เมื่อห้ามไม่ได้ โจวเพ่ยชิงจึงปล่อยเลยตามเลยด้วยรู้นิสัยของสามีดี ก่อนจะถามขึ้น “พี่มีเรื่องอะไรก็รีบพูดเถอะ ฉันจะรีบไปซักผ้า เดี๋ยวต้องทำมื้อเที่ยงให้ลูกอีก”
“ผมขอดูรอยแผลได้ไหม”
สายตาของชายหนุ่มคล้ายจะมองทะลุผ้าบางผืนนี้เพื่อดูแผลบนใบหน้าของภรรยา ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน
เมื่อสามีเอ่ยเรื่องแผลเป็นขึ้นมา ต่อให้มีความเข้มแข็งและเด็ดเดี่ยวแค่ไหนหญิงสาวตัวสั่นด้วยความกลัวไม่ได้ แม้ก่อนหน้านี้จะพูดเรื่องหย่าเหมือนเป็นเรื่องปกติ ทว่าเวลานี้โจวเพ่ยชิงกลัวเหลือเกินว่าสามีจะรังเกียจรอยแผลบนใบหน้านี้
“ฉันกลัวว่าพี่จะกลัว”
“ไม่ต้องกลัว ต่อให้แผลเป็นนี้จะรักษาไม่หาย ผมก็จะไม่มีวันทิ้งคุณแน่นอน ชายชาติทหารเช่นผมพูดแล้วไม่คืนคำ ให้ผมดูเถอะ”
น้ำเสียงของชายหนุ่มอ่อนโยนยิ่งนัก ทำให้ใจของหญิงสาวเริ่มใจอ่อนอีกครั้ง
“ค่ะ” แม้จะกลัวสายตารังเกียจของสามี ทว่าโจวเพ่ยชิงกลับปลดผ้าบางบนใบหน้าแต่
