“อะ...อื้อ...อ่อย!!” ฉันพยายามยื้อแรงดังกล่าว โดยพยายามเหลือบมองหน้าคนกระทำการอุกอาจดังกล่าวไปพลางก่อนต้องเบิกตากว้างเมื่อพบว่า เขาคือชายแปลกหน้าคนหนึ่ง แต่งกายด้วยเสื้อโค้ทตัวยาวและใส่แมชปิดปากสีดำปิดบังใบหน้า
ถึงเขาจะซ่อนหน้าตาด้วยเองให้รอดพ้นจากการถูกจำได้ก็ตาม แต่ถึงอย่างนั้น รูปลักษณ์และลักษณะโดยรวมของเขาก็ดูไม่ต่างจากผู้ชายที่ฉันเคยเห็นมาก่อน ผ่านทางภาพวิดีโอที่เคยถ่ายติดไว้ได้คนนั้น!
เพราะคิดว่าอีกเพียงไม่กี่ก้าวฉันก็จะพาตัวเองเดินเข้าภายในตัวอพาร์ทเม้นต์ที่พักอาศัยอยู่ปัจจุบันแล้ว เลยฉะล่าใจไม่ทันระวังตัวแบบนี้ ที่บ้าสุดๆก็คือเหตุการณ์บ้าๆนี่มันดันเกิดขึ้นในช่วงเย็นที่ท้องฟ้าใกล้มืด ทำให้พื้นที่บริเวณนั้นไน้ผู้คนเดินผ่านไปมาหรือใครสักคนที่พอจะช่วยเหลือได้
เวรเอ้ย!
“หือ อื้อ!!” เพราะงั้นฉันถึงได้ดิ้นอย่างสุดแรงแบบไม่ยอมอยู่บริเวณหน้าซอยแคบระหว่างช่วงตึก
เมื่อมั่นใจแล้วว่าคนร้า
