“ท่านไม่เพียงปฏิเสธไมตรียังไม่มีแม้สักนิดที่จะอ่อนข้อให้กับข้า” เจียวซือตัดพ้อ
“เมามายเพียงนี้กลับวังหลวงเถิดข้าไปส่งองค์หญิงเอง” น้ำเสียงปลอบประโลม
“ท่านต้องสัญญาว่าจะมาพบข้าเมื่อข้าต้องการพบท่าน” จิ่นเกอหลับตาลงส่ายหน้าระอาใจเขาไม่เพียงแต่จะใจอ่อนแล้วเท่านั้นยังรู้สึกว่าองค์หญิงสิบสี่คนนี้ ช่างต่างจากหลายคนที่เขารู้จักแม้กระทั่งลู่ชิงที่เอาแต่ตามใจเขา อ่อนหวานงดงามไม่มีแม้สักนิดที่จะต่อรองหรือยื่นข้อเสนอ
แขนเรียวยกโอบรอบลำคอจิ่นเกอ จิ่นเกอพยายามแกะมือออก
“ตกลงข้าตามใจองค์หญิงหากธุระใดให้คนส่งข่าวข้าพร้อมไปพบองค์หญิงทุกเมื่อ” เจียวซือยิ้มหน้าบาน ลู่ชิงยืนอยู่ ณ.มุมหนึ่งเฝ้ามองจิ่นเกอและเจียวซือด้วยความรู้สึกบาดลึกในจิตใจ
จิวซินเหนี่ยวคันธนูจนโค้งงอสุดกำลังลูกดอกพุ่งออกจากเป้ายังไก่ป่าตัวใหญ่ที่กำลังคุ้ยเขี่ยหาอาหารกิน แม่นเหมือนจับวางไก่ตัวใหญ่ดิ้นทุรนทุรายสักพักก็สิ้นฤทธิ์
ชงไฉ่ปรบ
