รอยรักพยัคฆ์ร้าย

บทที่10 เด็กดื้อต้องโดนอะไรคะ

สองอาทิตย์ต่อมาหลังจากที่คมพยัคฆ์และครอบครัวได้ไปส่งชมพูแพรที่กรุงเทพแล้ว ชมพูแพรก็ได้เข้าเรียนและมีกิจกรรมที่มหาวิทยาลัยตามปกติของนักศึกษาชั้นปีหนึ่ง ทั้งสองอาทิตย์จึงไม่ได้กลับบ้าน คมพยัคฆ์เองก็งานยุ่งไม่สามารถแวบมาหาชมพูแพรได้ ก็ได้แต่โทรศัพท์พูดคุยกันตอนเช้าและตอนก่อนจะเข้านอน จนลวงจะเข้าอาทิตย์ที่สามแล้วคมพยัคฆ์อดรนทนคิดถึงชมพูแพรไม่ไหวจึงได้ขับรถเข้ามาหาชมพูแพรที่กรุงเทพโดยที่ไม่ได้บอกกล่าวอะไรชมพูแพรเอาไว้ก่อนล่วงหน้าเลย

"อ้าว อาพยัคฆ์ สวัสดีค่ะ มาได้ยังไงกันคะเนี่ย" ชมพูแพรกลับจากเรียนเปิดประตูห้องคอนโดเข้าไปก็เห็นว่าคมพยัคฆ์กำลังนั่งอยู่ในท่วงท่าสบายใจ รอชมพูแพรกลับมาจากเรียน ชมพูแพรทักทายยกมือไหว้ออกจะแปลกใจเล็กน้อยเพราะเมื่อคืนก็นอนคุยกับคมพยัคฆ์จนหลับไปด้วยซ้ำ ไม่เห็นว่าเขาจะมีทีท่าว่าจะมาหาชมพูแพรในวันนี้เลย

"ขับรถมาครับ" คมพยัคฆ์ตอบยิ้มๆ

"กวางรู้แล้วค่ะว่าขับรถมา กวางหมายถึงว่าทำไมอยู่ดีๆ ก็มา ไม่เห็นจะบอกกวางเลยว่าจะมา เมื่อคืนก็คุยกันแต่อาพยัคฆ์ก็ไม่เห็นจะบอกกวางเลยนะคะ"

"ตั้งใจจะมาจับผิดเมีย เผื่อว่ากวางจะแอบซุกกิ๊กเอาไว้ ดูข่าวสิเดี๋ยวนี้ผู้หญิงโคตรเจ้าชู้ เห็นมั้ยข่าวเมื่อวานน่ะ ที่ผัวแก่ยิงเมียเด็กเพราะโดนเมียเด็กนอกใจแล้วยิงตัวเองตายตามน่ะ" คมพยัคฆ์แกล้งพูดเล่าเรื่องข่าว แล้วแกล้งทำเสียงเข้มตั้งใจจะข่มขู่ชมพูแพรว่าอย่าได้คิดนอกใจคมพยัคฆ์เชียวนะเอาตายแน่

"แหม ก็อาพยัคฆ์มาไวไป เพิ่งจะสองอาทิตย์กว่าๆ เอง กวางจะไปหากิ๊กที่ไหนได้ทันละคะ" ชมพูแพรแกล้งตอบออกไป ตั้งใจจะเอาคืนคมพยัคฆ์ที่เริ่มพูดปากเสียกับตนเองก่อน พูดเสร็จก็ทำเป็นไม่สนใจอะไรเดินเอากระเป๋าสะพายและหนังสือเรียนไปเก็บแล้วก็เดินเลยเข้าครัวไปเปิดตู้เย็น รินน้ำเย็นๆ ขึ้นมาดื่ม ปล่อยให้คมพยัคฆ์อึ้งใบ้กินไปชั่วขณะ แต่พอคมพยัคฆ์ได้สติก็รีบเดินตามหลังเมียไปแล้วเข้าประชิดตัวรวบกอดชมพูแพรไว้ทั้งตัวจากทางด้านหลัง

"มาอยู่กรุงเทพยังไม่ทันจะครบเดือน ริอ่านจะมีชู้แล้วเหรอกวาง มานี่เลยมา เด็กดื้อต้องโดนอะไรครับ" คมพยัคฆ์ได้สติก็รีบเดินไปต่อล้อต่อเถียง แกล้งทำเป็นไม่พอใจที่ชมพูแพรพูดว่าให้เวลาตัวเองในการหาผัวใหม่น้อยเกินไปหน่อยคมพยัคฆ์จึงมาจับกิ๊กไม่เจอ พูดต่อว่าชมพูแพรเสร็จก็ลากตัวคนตัวเล็กมานั่งและล้มไปบนโซฟาตัวยาวในห้องนั่งเล่น

"ว้าย อาพยัคฆ์ อย่ามาแกล้งกวาง อาพยัคฆ์แกล้งล้มทับกวางแบบนี้กวางเจ็บนะ ตัวเองตัวใหญ่ยังกับยักษ์" ชมพูแพรโวยวายต่อว่าคมพยัคฆ์

"ก็กวางอยากปากดี พูดว่าจะหาผัวใหม่ทำไมกัน"

"แล้วใครเริ่มก่อน อยู่ดีๆ ก็มาหาเรื่องเด็ก กวางก็อยู่ของกวางดีๆ ออกจะตั้งใจเรียน อาพยัคฆ์นั่นแหละหาเรื่อง อยู่ดีๆ ก็มาแกล้งกล่าวหาว่ากวางมีชู้ กวางก็ยังไม่มีไงคะ เลยบอกไปว่าขอเวลาหาก่อนแล้วกวางผิดตรงไหนอีกละคะ"

"ไม่ต้องทำมาเป็นแกล้งพูดให้พี่หึงเลยนะ อย่ามาดื้อกับพี่ให้มันมากนักนะกวาง เด็กดื้อต้องโดนอะไรคะ" คมพยัคฆ์พูดไปแล้วแกล้งปล้ำกอดชมพูแพรไปด้วย ชมพูแพรเองก็ไม่ยอมจึงเกิดเป็นศึกรักเล็กๆ ขึ้นในห้องนั่งเล่น

"ว้าย ปล่อยกวางนะอาพยัคฆ์ อย่าทำแบบนั้นมันจักจี้....."

"ก็กวางดื้อ เด็กดื้อต้องโดนอะไรคะ ไม่เคยเล่น tiktok เหรอ" คมพยัคฆ์ถามเมียอย่างอารมณ์ดี

"เดี๋ยวจะโดนโป้งค่ะ นี่อาพยัคฆ์แอบเล่น tiktok ด้วยเหรอ นี่แน่ะแกล้งกวางเหรอ" ชมพูแพรแกล้งจี้เอวคมพยัคฆ์กลับ ปล้ำเอาคืนกันจนนัวเนื้อแนบเนื้อ

"เอ๊ย จี้เอวพี่เหรอ เดี๋ยวพี่โป้งคืนนะ" คมพยัคฆ์แกล้งว่าชมพูแพรแล้วจับคนตัวบางพลิกตัวลงนอนราบไปกับโซฟาตัวยาวในห้องนั่งเล่น จัดการรวบแขนเรียวเสลาของชมพูแพรไว้เหนือศีรษะด้วยมือเพียงข้างเดียว ส่วนมืออีกข้างก็ทำท่าจะปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาตัวสวย วันนี้ชมพูแพรแต่งชุดนักศึกษาแบบใส่ชายเสื้อไว้ในกระโปรงพลีทตัวยาวพอดีเข่า ผูกผมยาวมัดจุกไว้กลางศีรษะและด้านหลังปล่อยผมยาวประบ่าไว้ด้านหลัง ทำให้วันนี้ชมพูแพรดูโตเป็นสาวมากขึ้นในสายตาของคมพยัคฆ์ แต่พอคมพยัคฆ์เริ่มแกะกระดุมเสื้อก็ทำให้ชมพูแพรได้สติ เริ่มปัดป้องรู้ตัวแล้วว่าตนเองเริ่มจะไม่ปลอดภัย เดี๋ยวได้โดนเสือจับกินแน่ๆ จึงรีบร้องขึ้น

"อาพยัคฆ์ จะทำอะไร แกะกระดุมเสื้อกวางทำไม ปล่อยเลยนะ"

"แกะกระดุมเสื้อจะยิงกวาง เดี๋ยวจะโดนโป้ง แบบยิงลูกจุดโทษ" คมพยัคฆ์พูดแล้วยิ้มยั่วก่อนที่จะแกะกระดุมเสื้อออกจนหมดแล้วก้มลงจูบซอกคอหอมและเนินนมขาวเนียนของชมพูแพรเบาๆ

"อาพยัคฆ์ ปล่อยแขนกวางก่อน กวางเจ็บแขนนะ รวบแขนเอาไว้แบบนี้เกิดกวางแขนหักขึ้นมาจะทำยังไง" ชมพูแพรแกล้งพูดอุทธรณ์ขอความเห็นใจให้คมพยัคฆ์ยอมปล่อยแขนของตัวเอง และด้วยความเป็นห่วงเมียคมพยัคฆ์ก็เลยยอมปล่อยในทันทีเพราะกลัวชมพูแพรจะเจ็บ

"ปล่อยแขนแล้วก็ขยับตัวออกไปหน่อย กวางหนัก"

"อ้าวแล้วจะให้พี่ถอยไปไหนเล่ากวาง ถอดหมดจนเห็นเนินนมแล้วเนี่ย ยังจะใจแข็งไม่ยอมพี่อีกเหรอกวาง"

"อาพยัคฆ์! ก็กวางเคยบอกแล้วนะคะว่ากวางยังเด็ก กวางยังไม่พร้อม ให้อาพยัคฆ์รอกวางก่อน รอให้กวางเรียนจบก่อนไง แล้วนี่อะไรทำแบบนี้กับกวางในชุดนักศึกษาได้ยังไง ไม่ให้เกียรติกวางก็ช่วยให้เกียรติเครื่องแบบนักศึกษาที่กวางใส่อยู่บ้างนะคะ" ชมพูแพรพูดต่อว่าแล้วค่อยๆ ผลักคนตัวใหญ่ออกไปแล้วชมพูแพรก็ก้มลงติดกระดุมเสื้อนักศึกษาให้เข้าที่เหมือนเดิม โดยอาศัยจังหวะที่คมพยัคฆ์กำลังอึ้งเรื่องที่โดนต่อว่าเรื่องการให้เกียรติชุดนักศึกษาของชมพูแพรอยู่

"อะไรนะ ให้เกียรติชุดนักศึกษาที่กวางใส่อยู่เหรอกวาง อะไรกันวะเพิ่งจะเคยได้ยิน พี่เห็นในเอวีมันก็มีคอสเพลย์ชุดนักศึกษานะเว้ยเอ๊ย" คมพยัคฆ์ได้สติก็รีบพูดโต้เถียงออกไป แต่ไอ้การโต้เถียงนั้นก็เหมือนเป็นการฆ่าตัวตายชัดๆ เลย

"อะไรคือ เอวี หมายถึงหนังเอวีเหรอคะ นี่อาพยัคฆ์....." ชมพูแพรพูดทวนแล้วทำตาโตเมื่อนึกขึ้นได้ ถึงชมพูแพรจะไม่เคยดู แต่โลกออนไลน์สมัยนี้ข้อมูลข่าวสารมันเยอะ เรียนรู้ได้เร็วจะตายไป ทำไมชมพูแพรจะไม่รู้เล่าว่าเอวีมันคืออะไร

"ลามกจริงๆ เลยอาพยัคฆ์...." ชมพูแพรพูดว่าคมพยัคฆ์เสร็จก็รีบลุกขึ้นแล้ววิ่งหนีเข้าไปแอบคมพยัคฆ์ในห้องนอน พร้อมกับกดล็อกประตูเรียบร้อย คมพยัคฆ์เคาะประตูเรียกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมเปิดออกมา

จนถึงเวลาอาหารเย็น คมพยัคฆ์เรียกGrab สั่งอาหารมาแล้วแต่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าชมพูแพรจะยอมออกมา คมพยัคฆ์จึงต้องรื้อค้นหากุญแจห้องนอนสำรองเพื่อจะได้ไขประตูห้องนอนเข้าไป พอหากุญแจสำรองเจอไขกุญแจเปิดประตูห้องนอนเข้าไปก็พบว่า ชมพูแพรอาบน้ำเปลี่ยนชุดนอนแล้วเป็นชุดนอนเสื้อกางเกงแขนยาวลายตุ๊กตาน่ารัก กำลังนั่งก้มหน้าก้มตาทำการบ้านอยู่ที่โต๊ะหนังสือ

"กวางพี่เรียกให้ออกมากินข้าว ทำไมถึงไม่ยอมออกมาละครับ" คมพยัคฆ์ถามชมพูแพรน้ำเสียงปกติ จากที่แต่เดิมตั้งใจว่าจะดุชมพูแพรที่ดื้อเรียกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมเปิดประตูให้ตนเองเสียที แต่พอเข้ามาเห็นคนสวยของเขานั่งทำการบ้านด้วยความตั้งใจก็พาให้ใจอ่อนยวบ ไม่กล้าดุหรือว่ากล่าวชมพูแพรแต่อย่างใด

"กวางทำการบ้านยังไม่เสร็จเลยค่ะ"

"ออกไปกินข้าวก่อนเถอะ กินข้าวเสร็จแล้วเดี๋ยวพี่ ทำการบ้าน ให้กวางเอง" คมพยัคฆ์เน้นคำว่าทำการบ้านเพื่อกระตุ้นให้ชมพูแพรคิดสองแง่สองง่ามตามความคิดของเขาไป

"คนบ้า ไม่ต้องค่ะ กวางทำเองได้" ชมพูแพรฟังเข้าใจจึงได้ต่อว่าคมพยัคฆ์ไปอีก

"พี่ล้อเล่นครับ ไปกินข้าวเถอะพี่สั่งมาแล้วกำลังร้อนๆ เลยนะ กินเสร็จแล้วกวางค่อยมาทำการบ้านต่อนะครับ"

"กวางไม่กินค่ะ กวางกลัวอ้วน อาพยัคฆ์ไปกินเถอะค่ะ"

"อ้วนตรงไหน ไม่เห็นจะอ้วนเลยยังกินได้อีกเยอะ นะออกไปกินข้าวเป็นเพื่อนพี่หน่อยนะ เนี่ยตอนนี้พี่หิวข้าวมากเลยนะ เพราะว่าเคลียร์งานที่บริษัทเสร็จก็รีบขับรถมาหากวางเลย ยังไม่ได้กินข้าวกลางวันมาเลยด้วยซ้ำ" คมพยัคฆ์พูดอ้อน

"อาพยัคฆ์ก็สั่งข้าวมาแล้ว ก็ไปกินเสียสิคะ กวางไม่หิวจริงๆ"

"ไม่หิวก็ต้องกิน กินนิดหนึ่งก็ได้ ไม่กินข้าวก็กินนมหรือผลไม้เสียหน่อย ถ้าไม่ยอมกินข้าวเลยจะเป็นโรคกระเพาะนะ" คมพยัคฆ์พูดคะยั้นคะยอ

"งั้นถ้ากวางออกไปกินข้าว อาพยัคฆ์ต้องสัญญามาก่อนว่าอาพยัคฆ์จะไม่ทำอะไรกวางอีก จะไม่ปล้ำ จะไม่ทำอะไรกวางทั้งนั้น กินข้าวเสร็จแล้วอาพยัคฆ์จะปล่อยให้กวางไปทำการบ้าน ส่วนตัวอาพยัคฆ์เองก็ต้องไปอาบน้ำในห้องน้ำด้านนอกห้องนอนกวาง เสร็จแล้วก็ต้องนอนที่ห้องรับแขก ห้ามย่องเบาเข้ามานอนในห้องกวางเด็ดขาด จะไม่บังคับใจกวางถ้ากวางไม่ยอม ถ้าอาพยัคฆ์สัญญากวางถึงจะยอมออกไปกินข้าว" ชมพูแพรพูดต่อรอง

"กวาง ทำไมถึงได้ร้ายและดื้อจังเลยวะเราน่ะ"

"ก็กวางอยู่กับคนที่ร้ายมากกว่ากวางอย่างอาพยัคฆ์ไงคะ กวางเลยต้องหาทางเอาตัวรอดจากกรงเล็บเสือให้ได้ ยังไงคะว่ามาสัญญาหรือเปล่า"

"กวาง..... เออๆ สัญญาก็สัญญา สัญญาว่าคืนนี้จะไม่ทำอะไรกวางครับ" คมพยัคฆ์ต้องรับคำของชมพูแพรออกไปอย่างขัดเสียไม่ได้ ในใจก็ได้แต่คิดว่า "อย่าเผลอใจขึ้นมาวันไหนก็แล้วกัน พ่อจะจัดการเสกเสือน้อยเข้าท้องเสียให้เข็ด"