แต่ช้าไปเสียแล้วจิวซินไม่ยอมให้รังแกอีกต่อไป ลุกจากแท่นนอนเพื่อหนีสัมผัสที่ทำให้ใจเตลิด
“องค์ชายท่านมายังมิทันทีจะแวะไปถวายพระพรฮองเฮาหากรู้เข้าแกล้งว่าจะขุ่นเคือง” จิวซินเปลี่ยนเรื่องทันควันพระนึกอะไรไม่ออกแล้วตอนนี้
"เจ้านี่ช่างแปลกพิลึกหาเบี่ยงเบนความสนใจข้าจากกายเจ้าได้อย่างดีจนข้าไม่อาจปฏิเสธบทสนทนาของเจ้าได้เลยจิวซิน”
“จิวซินคิดจะบอกกล่าวองค์รัชทายาทหลายคราแล้วบัดนี้โอกาสเหมาะให้จิวซินนำทาง” ชงไฉ่ถอนหายใจรู้สึกว่าไม่อาจต้อนจิวซินให้จนมุมได้อย่างที่เขาคิด ในเมื่อนางไม่ปล่อยตัวปล่อยใจให้ตามสัมผัสเขาไปแต่พยายามที่จะดึงเขาออกมาทำไมนะในเมื่อนางยินยอมให้เขาขนาดนั้นแต่ทำไมเหมือนมีสิ่งใดที่คอยกั้นขว้างไว้เหมือนกำแพงสูงที่เขาไม่อาจทลายมันลงได้ง่ายๆ
จิวซินกางร่มออกกางกั้นหิมะขาวโพลนอาภรณ์สีชมพูอ่อนขับผิวขาวในเนียนสาวดวงตาดำขลับชงไฉ่มองร่างบางท่ามกลางหิมะขาวอยากจะกระชากผ้าแพรที่ปิดบังใบหน
