“จูล” เขาตะคอกเสียงดุและกระชากแขน
ทำไมกันล่ะ เขาเดินเข้ามาดุ่มๆ แสงไฟก็ไม่ได้สว่างแล้วทำไมถึงมองเห็นว่าเป็นฉันล่ะ พระเจ้าฉันแต่งออกมาขนาดนี้ เขายังจำยัยเฉิ่มแว่นแบบฉันได้ แสดงว่าตัวฉันไม่ได้แตกต่างจากเดิมสินะ ฮืออ ฉันคร่ำครวญในใจ แต่ตอนนี้ประเด็นนั้นไม่สำคัญเท่าคนตัวใหญ่ขี้โมโหกำลังจับแขนฉันแน่นด้วยความโกรธเกรี้ยว เขาโกรธอะไรนักหนา ดูทำหน้าตาเข้า
“บะ บอส มาได้ยังไงคะ” ฉันอึกอักใจดีสู้เสือทักเขา เขายังจับแขนฉันแน่นไม่ปล่อย
“เดฟ ปล่อยก่อน น้องเขาเจ็บ คุณจับแขนน้องแรงเกินไปแล้วนะ” คุณยูมิ เอ่ยห้ามเบาๆ เขาเริ่มคลายมือที่บีบรัดแขนฉันแต่ยังไม่ปล่อย
“ผมต้องถามคุณมากกว่าว่ามาได้ยังไง วันนี้ก็ไม่ไปทำงาน นี่คุณ…” นั่นไง งานอีกแล้ว วางอำนาจอีกแล้ว คำสั่งอีกแล้ว ฉันเริ่มเบื่อเต็มทนแล้วนะ
“บอสว่างมากขนาดที่ว่ามาตามเด็กฝึกงาน ที่แค่ไม่ไปทำงานวันเดียวงั้นเหรอคะ” ฉันสะบัดมือออกจากมือเขา แล้วจ้องตาเขม
