ชงไฉ่อยู่ในภาวะสงสารจับใจยามนี้แม้ฟ้าที่มัวหม่นเช่นนี้ยังไม่อาจเทียบได้กับความเศร้าสลดภายในจิตใจ
“หากเจ้าคิดหวังปลดเปลื้องทุกอย่างให้หลุดพ้นไม่อาจกระทำได้” ชงไฉ่เอ่ยคำปลอบใจ
“พสุธาแม้กว้างใหญ่ไพศาลแต่ไม่มีที่ให้ยืนหยัดทรงกาย” จิวซินน้ำเสียเศร้าสร้อย
“ความสุขมักหลบซ่อนอยู่หลังฉากความอ้างว้างหากเจ้าหันมองรอบกายใยจะอ้างว้างอีกในเมื่อ...มีข้าไห่ชงไฉ่” จิวซินหลับตาลงช้าๆ
“ข้าจิวซินไม่เคยคิดเกาะกุมหัวใจบุรุษ” ชงไฉ่อยากตวัดอ้อมแขนรัดรอบกายจิวซินแต่ไม่อาจทำ
คว้ามือบางมากุมไว้แน่น
ใบหลิวระเรี่ยลงลู่ลมลงบนผิวน้ำเย็นยะเยือก
“เจ้าบางครั้งก็มองโลกให้อยู่ในความโศกเศร้าบางครั้งก็มองโลกให้อยู่ในความสุขได้ไม่มีบิดพลิ้ว ยามที่มองโลกเป็นสุขข้าชงไฉ่เลื่อมใสยิ่งนัก”
“ยามเมื่อท่านตึงเครียดเกินไป หากสามารถหลีกหนีสักคราก็ไม่เลว” จิวซินควบม้าทะยานสู่ทุ่งหญ้าเขียวขจีนำหน้าชงไฉ่ไปชงไฉ่กระตุกบังเ**ยนม้าให้ต
