลาดหนึ่งซึ่งอยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก เพราะไม่อยากจะมีเรื่องกับพวกไอ้ยอด จึงเลี่ยงไปที่อื่นแทน
- Writer
