บทที่2.ไม่ใครก็ใครที่ต้องเจ็บ

1541 Words

“เอมเป็นแค่...ผู้ช่วยเองค่ะ เขาสั่งอะไรก็ต้องทำ” หญิงสาวแย้งเสียงอ่อย “ก็เราน่ะมันรั้น พี่ให้มาทำงานที่บริษัทก็ไม่มา” บาร์วคอมโพสิตมีตำแหน่งว่างมากมาย แต่กลับปล่อยให้บุตรสาวคนเล็ก ออกไปเร่ร่อนหางานทำที่อื่น ไม่มีคนภายนอกรับรู้... แต่ทุกคนในครอบครัวรู้อยู่แก่ใจเป็นอย่างดี เอรินทร์ไม่เถียงต่อ เธอรู้ว่าเฮนน่ารู้ดี การที่เธอไม่อยากอยู่ใต้ปีกบาร์วเพราะอะไร? “ช่างเถอะ!! มันเป็นความต้องการของเธอนะเอม ว่าแต่...จะกลับเมื่อไร พี่อยากเห็นหน้าเธอ แด๊ดด้วย” เฮนน่ากับคลอลินเป็นคนสองคนที่มอบความรักให้เธอเสมอมา ความห่วงใยที่ทั้งสองมอบให้ ทำให้เอรินทร์เข้มแข็งจวบทุกวันนี้...หญิงสาวน้ำตาซึม เธอตอบกลับเสียงสั่นเครือ “อีก3 วันค่ะ เอมจะเกี่ยวผู้ชายหล่อๆ ไปฝากพี่เฮนน่าสักคน... สัญญา” คำพูดล้อเล่นในวันนี้ ในอนาคต เอรินทร์กับเฮนน่า ต้องเจอ... เป็นความลำบากใจที่หญิงสาวนึกไม่ถึง เพราะคนๆ เดียวนั้น พกพาความแค้นมาเต็มหัวใจ เขาไม่สนใจว่าใครจะเกี่ยวข้องหรือไม่!! ความต้องการหนึ่งเดียว คือชัยชนะ!! หลังวางสายเมื่อคุยเรื่อยเปื่อยกับเฮนน่าจนพอใจ เอรินทร์ก็เดินท่อมๆ บนถนนติดชายแม่น้ำต่อ บรรยากาศริมน้ำกับสายลมเย็นๆ ทำให้หญิงสาวคลายความเหนื่อยล้าลงไปได้บ้าง...แม่น้ำไทเบอร์ กับโรม เป็นสถานที่ที่เอรินทร์ใฝ่ฝันถึง...มันอาจจะเป็นเพราะผู้ชายนัยน์ตาคมของคนนั้นก็ได้ ใครๆ ก็ว่านัยน์ตาของลูคัสชวนฝัน มันแพรวพราวเหมือนท้องนภายามอรุณรุ่ง สีฟ้าในนัยน์ตาคู่นั้นคือความทรงพลัง แต่...เอรินทร์เป็นคนเดียวที่เห็นต่าง เธอมองเห็นความชิงชังที่กัดกินแววตาของเขา ความเกลียดที่ผลักดันทำให้ลูคัสก้าวมายืนตรงจุดนี้ได้... ผู้ชายคนเดิม...ที่เธอเคยชื่นชม จนณ. ปัจจุบัน...ความนิยมชมชื่นก็ยังมีเหมือนเก่า...เพียงแต่ ระหว่างเธอกับลูคัส คงเป็นได้แค่คนที่แอบมองอยู่ไกลๆ เพราะผู้ชายคนนั้นสาปส่ง!! เขาเกลียดบาร์วทุกคน...และคงไม่เว้นเธอด้วย เรื่องกลเกมทางธุรกิจ เอรินทร์ไม่ใคร่รู้ เธอแค่เคยแอบได้ยินบิดา... ทุ่มเถียงกับมาดามคาเรีย ผู้หญิงคนนั้นใช้วิธีสกปรกบางอย่าง...ร่วมมือกับคลากส์พี่ชายของเธอ จนทำให้ครอบครัวของลูคัสถึงกับล่มสลาย เธอเห็นใจ...ชายหนุ่ม แต่ก็เหมือนเช่นเดิม เธอช่วยอะไรเขาไม่ได้หรอก...เพราะแม้แต่ตัวเองยังต้องหนีอำนาจของมาดามคาเรียหัวซุกซุน... “คุณโชคดีค่ะ...ลูคัสที่คุณสามารถกลับมายืนในที่ๆ เดิมได้ ขอให้คุณโชคดีตลอดไปนะคะ” หญิงสาวรำพัน เธอยืนมองริ้วคลื่นยามเมื่อสายลมพัดผ่าน ระลอกคลื่นลูกแล้วลูกเล่า...สาดซัดเข้าหาฝั่งและผิวน้ำก็กลับไปราบเรียบเช่นเดิม เมื่อไม่มีกระแสลม... “กลับที่พักได้แล้วเอม...มายืนเหม่อทำไม? กลับๆ” มันเป็นความรู้สึกลึกๆ ที่เกิดขึ้น มันฝังลึกเสียจนอยากที่จะถอดถอน...ความรู้สึกที่เกิดขึ้นนี้ เป็นได้แค่ลูคัสคนเดียว มันมีความผูกพันลึกๆ มันอาจจะเป็นเพราะเธอเฝ้าติดตามเขามานานหลายปี... เอรินทร์แวะซื้ออาหารกล่องติดมือมาด้วย ถึงจะมีเงินในบัญชีเป็นจำนวนมาก แต่หญิงสาวก็ประหยัดจนชิน เธอกินเพื่อความอยู่รอด นานๆ ครั้งถึงจะลุกขึ้นมาฟุ่มเฟือยบ้าง แต่ไม่บ่อย จนใครๆ รอบตัวก็คิดว่าเธอจนกร็อบ หนุ่มๆ ในสำนักงานไม่มีใครเหลือบมองเธอสักคน สายตาทุกคู่มองผ่านเธอไป แต่...เอรินทร์ก็ชอบ เธอไม่อยากให้ทุกคนรู้สิ่งที่เธอปิดบังไว้ เมื่อวันแรกที่เธอเริ่มงาน มีแต่คำถาม “เธอใช้นามสกุล ‘บาร์ว’ เป็นอะไรกับตระกูลนั้นเหรอ?” และเอรินทร์ก็ตอบปฏิเสธแบบไม่ต้องคิด “ไม่ค่ะ อาจจะเสียงพ้อง เอมแน่ใจ...เอมไม่เคยรู้จักพวกเขา” เธอพูดปด แต่ไม่มีใครรู้นี่ “ก็ว่างั้นแหละ พวกเขารวยจะตาย หากเธอเป็นญาติ คงไม่ต้องมาหางานทำที่อื่น เมื่อที่นั่นน่าจะมีตำแหน่งดีๆ ให้คนในครอบครัวทำ” จากนั้นก็ไม่มีใครสนใจเธออีก เมื่อหญิงสาวทำตัวเรียบง่ายเป็นผู้หญิงเชยๆ คนหนึ่ง แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าเก่าๆ ปอนๆ “เธอหายหัวไปไหนมา!!” เสียงแหวแวดจากเพื่อนร่วมห้อง มิแรนดามองจ้องมายังเอรินทร์ด้วยสายตาตำหนิ มิแรนดากำลังหงุดหงิด!! ผู้ชายคนนั้นไม่ใส่ใจเธอเลย เขาปฏิเสธคำชวนของเธอแทบจะทันทีที่การสัมภาษณ์จบลง “เดินเล่นแถวนี้...มีไรมั้ยคะ? คุณบอกให้เอมกลับมาเอง” เธอตอบพร้อมกับย้อนถาม วางถุงหิ้วในมือลงบนโต๊ะ เดินไปหยิบขวดน้ำในตู้เย็นหลังเล็กกลางห้อง เพื่อจะเริ่มต้นกินอาหารเพื่อประทังความหิว “ใช่!! เธอนี่ไม่มีความกระตือรือร้นเลย ไม่รู้ว่าคนพวกนั้นเห็นอะไรดี ถึงได้ส่งคนเห่ยๆ แบบเธอมาตามก้นฉัน” มิแรนดาแหวเสียงเขียว!! เธอกำลังผิดหวังกับลูคัสเลยพาลคนรอบตัวไปหมด และเอรินทร์คือคนที่เธอสมควรเฉ่งที่สุด เพราะเธอได้ยินเสียงกระซิบของลูคัส ดูเหมือนว่ามหาเศรษฐีหนุ่มคนนั้นกำลังสนใจผู้ช่วยแสนเชยของเธอ ‘หล่อนมีอะไรดี ที่เธอเห็นมีแต่ความเชย’ “ไม่ทราบสิคะ เอมแค่ผู้น้อยใครสั่ง!! เอมก็ต้องทำ” เธอตอบแบบไม่ใคร่ใส่ใจ เพราะมิแรนดาเป็นแบบนี้ประจำคำพูดของหล่อนไม่ได้ครึ่งกับคำถากถางของมาดามคาเรีย เพราะฉะนั้นเอรินทร์ทนได้ สาวโสภาแทบร้องกรี๊ดๆ ผู้หญิงเชยๆ ตรงหน้าเธอไม่สะเทือนกับคำหยามหยัน หล่อนรับประทานอาหารหน้าตาเฉย แต่เธอสิกำลังอัดอั้นตันใจ...ไม่เข้าใจลูคัส เขามองเห็นอะไรในตัวผู้หญิงคนนี้ “ว่าไงเอ็ด!! ได้เรื่องไหม?” ระหว่างที่กำลังคุยกัน การ์ดของเขาเดินเข้ามาหา ลูคัสแทบจะไม่สนใจเธอเลย เขากำลังรอบางอย่าง อย่างใจจดใจจ่อ “นี่ครับบอส...” แลบท็อปเครื่องใหญ่กว่าฝ่ามือนิดๆ ถูกยื่นให้ลูคัส เขาปัดมือไสลด์หน้าจอ ก่อนจะแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ เป็นอย่างที่เขาคิดไว้ ‘ผู้หญิงคนนั้น’ เกี่ยวข้องกับบาร์ว เขาไม่ต้องวิ่งไปไกลถึงอเมริกา คนเลวพวกนั้นก็ส่งใครบางคนมาให้เขาเชือด!! ถึงที่ “ตามดูหล่อนนะเอ็ด อย่าให้คลาดสายตา ส่วนคุณ...วันนี้เวลาหมดแล้วล่ะ ติดต่อมาอีกที หากผมว่างจะเราจะมาคุยกันใหม่” ลูคัสหันมาพูดกับเธอ เขามองเธอเป็นอากาศ ไม่มีความสนใจในหน่วยตาคู่นั้น เธอไม่สามารถดึงความสนใจจากเขาได้เท่ากับเอรินทร์ บ้าที่สุด!! มิแรนดาจากมาพร้อมกับความขัดเคือง...เธอจดบันทึกลงในสมอง อย่าได้เผลอมาติดกับเธอนะ เธอจะเอาคืนลูคัสให้สาแก่ใจ!! “ก็คงต้องเป็นอย่างนั้นแหละ ฝีมือกากๆ แบบเธอ คงทำได้แค่นี้” หญิงสาวเหยียดหยามเอรินทร์อีกครั้ง ก่อนจะสะบัดก้นเดินหนีเข้าห้องนอนไป ปล่อยให้เอรินทร์ละเลียดอาหารมื้อค่ำสุดอร่อยคนเดียว... เฮนน่ากระแทกฝ่ามือกับผิวโต๊ะด้วยความโกรธจัด!! เป็นอีกครั้งที่พี่ชายก่อเรื่อง จนพลาดงานชิ้นสำคัญ คลากส์หายหัวไปในวันสำคัญ...เธอไม่น่าเชื่อใจพี่ชายจนปล่อยให้เขาฉายเดี่ยว งานนี้สูญเงินไปไม่ใช่น้อย แถมคนที่ฉกชิ้นงานไปได้ ก็ไม่ใช่ใครเลย...เดมเชียอินดัสเทรียสนั่นเอง หมอนั่นคอยจี้ตูด และหายใจรดต้นคอ เป็นหนักก็ช่วง2ปีหลังมานี่ บาร์วโพสิตพลาดงานใหญ่ๆ หลายงาน ความเชื่อมั่นของลูกค้าเริ่มสั่นคลอน รวมถึงความวางใจของผู้ถือหุ้นรายใหญ่ๆ ด้วย “บ้าฉิบ!! หาตัวคลากส์เจอหรือยัง!!” เธอตะคอกการ์ดของพี่ชาย เขาปล่อยให้คลากส์หายไปในวันสำคัญ จนงานใหญ่หลุดมือ ผลกำไรที่ควรได้หายไปในพริบตา... “ยังครับ...โทรศัพท์ปิดเครื่อง ท่านหายไปกับ...เอ่อ...” เสียงสั่นๆ ตอบกลับมา ผู้กุมบังเ**ยนบาร์วตัวจริงคงไม่พ้นเฮนน่า คลากส์เป็นได้แค่หุ่นเชิด เขามีคุณสมบัติไม่พอ มีดีแค่เป็นลูกชายคนโต...และสิ่งที่สามารถจูงจมูกของคลากส์ได้คงไม่พ้นผู้หญิงทรงโต!! “ตามหาให้เจอ คลากส์ต้องมีคำตอบดีๆ ให้แด๊ด” เธอสั่งเสียงเย็น อ่อนใจกับพฤติกรรมของพี่ชายจนสุดกลั้น ครั้งต่อไปเธอจะไม่มีวันเชื่อใจคลากส์ ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะปล่อยให้ เดมเชียอินดัสเทรียส เข้ามาชุบมือเปิบ “อารมณ์เสียอะไรอีก...ลูกสาวคนสวยของแด๊ด...ฉุนเฉียวมากไป เดี๋ยวหน้าแก่เร็วนะ”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more