5

1502 Words

“ค่ะ” คนตอบสะดุ้งเล็กน้อย เหลือบสายตาขึ้นมองสบดวงตาคมเข้มสีเหล็กกล้านั้นแล้วรีบหลบวูบ เธอเม้มปากเล็กน้อย มือไม้สั่นเทาเหมือนกลัวใครจะรู้ถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับเขา แต่ก็นึกปลอบใจตัวเองไปว่าเรื่องเมื่อคืนคงไม่มีใครรู้ใครเห็นหรอก ถ้าเขาไม่พูดและเธอก็ไม่พูด “เมื่อกี้เราคุยกันแล้วครับคุณย่า นิรินบอกว่าอยากจะไปเที่ยวเกาะเมตตากับผม” ประโยคของนรราชทำให้หลายคนสำลัก บางคนทำช้อนหล่นกระทบจานเสียงดัง จะไม่ให้ทุกคนตกใจได้อย่างไรกัน ในเมื่อนรราชนั้นไม่ลงรอยกับ สุทธิศักดิ์ถึงขั้นเกลียดกันเลยก็ว่าได้ แล้วจู่ๆ จะอนุญาตให้ลูกสาวของคนที่เคยทำให้เจ็บช้ำน้ำใจไปเที่ยวเกาะเมตตาด้วย มันช่างไม่น่าเป็นไปได้เลยแม้แต่น้อย นิรินสะดุ้งอีกรอบ ใบหน้าของเธอเหลอหลามองคนที่มองมาด้วยนัยน์ตาสื่อความหมายบางอย่างแล้วใจสั่นรัว “จริงเหรอ อืม... ก็ดีนะ ยายเนยเพิ่งเรียนจบกลับมายังไม่ได้ทำงานอะไร ไปเที่ยวพักผ่อนกับลุงราชก็ดีนะลูก” หญิงชราเห็นด้วย “เนยเอ่อ... เนย...” นิรินอึกอัก เม้มปากเข้าหากัน มองหน้านรราชแล้วแก้มสาวแดงซ่านลามไปถึงใบหู เมื่อเห็นท่าทีนั้นของเขา “เรียนจบแล้วควรจะรีบเรียนรู้งานนะครับคุณท่าน” สุทธิศักดิ์เห็นท่าทีอึกอักของบุตรสาวจึงรีบพูดขึ้นมาเพื่อหาทางออกให้ นั่นทำให้นิรินรีบสนับสนุน “ค่ะ เนยอยากทำงานมากกว่าค่ะ ไม่อยากไปเที่ยวหรอกค่ะ” “กลัวไม่ได้กอบโกยหรือไง ถึงต้องรีบ” นรราชแดกดันทำให้ลักษณ์นาราต้องปรามหลานชายเอาไว้ “พูดอะไรแบบนั้นล่ะราช พี่น้องกันทั้งนั้น” “ผมไม่นับญาติกับพวกชอบแทงข้างหลังหรอกครับ หน้าไหว้หลังหลอก ไร้ความจริงใจ นิรินรับปากผมแล้วจะผิดคำพูดหรือไง” เขาหันไปขยี้เอาคำตอบจากเด็กสาว ยิ่งเห็นสีหน้าอึกอักของหล่อน เขายิ่งชอบใจ “เอาเถอะ ถ้ารับปากกันแล้วก็ไปเถอะ ย่าไม่ว่าอะไรหรอกนะ อยากไปเที่ยวนานแค่ไหนก็ได้ อยากทำงานเมื่อไหร่ก็ค่อยให้พ่อเขาจัดการนะแม่เนย” “ค่ะคุณท่าน” นิรินจำต้องรับคำ คนที่นั่งตรงกันข้ามอยู่กับเธอกระตุกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์แทบจะทันทีที่ได้ยินคำตอบเช่นนั้น นิรินเป็นกังวลหนัก จะมีใครรู้ไหมว่าเธอโดนญาติสาวคนอื่นไล่ออกจากห้องจนต้องระเห็จไปหาที่นอนใหม่ แล้วคืนนี้เธอจะนอนที่ไหน? ไม่อยากมีปัญหากับใครเลยเลือกที่จะเงียบ เธอไม่ได้สนิทกับพี่ๆ ทั้งสามคน เพราะนานๆ เจอกันที ไม่คิดว่าจะโดนไล่ออกจากห้อง และไม่รู้ด้วยว่าไปทำอะไรให้ไม่พอใจ เพราะตอนเจอหน้ากันก็ยังพูดดีกันอยู่เลย ธุรกิจในเครือพันธุเสมานั้น คุณย่าไม่ได้ยกให้ใคร ไม่ได้แบ่งแยกให้ใครเลย แต่ให้ทำร่วมกันจวบจนถึงรุ่นลูกรุ่นหลาน คอยช่วยกันบริหาร ใครไม่อยากทำก็ลาออกไป แต่จะยกจะแบ่งให้ใครนั้นไม่มี ดังนั้นลูกหลานกี่คนก็มีงานทำ มีเงินใช้ แค่ไม่ได้เป็นเจ้าของโดยสมบูรณ์เพียงเท่านั้น ส่วนผลกำไรของตระกูลนั้น หญิงชราได้บริจาคให้มูลนิธิเด็กกำพร้าเพราะสมัยก่อนท่านเคยเป็นเด็กกำพร้ามาก่อน นิรินคิดว่าคุณย่าทวดทำแบบนี้ดีที่สุด เพราะลูกหลานเยอะขนาดนี้ ถ้าแบ่งกันคงแย่งชิงอยากได้กันน่าดู แต่ช่วยกันบริหารไปเรื่อยๆ ตราบชั่วลูก ชั่วหลานก็จะได้ไม่ถือว่าเป็นของตัวเอง ทุกๆ ปี ก็จะมีหลายครอบครัวที่ลูกหลานแต่งงานออกเรือนและมีเหลนเพิ่มขึ้นมา หากแบ่งกันก็คงไม่พอ หญิงชราเลยใช้วิธีนี้ตัดปัญหาการแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นกัน ให้ทุกคนทำงานเพื่อครอบครัวจริงๆ และได้รับผลกำไรแบ่งสันปันส่วนกันไปเพื่อใช้ชีวิตของแต่ละคนให้มีความสุขมากที่สุด ถ้าไม่ยุ่งเกี่ยวกับอบายมุขและสิ่งไม่ดี ทุกคนก็อยู่ได้อย่างสบายตราบชั่วลูกหลาน หลังจากรับประทานอาหารเสร็จสิ้น นิรินก็ปลีกตัวออกมาเดินเล่นในสวนหลังบ้าน เธอใช้ความคิดอย่างหนักเรื่องหาที่นอน หรือคืนนี้จะไปขอนอนกับบิดาดี ใครจะรู้บ้างว่าเธอไม่มีห้องนอน ญาติสาวที่ไล่เธอออกจากห้องก็มองเมิน คงคิดว่าเธอแอบไปนอนอยู่ตรงโซฟาห้องนั่งเล่น ห้องรับแขกหรือที่ไหนสักแห่งในบ้านเป็นแน่ๆ ดีที่เมื่อคืนเอาเสื้อผ้าออกมาด้วย ไม่งั้นคงไม่มีชุดเปลี่ยน “อุ๊ย!” นิรินอุทานเมื่อหมุนร่างมาชนเข้ากับร่างสูงของใครบางคน พอเธอเงยหน้าขึ้นก็ต้องตกใจ “ลุงราช” “คิดถึงฉันอยู่เหรอ ถึงได้ใจลอย เรียกไม่เห็นตอบเลย” เขารัดร่างเธอเอาไว้แน่น นิรินดิ้นรน เขาก็กดร่างน้อยไปกับต้นหูกวางทางด้านหลัง “นี่ปล่อยเนยนะคะ” “เรื่องอะไรจะปล่อย ฉันหิวจัง อยากกินเธอ” ประโยคของเขาทำให้นิรินอ้าปากค้างตาโต เขาคงไม่คิดจะทำอะไรน่าเกลียดตรงนี้หรอกนะ “ลุงราช” นิรินดิ้นรนสะบัดตัวหนี เขาจับเธออุ้มขึ้นพาดบ่าพาเดินไปยังเรือนเล็กทางด้านหลัง เธอทุบแผ่นหลังของเขาระรัว มือหนาจึงหวดลงมาบนแก้มก้นงอนๆ หลายครั้ง เธอร้องประท้วงมึนหัวไปหมด เพราะโดนแบกพาดบ่าห้อยหัวลงพื้น “ไม่ทำแบบนี้นะคะลุงราช” เธอเซเมื่อเขาวางเธอลงให้เหยียบยืนบนพื้น มองเรือนเล็กซึ่งจำได้ว่าเป็นบ้านพักส่วนตัวอีกหลังที่นรราชชอบมานอนระหว่างมาค้างที่นี่ “ทำแบบไหนเหรอ” เขาเดินเข้าหาอย่างคุกคาม นิรินวิ่งหนี แต่เขาคว้าเอวคอดเอาไว้ ก่อนจะกดไปบนเตียงนอนหนานุ่ม เขาพึงพอใจกับการดูแลรักษาความสะอาดของที่นี่ คุณย่าของเขาคงสั่งสาวใช้เอาไว้ ห้องถึงได้สะอาดสะอ้านเช่นนี้ นิรินกรีดร้องเสียงหลง ก่อนจะกลายเป็นเสียงอู้อี้เมื่อเขาตะปบมือปิดปากเธอเอาไว้ “ร้องทำไม อยากให้คนแห่กันมาดูหรือยังไงว่าเรากำลังทำอะไรกันอยู่” เขาทาบทับมาทั้งร่าง เธอส่ายหน้าไปมา มือของเขากำลังเลื้อยเข้าในเสื้อตัวสวย นิรินตะครุบมือใหญ่นั้นเอาไว้ แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ช่วยอะไร “ไม่เอานะคะ อย่าทำแบบนี้ ลุงราชเลิกแกล้งเนยสักทีเถอะค่ะ” “แกล้งเธอ... ตื่นเต้นดีออก” นรราชกอดรัดร่างเล็กแนบอก เธอดิ้นหนี เขาก็ยิ่งตะกายขารัดร่างเธอเอาไว้แน่นขึ้น “จะไปไหนล่ะ นอนกอดกันแบบนี้อุ่นดีจะตายไป” เขากระซิบอยู่ตรงริมหู แอบยิ้มอย่างมีความสุข “อย่ามาใช้อำนาจบาตรใหญ่แบบนี้นะคะลุงราช” “ทำไม” คำถามของเขาเหมือนกวนอารมณ์เธอชัดๆ เขาก็รู้ว่าทำไม เธอยิ่งดิ้น เขายิ่งกอดรัด สอดมือเข้ามาสัมผัสส่วนสงวนที่เธอไม่เคยให้ชายใดล่วงล้ำมาก่อน “ลุงราช เนยไม่เอาแบบนี้นะคะ” เธอดึงมือของเขาออกจากปทุมถันอวบอิ่ม แต่เขาไม่คิดจะปล่อยกลับยิ่งฟอนเฟ้นหนักขึ้นไปอีก “เอากันแบบนี้แหละ” “ลุงราชไม่กลัวคนอื่นมาเห็นบ้างหรือคะ” จู่ๆ เขาก็ลากเธอมาที่นี่ หายไปแบบนี้ต้องมีคนสงสัยแน่ๆ สีหน้าเป็นกังวลของเธอกลายเป็นสีหน้าเสียวซ่านแทนเมื่อเขาดึงเสื้อยืดพอดีตัวของเธอขึ้นไปเหนืออกอวบอิ่ม “ลุงราช...” เธอดันใบหน้าของเขาออกห่างยามเมื่อปากร้อนงับยอดอกของเธอผ่านบราเซียร์เนื้อดี นิรินสะดุ้ง ความเสียวซ่านแล่นพล่านไปทั่วเรือนร่าง ยิ่งถอยหนี เขายิ่งโถมกายเข้าหา ดันเธอไปชิดอยู่กับพนักหัวเตียง มือหนาเลื่อนไปปลดตะขอบราจากทางด้านหลัง จนทรวงอกอวบอิ่มหลุดพ้นจากพันธนาการที่ห่อหุ้มเอาไว้ “อ๊ะ! ลุงราช” เธอดันศีรษะของเขาออกห่าง แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล เมื่อฟันคมขาวกัดงับและดูดยอดอกของเธอ จนก่อให้เกิดความเสียวซ่านจับจิตจับใจ กระโปรงผ้าเนื้อดีด้านล่างกำลังถูกปลดออก เธอรีบตามมาตะครุบมือหนา แต่ช้าเกินไป เขารูดกระโปรงตัวนั้นผ่านสะโพกของเธอไปได้อย่างง่ายดาย

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more