ฉันนั่งมาบนรถกับคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเจ้านายที่แก่กว่าฉันแค่ปีเดียว แต่นิสัยชอบวางอำนาจกับฉันมาก กับคนอื่นเขาไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย ยิ่งกับคุณยูมิ เขาอ่อนโยนและดูเหมือนจะรักเธอมาก โอ๊ย สมองฉันคิดอะไรเนี่ย ฉันนั่งเงียบมาตลอดทางจนเขาพามายังสถานที่แห่งหนึ่ง
บ้านหลังใหญ่โตสีขาวดูแล้วสะอาดตา เหมือนคฤหาสน์มากกว่า นี่บ้านลูกค้าหรอฉันแอบคิดในใจ ปกติจะนัดลูกค้าที่โรงแรมไม่ใช่หรือไง ฉันครุ่นคิดแล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อมีเสียงเรียกดังขึ้น
“ลงมาได้แล้วครับ” เขาเรียกฉันน้ำเสียงนุ่มนวล ตามอารมณ์หมอนี่ไม่ทันเลยแฮะ
“บ้านลูกค้าหรือคะบอส” ฉันถามเรื่องที่สงสัยออกไป
“บ้านผมเอง” เขายิ้มร้าย
“บะ บะ บ้านผมเอง บอกไม่ได้พูดผิดใช่มั้ยคะ” ฉันเอียงคอถามสงสัย
“ไม่ผิดครับบ้านผม” ไอ้หมอนี่คิดอะไรอยู่กันแน่วะ
“ฮ่าๆๆ บอสลืมของใช่มั้ยคะ งั้นจูลนั่งรอหน้าบ้าน” ฉันพยายามปัดความคิดทุกอย่างที่กำลังแทรกซึมเข้ามาในสมองทิ้ง
“เปล่
