YEKTA
Ayağımın tekini elleri ve ayakları bağlı şekilde oturan adamın sandalyesine koyup eğilmiştim. Ellerimde yine siyah üzerine kırmızı vezir işareti işlemeli eldivenim vardı.
Yüzü kandan zor görülen adama eğilip çenesinden tuttum ve kulağına eğildim. En sevdiğim kısım tam olarak buydu. Korkuyla atan kalbi duyabiliyordum.
"Şimdi," Fısıldadım ve kısa bir süre bekledim. "Ötüyor musun yoksa sesini sonsuza kadar keselim mi?"
Sandalyeye yaslı ayağımdan destek alarak hızla kendimi geriye çekip avucumu açarak Akif'e uzattım. Bir saniye olsun bekletilmeden gümüş işlemeli silahım elime bırakıldığında sinsice sırıttım. Görünüşte hoşuma gidiyor gibi görünse de bu andan nefret ediyordum. Bir insanın hayatına son vermek kadar berbat bir his olamazdı.
Fakat mecburiyet her şeyi yaptırıyordu. Ailem
