“จะเอ๋~” อีผี!!!
หนะ ไหนหมวดยูรับปากว่าจะจัดการแล้วไง ทำไมเขาถึงมาโผล่อยู่ตรงนี้ได้!?
“แฮะๆ เมื่อเช้าโดนตำรวจหิ้วปีกแล้วค่ะ แต่ไม่เป็นไรพี่มีคนคอยประกัน~” นายอสุรายิ้มกว้างด้วยท่าทางใจดี ราวกับว่าเขาอ่านความคิดในหัวออกแถมยังฉวยโอกาสในช่วงที่ฉันยังอึ้งกิมกี่ ฉวยมือมาดึงกระเป๋าสะพายน้องหมีไปไว้กลับตัวแล้วโบกมันไปมา “มาค่ะ พี่พากลับห้อง”
“อ๊ะ พี่ขา! ทำแบบนี้ไม่ได้นะ!” ฉันรีบเอื้อมมือคว้ารั้งกระเป๋าเรียนของตัวเองเอาไว้ แต่อีกฝ่ายที่ทั้งเร็วแล้วสูงกว่าก็ทำเหมือนจงใจจะแกล้งกัน เขารีบชูกระเป๋าในมือขึ้นเหนือหัวจนสุดความยาวแขน
“อะไรคะ ก็พี่จะถือให้ไง”
“ไม่ได้นะ หนูจะสะพายเอง” ฉันบอกเขาพลางกระโดดเหยงๆ เอื้อมสุดแขนเพื่อที่คว้ากระเป๋าสะพายของตัวเองคืน แต่คงเหมือนดังสวรรค์แกล้ง ที่เกิดมาเตี้ยแถมยังแคระแบบนี้ ทำให้ความสูงที่มีไม่อาจต่อกรกับคนตัวโตตรงหน้าได้เลย
เพราะแก่ ยิ่งกระโดดก็ยิ่งเหนื่อย
“งื
