Yalanlar, birbirini kovalayan ve düzenbazlığa hizmet eden sinsi bir yıkımdı. Yıkımın şiddeti, yalanın büyüklüğüne ortaktı.
Büyük bir yalanın içerisindeydim.
Mesela hayatım bir yalandan ibaretti.
Ama sanırım bu yalan hayatı seviyordum.
Temelim sağlam değildi, her şey yalanların üzerine kuruluydu lâkin öyle bir yalan söylemiştim ki temelim doğrulardan daha sağlam gibiydi.
Yıkım gerçekti.
Yıkım büyüktü.
Yıkım sessizdi.
Yıkım bendim.
Gözlerimi diktiğim televizyon ekranı bir süre sonra gözüme önemsiz gelmeye başlamıştı. Ya da fazla önemli olduğu için ben uyuşmuştum emin değilim.
Evet, Asaf Bulut'un kucağındaydım ama yüzüm gözükmüyordu ve tanınmam imkansızdı. Başımı onun boynuna gömmüştüm. Beni tanıyabilecek tek kişi Mila'ydı. Zorlarsa belki Feza da tanıyabil
