เสพติดเด็ก

บทที่ 4

“เพราะเราคือเด็กคนแรกที่พี่เห็นแล้วอยากได้...”

ดะ เดี๋ยวนะ ผู้ชายคนนี้นี่มัน...

“เฮือก...” อีกครั้งและอีกครั้งที่ผู้ชายตรงหน้าทำฉันสะดุ้งเฮือกได้ในทุกครั้งยามถูกนัยน์ตาคู่นั้นจ้องมอง ท่าทางเขาดูไม่ใช่คนดี แถมคำพูดก็ส่อสื่อดูคุกคาม ล่อลวงเด็กอายุต่ำกว่า 15 ปี แต่ขณะเดียวกัน คำพูดคำจาห้วนๆ แต่ตรงไปตรงมาของเขาก็ยังแฝงไว้ด้วยความดี

ตอนแรกก็คิดแบบนั้นนั่นแหละ จนกระทั่งนายอสุราเอ่ยปากขึ้นอีกครั้ง

“ให้พี่เป็นคนแรกของเราได้ไหม?”

“ตะ แต่หนูยังเด็กนะคะ” ฉันแย้ง แต่เขาดันขัดออกมาได้หน้าตาเฉยเสมือนว่ามันคือเรื่องที่ถูกที่ควร

“แล้วไง ยังไงสักวันเราก็ต้องมีครั้งแรกอยู่ดี” ไม่ได้การแล้ว คนแบบนี้ถ้าปล่อยไว้ต้องเป็นภัยคุกคามเด็กในอนาคตแน่ๆ ฉันต้องจัดการอะไรสักอย่าง ก่อนอื่นต้องหาทางออกไปจากที่นี่แล้วให้หมวดยูกับคนที่กรมตำรวจจัดการกับเขาซะ

เราต้องตัดไฟตั้งแต่ต้นลม...

แต่แล้วระหว่างกำลังคิดหาทางเอาตัวหลบหนีไปจากห้องห้องนี้ ความคิดก็ต้องเป็นอันสะดุดลง เมื่อจู่ๆ คนตัวใหญ่ข้างกายเริ่มมีการขยับ วินาทีที่หันมองฉันก็ต้องกระตุกวูบไปทั้งตัว เมื่อทิศทางที่เขาหันเหมามันคือด้านที่ฉันกำลังนั่งอยู่

กึก!

“พะ พี่จะทำอะไรคะ!?”

“จะละลายแล้ว...” นั่นคือสิ่งที่เขาพูดขึ้นเมื่อขยับตัวเข้ามาใกล้ คำพูดที่ฉันไม่ค่อยเข้าใจความหมายนักกำลังทำให้ความคิดเริ่มเตลิด สติซึ่งยังเหลืออยู่สั่งการให้ฉันรีบพุ่งตัวออกจากโซฟาทันทีเพื่อหลบเลี่ยงการถูกประชิดอย่างไม่ต้องสงสัย

ฟึ่บ! หมับ! ตุบ!

ก็ไม่วายถูกมารสังคมรั้งตัวให้กลับมานั่งที่เดิมได้อยู่ดี แถมคราวนี้ไอ้ที่ฉันนั่งทับลงไปมันดันเป็นตักเขาเสียด้วย!

“อึก...” ถึงแม้จะเคยผ่านคดีมาเยอะ แต่ต้องยอมรับว่าสถานการณ์บ้าๆนี่เพิ่งเคยเกิดขึ้นกับตัวเองเป็นครั้งแรก และฉันไม่เคยถูกผู้ชายคนไหนจู่โจมใส่ด้วยการกระทำและคำพูดส่อสื่อขนาดนี้มาก่อน

โดยเฉพาะกับการเข้าประชิดอย่างถึงเนื้อถึงตัวแบบไม่รู้สึกผิดชอบชั่วดี ทำราวกับว่ามันคือเรื่องปกติที่คนสติดีๆ ทำกัน

“ไอติมจะละลายหมดแล้ว...” นายอสุราเอ่ยขึ้นชิดติดข้างหู รับรู้ถึงลมหายใจและสัมผัสจากปลายนิ้วที่เขาบรรจงทัดผมที่ปรกหน้าฉันไปไว้ข้างหู “ทำไมไม่กินล่ะ ไม่อร่อยเหรอ?”

การกระทำของเขามันเริ่มทำให้ฉันรู้สึกกลัวขึ้นมาแบบแปลกๆ แต่อย่างไรก็ดีร่างกายก็ยังตอบรับคำสั่งของเขาด้วยการยัดไอศกรีมในมือเข้าปากเพื่อเลี่ยงการกระทำรุนแรงหากผู้ร้ายเกิดอาการไม่พอใจ

“ดีค่ะ กินให้หมดนะ” ดูเหมือนว่าการยัดไอศกรีมเข้าปากจะทำให้เขาพอใจถึงได้เอ่ยชมกันแบบนั้น

“พี่ชอบเด็กว่าง่าย...” รู้สึกได้ว่าระดับริมฝีปากของเขาตอนพูด มันไม่ได้ห่างไปจากหูฉันเลยแม้แต่นิดอีกทั้งวงแขนที่เขาใช้โอบรัดกายฉันไว้ก็เริ่มรัดแน่นมากขึ้นจนรู้สึกได้ พอๆกับคำพูดประโยคต่อมา “แล้วตอนนี้ พี่ก็ชอบเรา”

คำพูดชวนขนลุกของเขาทำฉันเผลอกลืนน้ำลายลงคอไปพร้อมไอศกรีมที่ละลายอยู่ในปากอย่างไม่ต้องสงสัย บอกเลยว่าวินาทีนี้สมองมันตันไปหมด ไม่รู้จะเอาตัวรอดจากเงื้อมมือเขาด้วยวีธีไหนหากยังถูกอีกฝ่ายจับกุมด้วยวงแขนเอาไว้แบบนี้

“ไม่ต้องกลัวนะ พี่สัญญาจะไม่ทำอะไร…” เขาเอ่ยขึ้นเสียงเรียบแสดงเจตจำนงคล้ายกับเป็นการให้สัญญาและเริ่มบอกเหตุผลของการกระทำทั้งหมดที่เกิดขึ้นในวันนี้ “ที่พามานี่ก็แค่อยากให้รู้ว่าชอบ”

เพราะสถานการณ์ที่กำลังเป็นไปดูไม่น่าหวาดหวั่นเทียบเท่ากับตอนแรก คงเพราะฉันกำลังตามใจเขาด้วยล่ะมั้ง ทุกอย่างถึงได้ดูซอร์ฟลง ไม่ว่าจะน้ำเสียงหรือการกระทำ เมื่อเป็นเช่นนั้น สิ่งที่ฉันควรทำต่อไปคือการไหลตามน้ำต่อไปเรื่อยๆ

“หนะ หนูไม่เชื่อ...” โดยขณะเดียวกันก็มองหาช่องทางเอาตัวรอดไปด้วย “พี่ต้องปล่อยหนูก่อน หนูถึงจะยอมเชื่อ...”

อาจเป็นคำพูดที่ฟังดูโง่ไปนิดที่ฉันใช้งัดมาใช้สำหรับต่อรองกับเขา แต่ทำไงได้ ตอนนี้ฉันคิดอะไรไม่ออกแล้วจริงๆ ทั้งที่คิดว่ามันคือเรื่องโง่ที่ดันพูดออกไปแบบนั้น ทว่า

ผลตอบรับที่ได้กลับมามันดันตรงกันข้าม เพราะวินาทีที่ข้อต่อรองถูกพ่นออกไปจนจบ วงแขนกว้างของคนตัวใหญ่ซึ่งเคยรัดรอบกายก็ถูกคลายออกไปอย่างรวดเร็วเช่นกันราวกับแสดงความจริงใจในสิ่งที่ตัวเองเพิ่งพูดออกมา

เมื่อมีโอกาส ฉันเองก็ไม่รอช้ารีบดีดตัวลุกออกจากตักของเขาทันทีแบบไม่ต้องคิด พร้อมทั้งรีบพาตัวเองถอยห่างไปอยู่ในระยะที่ปลอดภัยที่สุดอย่างบริเวณประตูห้อง โดยไม่ลืมหันกลับไปมองเป้าหมายอีกครั้งเพื่อเช็กให้แน่ใจว่าเขาจะไม่ลงมือทำเรื่องน่าตกใจใส่อีกตามอย่างปากว่า

ทว่า พอหันไปมองสิ่งที่รอคอยอยู่กลับไปใช่สีหน้าน่ากลัวอย่างที่เคยเห็นในตอนแรก แต่ดันเป็นรอยยิ้มใจดี

มันคือรอยยิ้มของคนที่ดูจะมีความสุขอย่างสุดๆทั้งที่กำลังทำเรื่องเข้าข่ายผิดกฏหมายต่อเด็ก...

เพราะการกระทำของมนุษย์ล้วนแล้วแต่มีเหตุผลและที่มา ผลของการกระทำและบทลงโทษที่ได้รับจึงต่างออกไปแล้วแต่ความผิดว่าถูกจักอยู่ในสถานหนักหรือสถานเบา

เว้นคนบางจำพวกที่กระทำการด้วยความไม่รู้และไร้สมรรถภาพทางความคิด หรือเข้าข่าย 'จิตเพศ' เพราะเห็นคนร้ายจำพวกนี้มาเยอะ อีกทั้งทั้งที่เขายังเด็กอยู่แท้ๆ แต่การกระทำและคำพูดดูไม่ต่างจากพวกวิตถารหลายคนที่ถูกจับจากคดีต่างๆ เลยสักนิด

“พี่ทำแบบนี้กับหนูทำไม...” รู้ตัว ปากก็พลั้งถามกึ่งต่อว่าออกไป เพื่อเช็กสถานภาพทางความคิด ความรู้สึก และปฏิกิริยาตอบรับของฝ่ายตรงข้ามอย่างลืมตัว “พี่เป็นพวกโรคจิตเหรอคะ?”

แล้วรู้ไหมว่าเขาตอบคำถามฉันกลับมาว่าอย่างไร...

“ใช่ค่ะ คงจะอย่างงั้น”