“คะ คุณพี่ขา...” สมองสั่งการให้ฉันพึมพำคำเรียกติดปากของนายอสุราออกมาอย่างห้ามไม่ได้ ในสถานการณ์ตอนนั้นเป็นใคร ใครก็คิดว่าเป็นคนร้ายเมื่อวันก่อนกันนั้นนั่นแหละ อีกอย่างฉันก็ตกเป็นเป้าหมาย พอคิดว่าถ้าสามารถจับเขาได้ด้วยตัวเองล่ะก็ บางทีมันก็อาจจะช่วยให้การทำงานราบรื่นขึ้น ก็แค่อยากจะจับคนร้ายคนนั้นให้ได้ถึงได้พูดออกไปแบบนั้น ใครจะคิดว่าคนที่ตามมาเป็นเขากันล่ะ...
“ทำไมคุณยังกล้าเรียกผมด้วยชื่อนั้นอีก...” สัมผัสได้ถึงสรรพนามการใช้เรียกที่ต่างไปจากที่เคยหลังสิ้นเสียงปืนพกในมือ หูฉันเหมือนกำลังอื้อ ไม่ใช่เพราะเสียงปืน แต่เพราะคำพูดจากปากของนายอสุราเองนั่นแหละ
พอถูกท้วงฉันที่ไม่รู้จะพูดอะไร ก็ได้แต่อึกอักอยู่ในลำคอด้วยสรรพนามที่เริ่มปะปนเข้ามาในความคิดจนมั่วไปหมด
“หนะ หนู...คือว่า...ฉะ ฉัน...”
“ผมชื่นชมความฉลาดและความสามารถของคุณ ชื่นชมจนเกิดเป็นความสงสัย คุณเองก็น่าจะรู้สึกได้ ถึงได้คอยปกปิด
