อุ้มรัก ดวงใจร้าว

บทที่7

นลิสารู้ชะตากรรมของตัวเองทันทีที่ถูกดันให้กลับไปนอนบนเตียงอีกครั้ง เธอพยายามเป็นอย่างมากที่จะไปหันไปมองรูปถ่ายอดีตคนรักของเขา แต่ก็ทำได้ยากเย็นเหลือเกินเมื่อเขาเอาแต่จับเธอพลิกไปมา ก่อนจะมาจบที่ท่าเดิมในตอนแรก จะต่างจากเดิมนิดหน่อยก็ตรงที่ว่าตอนนี้เขา ขยับลงไปอยู่ในจุดที่มันทำให้เธอต้องรีบหุบขาเข้าหากันแทบจะทันที!

“อ้าขาหน่อยนิ่ม ให้ฉันดู” นั่น...ดูเหมือนจะไม่ใช่อะไรที่จะมาขอดูกันแบบนี้เลยสักนิด! แต่อย่างเธอหรือจะห้ามเขาได้ สุดท้ายก็ถูกมือหนาค่อยๆ จาปลายขาให้อ้าออก ซึ่งท่าที ก็เป็นท่าที่ทำให้เธอรู้สึกอาย จนนึกอยากจะเป็นลมเสียให้ได้

“ฉันเลียนะ” ความสวยงามที่ได้เห็นอยู่ตรงหน้า ทำให้พิชญ์นึกอยากจะทำบางสิ่ง บางสิ่งที่เขาไม่เคยคิดจะทำให้ใคร

หากแต่นลิสากลับเป็นคนแรก ที่เขาอยากจะทำมัน!

“คะ คุณพิชญ์ว่าอะไร...อ๊ะ!” หนนี้ชายหนุ่มไม่ตอบ แต่เลือกที่จะทำให้อีกฝ่ายได้เห็นด้วยการซุกใบหน้าเข้าหาใจกลางสาว เขาเริ่มจากสูดดมมัน ก่อนจะห่อปลายลิ้นจากนั้นถึงได้แทรกมันเข้าไป ซึ่งรสชาติก็เป็นอย่างที่นึกไว้ มันช่างหอมหวาน หวานเสียจนเขา อยากจะหยุดเวลาเอาไว้แต่เพียงเท่านี้

“อ๊ะ! คุณพิชญ์ขา...นิ่ม...อื้อ!” ภาพของหญิงสาวที่กำลังกระดกสะโพกเพื่อสอดรับปลายลิ้นร้อนๆ ของเขานั้น ช่างเป็นภาพที่น่ามองอย่างถึงที่สุดในความรู้สึกของพิชญ์ แม้เขาจะรู้ดีว่าอีกฝ่ายทำมันตามสัญชาตญาณของมนุษย์เท่านั้น ไม่ได้จริต เหมือนเช่นผู้หญิงคนอื่นๆ ที่เขาเคยหลับนอนด้วย

ชายหนุ่มเฝ้ารอจนแน่ใจว่าอีกฝ่ายถึงสวรรค์เป็นที่เรียบร้อยแล้วถึงได้ค่อยๆ ขยับตัวขึ้นมาด้านบนอีกครั้ง เขาจูบซับเรียวปากสวยแรงๆ หวังจะให้อีกฝ่ายได้ลิ้มรสของตัวเองดูบ้าง ซึ่งเธอก็ไม่ทำให้เขาผิดหวังเลยแม้แต่น้อย ราวกับว่าเธอพร้อมที่จะเรียนรู้ ในทุกๆ เรื่องที่กำลังจะสอน ซึ่งเขาก็ยินดีที่จะเป็นครูที่ดี ตราบใดที่นักเรียนของเขายังทำตัวน่ารักแบบนี้

“จากนี้ของจริงแล้วนะ ถ้าเจ็บ...อนุญาตให้ข่วนหลังฉัน ได้ พร้อมนะ!” เขาค่อยๆ แทรกกายเข้าสู่ใจกลางความคับแน่นอย่างช้าๆแต่กระนั้นก็ยังสัมผัสได้ถึงความต่างระหว่างกันอยู่ดี

“อื้อ เจ็บค่ะ!” แค่เพียงส่วนหัวเท่านั้น ความเจ็บที่มาเยือนก็ทำให้ร่างเล็กทำท่าจะขยับหนี เดือดร้อนพิชญ์ที่ต้องเอื้อมมือไปกระชับเอวบางเอาไว้ มาถึงขั้นนี้แล้ว เขาหยุดไม่ได้

ยังไงก็ต้องไปต่อ!

“อ้าขากว้างๆ หน่อย ทนอีกนิดนะ ฉันจะค่อยๆ ไป” เขาว่าพร้อมขยับไปจูบซับน้ำตา ให้คนใต้ร่างอย่างอดสงสารไม่ได้

ตัวรึก็เล็กเท่าลูกแมวแค่นั้น ต้องมาแบกรับเขาเอาไว้ทั้งตัวแบบนี้ ก็น่าเห็นใจอยู่ไม่น้อย แต่ถึงจะสงสารเธอมากแค่ไหน สิ่งนี้ก็ต้องไปต่อให้สุด ไม่อย่างนั้นเธอจะกลัวเรื่องนี้ไปอีกนาน ซึ่งเขาไม่ต้องการให้มันเป็นแบบนั้น ไม่แม้แต่นิดเดียว!

ชายหนุ่มอาศัยจังหวะที่อีกฝ่ายกำลังเผลอ กดแก่นกายเข้าหาความหอมหวานรวดเดียว การกระทำนี้เองที่มันเรียกเสียงกรีดร้องจากนลิสาได้แทบจะทันที เธอเจ็บราวกับว่าร่างกายกำลังถูกฉีกออกเป็นชิ้น หากไม่ได้จูบอ่อนหวานของเขาช่วยเอาไว้ เธอคงคิดว่าตัวเองอาจจะไม่พ้นคืนนี้แล้วจริงๆ

“ยังเจ็บอยู่ไหม...” พิชญ์ถอนริมฝีปากออกมาไถ่ถาม ใช่ว่าจะไม่รู้ ว่าการกระทำเมื่อครู่ของตัวเองเป็นเรื่องที่โหดร้าย แต่กระนั้นเขาก็ยังเชื่อว่าเจ็บทีเดียว ย่อมมีกว่าค่อยๆ เจ็บไปเรื่อยๆ แบบนั้นเธออาจบอบช้ำมากกว่านี้ และที่สำคัญมากกว่าอะไรทั้งหมด...เขารอไม่ไหว แค่อีกนาทีเดียวก็ไม่ไหว!

“มะ...ไม่ค่อยเจ็บแล้วค่ะ อะ..อื้อ!” คนได้ฟังถึงกลับยิ้มได้ เขาก้มลงจูบเรียวปากสวยอีกครั้งอย่างคนไม่รู้สึกเบื่อ จากนั้นถึงค่อยๆ ขยับโยกอย่างใจเย็น เฝ้ารอจนแน่ใจว่าอีกฝ่ายพร้อมสำหรับบทเรียนครั้งใหม่ ถึงได้ไต่ระดับให้แรงขึ้นๆ

“อื้อ คุณพิชญ์ขา...”

“ขอแรงอีกนิดนะ นิ่มจ๋า ทำไมแน่นแบบนี้ อ้าขากว้างๆ หน่อยคนดี อย่างนั้น...อ่าส์!” ไม่ทันจะได้พูดจบ ร่างกำยำก็กระตุกเกร็งพร้อมๆ กับสายธารแห่งชีวิต ที่ค่อยๆ ไหลเข้าสู่ร่างบาง เป็นอันเสร็จสิ้นพิธีทำลูก ระหว่างเขาและเธอในค่ำคืนนี้

“อีกรอบไหวไหม”

“คะ! แต่เมื่อกี้เราก็เพิ่ง...” พิชญ์ทำเป็นไม่สนใจต่อคำร้องประท้วงที่ว่า เขาจัดการปิดปากเรียวด้วยจูบอ่อนหวาน ก่อนจะชักจูงให้อีกฝ่าย ได้เห็นโลกใบใหม่ด้วยตัวเองตลอดคืน

หลังจากผ่านค่ำคืนแสนหวานมาแล้ว นลิสาก็ค้นพบความสามารถพิเศษอีกอย่างของพิชญ์ นั่นคือเขาสามารถชวนเธอทำลูกได้ทุกที่ ทุกเวลา ไม่เกี่ยงแม้จะเป็นเวลาที่ไม่ควรทำ!

“คืนนี้...”

“คืนนี้ไม่ได้ค่ะ นิ่มมีรอบเดือน” คนได้ฟังถึงกับหลุดหัวเราะ ดูเหมือนว่าจะไม่ได้มีแค่เขาคนเดียวเท่านั้น ที่วันๆ คิดถึงแต่เรื่องบนเตียง

“แค่จะชวนดูบอลด้วยกัน หมกหมุ่นเกินไปนะเราช่วงนี้”

“ก็คุณพิชญ์...”

“ฉันอะไร ตัวเองคิดลามกไปก่อนเองแท้ๆ ยังจะมาโทษคนอื่นแบบนี้ มันใช้ได้ที่ไหน มานี่เดี๋ยวนี้ ให้ฉันทำโทษซะดีๆ”

เรื่องอะไรเธอจะยอมไป หญิงสาวคิด ก่อนจะวิ่งหนีกลับเข้ามาในห้อง

โดยไม่ทันสังเกตุว่าอีกคนเดินตามกันเข้ามาติดๆ ก่อนที่เขาจะคว้าต้นแขนของเธอเอาไว้ จากนั้นก็รวบเธอเข้าไปกอด

“คะ...คุณพิชญ์ ขะ...เข้ามาทำไมคะ!”

“ฉันจำได้ว่าเรายังไม่เคยลองกันที่ห้องนี้เลย ลองสักหน่อยดีไหม เผื่อว่าลูกชอบห้องนี้ จะได้มาเกิดไวๆ ไง” ทฤษฎีอะไรของเขากัน! แบบนี้ก็ได้เหรอ คงได้แหละ เพราะพูดจบ เขาก็ช้อนอุ้มเธอจนลอยตัว ซ้ำยังปล้ำถอดเสื้อผ้าของเธอออก

“ขึ้นให้หน่อยนะ แบบครั้งนั้นไง...” คำขอนี่เองที่มันทำให้เธออายจนไม่กล้าเงยหน้าไปสบตากับเขา ใครเลยจะไปลืมเรื่องในคืนนั้นที่โซฟาไปได้ แน่นอนว่านิสัยอีกอย่างของพิชญ์ที่เธอเพิ่งจะรู้ คือเขาเป็นคนที่พูดจริงทำจริง ไอ้เรื่องที่ว่าจะพาเธอลองทำลูกที่โซหานั่นก็ด้วย จะต่างไปจากครั้งอื่นๆ ก็ตรงที่เขาสอนให้เธอเป็นฝ่ายคุมเกมตั้งแต่ต้นจนจบ...

กระทั่งวินาทีนี้ เธอก็ยังจำได้ดีถึงความคับแน่นที่ริมฝีปากยามเมื่อแก่นกายของเขาขยับโยกเข้าออกอยู่ด้านในนั้น

“นิ่มจ๋า ดูดแรงๆ หน่อย อ่าส์ อย่างนั้น...” หรือแม้แต่เสียงแหบพร่าที่ดังเร่ง ก็ยังว่ายวนอยู่ในหัวถึงมาจนถึงนาทีนี้

“หน้าแดง แสดงว่าคิดเรื่องไม่ดีอยู่จริงๆ”

“คุณพิชญ์! นิ่มเปล่านะคะ!” พิชญ์ได้แต่ยิ้มรับต่อคำโป้ปดที่ว่านั้น ก่อนที่เขาจะค่อยๆ โน้มไปหอมแก้มป่องๆ อย่างอดใจไม่อยู่ ทั้งๆ ที่ปกติแล้ว เขาไม่ใช่คนปากว่ามือถึงแบบนี้เลย แต่ก็ไม่รู้ว่าอะไร ที่เปลี่ยนเขาให้กลายเป็นคนแบบนี้ไปได้

หรืออาจจะเป็นคนตรงหน้า...

“คิดได้ฉันไม่ว่า เพราะว่าฉันเอง...ก็กำลังคิดอยู่เหมือนกัน” คำพูดนั้นของเขาทำให้เธอได้แต่ก้มหน้านิ่ง จนกระทั่งเมื่อเขาขยับเข้ามาใกล้ถึงได้ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นสบตา

“ทำไมลูกของเราดื้อจัง ‘ทำ’ มาจนเกือบจะครบทุกท่าแล้วนะ ไม่ยอมมาสักที” เขาถาม ก่อนจะจ้องมองว่าที่แม่ของลูก ด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป ไม่ได้มีความเอ็นดูแบบที่ผู้ใหญ่เอ็นดูเด็กอีกแล้ว แต่เขามองเธอในฐานะผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง

“หรือว่าต้องเพิ่มรอบ!”