"นังสตรีแพศยา!!"
สุ้มเสียงแหลมสูงดังโหวกเหวกขึ้น ซือลี่หยางชะงักฝีเท้าอย่างลังเลใจ ก่อนจะค่อย ๆ หันหลังกลับไปมองด้วยสีหน้าฉงน
“ยังกล้ากลับมาที่เมืองเจิ้งผิงอีกหรือ นังฆาตกร!”
ร่างผอมบางชี้นิ้วก่นด่าพลางกรีดเสียงร้องจนหน้าแดงก่ำ
ท่าทางเช่นนั้น ทำเอาซือลี่หยางถึงกับนิ่วหน้า กะพริบตารัวเร็วด้วยความสงสัย
หญิงสาวผู้นั้นอายุราว ๆ สิบห้า สวมชุดกระโปรงผ้าแพรคอตั้งสีเขียวมรกต รวบผมมุ่นขึ้นครึ่งศีรษะปักด้วยปิ่นไข่มุกและพลอยบุษราคัมที่สลักเสลาเป็นรูปพระจันทร์ครึ่งเสี้ยว
รูปร่างนางบอบบางอ้อนแอ้น นับว่าเป็นสตรีที่มีหน้าตางดงามนางหนึ่ง ทว่าวาจาหยาบคายที่เปล่งออกมานั้น กลับทำให้นางดูไม่งดงามและไม่น่าทะนุถนอมเลยแม้แต่น้อย
ซือลี่หยางหรี่ตายิบหยีมองอย่างเพ่งพิศรู้สึกงุนงงระคนประหลาดใจ ถึงแม้ไม่อยากจะเชื่อ ทว่าดวงตาคู่หงส์ที่จับจ้องเขม็งประหนึ่งเปลวไฟ ราวกับโกรธแค้นมานับพันปี ก็ยากที่จะคิดว่าหญิงสาวผู
