รอยรักพยัคฆ์ร้าย

บทที่17 ลงทุนเจาะยาง แต่ก็ยังไม่ได้นอนห้องเดียวกับกวางอยู่ดี

หลังจากที่คมพยัคฆ์กลับไปทำงาน ชมพูแพรและคมพยัคฆ์ก็ได้พูดคุยติดต่อกันผ่านทาง line เปิดกล้องคุยกันทุกวัน พอครบสองอาทิตย์ชมพูแพรก็ได้เป็นฝ่ายกลับไปเยี่ยมบ้านเอง คมพยัคฆ์ไม่ต้องขับรถมาหาที่กรุงเทพ

"หลายวันแล้วไม่ได้เจอกวาง พี่งานยุ่งมาก มีงานเปิดซองประมูลโครงการก่อสร้างโรงพยาบาลตึกรักษาผู้ป่วยหลังใหม่ในจังหวัด พี่วิ่งวุ่นยุ่งกับงานทั้งวันข้าวยังไม่ได้กินเลย กวางคิดถึงพี่บ้างมั้ย"

"ไม่กินข้าวแล้วไม่ปวดท้องแย่หรือคะ งานยุ่งก็ต้องพักกินข้าวก่อนนะคะ" ชมพูแพรแกล้งพูดบ่นเลี่ยงไม่ยอมตอบว่าคิดถึงคมพยัคฆ์ แต่ก็แอบเป็นห่วงคมพยัคฆ์กลัวเขาจะทำงานหนักจนเป็นโรคกระเพาะเพราะไม่มีเวลากินข้าว

"เดี๋ยวก่อนข้าวพี่ค่อยกิน ตอบมาก่อนว่าคิดถึงพี่บ้างหรือเปล่า ไม่ได้เจอกันเกือบสองอาทิตย์แล้วนะครับ"

"ไม่ได้เจออะไรกัน อาพยัคฆ์โทรมาทุกวันคุยวิดีโอคอลกันจนกวางหลับไปทุกวัน ไม่เจอก็เหมือนเจอกันนั่นแหละ"

"ยัง ยังตอบไม่ตรงคำถาม"

"ก็อาพยัคฆ์ถามแบบนี้ทุกวัน รับโทรศัพท์นอนคุยกันไปจนหลับเนี่ย ถ้าบอกว่าไม่คิดถึงนี่อาพยัคฆ์จะเชื่อหรือเปล่า"

"ไม่เชื่อหรอก แต่ก็ยังอยากได้ยินเมียบอกว่าคิดถึงทุกวันมันผิดหรือเปล่าล่ะ"

"ไม่ผิดหรอกค่ะ พรุ่งนี้กวางก็กลับบ้านแล้วเดี๋ยวก็ได้เจอกัน อาพยัคฆ์อยากได้อะไรจากกรุงเทพหรือเปล่า กวางจะได้ซื้อไปให้ ของที่ลืมไว้จะให้กวางเอากลับไปคืนให้มั้ยคะ"

"ของจากกรุงเทพน่ะอยากได้อยู่ ส่วนของที่พี่ตั้งใจทิ้งไว้พี่ว่าเก็บไว้ใช้ที่คอนโดของเราดีกว่าเวลาที่พี่ไปหาจะได้หยิบใช้ได้สะดวก"

"ค่ะ แล้วของที่อาพยัคฆ์อยากได้คืออะไรละคะกวางจะได้ซื้อของไปฝาก เลิกเรียนวันนี้ตั้งใจว่าจะไปเดินห้างซื้อของไปฝากคุณตาคุณยายด้วย"

"ไม่อยากได้ของแต่อยากได้เมีย กวางให้พี่ได้หรือเปล่า" คมพยัคฆ์บอกความต้องการพยายามรุกจีบเพื่อให้ได้เมียเต็มที่

"น่าจะได้นะคะ" ชมพูแพรพูดยิ้มๆ อย่างรู้ทันคนเจ้าเล่ห์

"ได้จริงหรือเปล่า กวางพูดจริงใช่มั้ย" คมพยัคฆ์ถามขึ้นน้ำเสียงฟังดูตื่นเต้น

"จริงสิคะ ถ้าอาพยัคฆ์รอกวางได้ครบสี่ปี กวางก็ไม่ไปไหนเสียหรอกค่ะ"

"ใจร้ายว่ะ แล้วพรุ่งนี้กวางจะให้พี่ขับรถไปรับหรือเปล่า" คมพยัคฆ์แกล้งงอนต่อว่าชมพูแพร แต่ก็ยังเป็นห่วงเมียอยากจะไปรับชมพูแพรกลับบ้านด้วยตัวเอง

"ไม่ต้องหรอกค่ะ อาพยัคฆ์อยู่ทำงานเถอะ คุณตาให้ลุงมั่นคนขับรถมารับกวางแล้วค่ะ"

"ครับเอาอย่างนั้นก็ได้ พรุ่งนี้เลิกงานแล้วพี่จะไปรอกินข้าวเย็นที่บ้านของคุณตานะครับ"

"ค่ะ เจอกันมื้อเย็นวันพรุ่งนี้ แต่ตอนนี้กวางคิดว่าอาพยัคฆ์ควรวางโทรศัพท์แล้วไปหาข้าวกินก่อนดีมั้ยคะ เดี๋ยวกระเพาะได้ทะลุกันพอดี"

"ครับ" คมพยัคฆ์รับคำก่อนที่จะวางสายไป

ตอนเย็นหลังจากเลิกงานแล้ว คมพยัคฆ์ก็ขับรถมาที่บ้านของคุณประพลคุณตาของชมพูแพร มาถึงก็นั่งพูดคุยเรื่องงานประมูลโครงการก่อสร้างอาคารรักษาผู้ป่วยของโรงพยาบาลที่บริษัทของคมพยัคฆ์ชนะการประมูลมาได้ พูดคุยกันไปคมพยัคฆ์ก็ชะเง้อคอนั่งคอยชมพูแพรไปด้วย ค่อยไม่ไหวก็ไลน์ตาม

"กวางน้องถึงไหนแล้ว ทำไมช้าจัง ลุงมั่นนี่ไม่ได้เรื่องขับรถช้า เติมน้ำมันตราเต่าไปหรือไงถึงได้ช้านักออกมาจากกรุงเทพสามชั่วโมงกว่าแล้วนะครับ" คมพยัคฆ์พิมพ์ถามไปในไลน์

"ใกล้จะถึงแล้วค่ะ พอดีกวางเลิกเรียนช้า วันนี้วันศุกร์ด้วยรถเลยติดมาก กว่าจะฝ่ารถติดหลุดออกมาจากกรุงเทพได้ใช้เวลานานเลย อาพยัคฆ์หิวข้าวแล้วเหรอคะ นั่งคุยกับคุณตาคุณยายรอกวางก่อนนะคะ น่าจะไม่เกินสี่สิบนาทีก็น่าจะถึงแล้วนะคะ" ชมพูแพรพิมพ์อธิบายกลับมา

"ยังไม่หิวหรอกครับแต่คิดถึงกวาง" คมพยัคฆ์พิมพ์กลับไปแล้วยิ้มออกมาน้อยๆ ทำให้คุณประพลที่นั่งมองหลานเขยอยู่เข้าใจได้ทันทีว่าไอ้อาการถามแล้วตอบไม่ค่อยจะรู้เรื่องแบบเมื่อกี้ มันเป็นเพราะหลานเขยของท่านกำลังนั่งรอหลานสาวของท่านอยู่จนไม่เป็นอันคิดอันพูดอะไร

"คุยกับยายกวางแล้วเหรอ เป็นไงถึงไหนแล้ว" คุณประพลถามหลานเขยที่ตอนนี้กำลังเงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์ด้วยรอยยิ้มน้อยๆ

"ใกล้ถึงแล้วครับคุณลุงประพล กวางบอกว่าที่กรุงเทพรถติดครับเลยช้าหน่อย"

"อ๋อ ออกมาแล้วก็คงอีกไม่นานแล้วแหละ ช่วงนี้คุณพยัคฆ์ก็งานยุ่งไม่ได้ไปหายายกวางเลยล่ะสิ" คุณประพลแกล้งถามหลานเขยเพราะสายของท่านก็คอยรายงานท่านอยู่ว่าหลานเขยดอดไปหาหลานสาวของท่านมาเมื่อหลายอาทิตย์ก่อน

"ครับ ไม่ได้ไปเลยครับคุณลุง ผมตั้งใจว่าเสร็จงานประมูลเรียบร้อยแล้วผมจะไปหาเขา แต่พอดีกวางเขาบอกว่าเขาจะกลับมาเยี่ยมบ้านด้วยผมก็เลยมารอเขานี่แหละครับ"

"อือ เป็นอย่างนั้นหรอกหรือ เทอมแรกของปีหนึ่งก็อย่างนี้แหละ ยายกวางต้องเรียนด้วยแถมยังต้องมีทำกิจกรรมที่มหาวิทยาลัยด้วย เป็นธรรมดาที่จะหาเวลากลับมาบ้านลำบากหน่อย แต่พอผ่านเทอมนี้ไปก็คงจะดีขึ้น"

"ครับคุณลุง ผมก็เข้าใจกวางเขาครับ เขากลับไม่ได้ผมก็ตั้งใจจะขึ้นไปหาเขาอยู่แล้วครับ"

"ไม่ต้องไปให้บ่อยนักหรอก ตั้งใจทำงานไปเถอะ ยายกวางไม่ไปไหนเสียหรอก"

"ครับ" คมพยัคฆ์รับปากคุณประพลด้วยรอยยิ้มเขินๆ เล็กน้อย เข้าใจในสิ่งที่คุณประพลพูดเตือน น้ำตาลใกล้มดท่านก็คงจะกลัวหลานสาวจะมีเหลนให้ก่อนที่จะเรียนจบ 

คมพยัคฆ์นั่งคุยกับคุณประพลไปได้สักพักชมพูแพรก็กลับมาถึง

"สวัสดีค่ะ คุณตา อาพยัคฆ์ คุณยายละคะ กวางซื้อขนมมาฝากคุณตาคุณยายเยอะแยะเลยค่ะ อือคิดถึงคุณตาจังเลย" ชมพูแพรสวัสดีทักทายแล้วเข้าไปกอดเอวผู้เป็นตาด้วยท่าทีออดอ้อนน่ารัก อ้อนตาได้สักครู่คุณนายรัศมีผู้เป็นยายก็เดินออกมารับหลานสาว

"ยายกวางหลานยาย ไหนมาให้ยายกอดให้ยายหอมให้หายคิดถึงหน่อยลูกมา" คุณนายรัศมีเข้ามากอดชมพูแพรไว้ด้วยความคิดถึง

"สวัสดีค่ะคุณยาย กวางก็คิดถึงคุณยายมากๆ กวางซื้อขนมมาฝากคุณยายเยอะแยะเลยนะคะ" ชมพูแพรกอดตอบยายของตัวเอง

"ซื้อมาทำไมเยอะแยะ เดี๋ยวพรุ่งนี้กวางก็เอาไปฝากแม่สามีเราบ้าง ยายทำกับข้าวเสร็จแล้ว คุณพยัคฆ์ก็คงจะหิวแล้ว เราเข้าบ้านไปกินข้าวกันเถอะนะลูก" 

"ได้ค่ะคุณยาย ของฝากกวางก็ซื้อมาฝากคุณป้าและทุกคนที่บ้านของอาพยัคฆ์แล้วด้วยค่ะ" ชมพูแพรยิ้มหวานบอกทุกคน

เมื่อกินข้าวมื้อค่ำเสร็จแล้ว คมพยัคฆ์ก็ยังคงนั่งเตร็ดเตร่ชวนชมพูแพรคุยเรื่องโน้นเรื่องนี้ ยังไม่มีทีท่าว่าจะกลับบ้าน

"อาพยัคฆ์ยังไม่กลับบ้านเหรอคะ นี่มันก็ดึกแล้วนะ" ชมพูแพรถามคมพยัคฆ์ออกไปเพราะเห็นว่ามันดึกใกล้สี่ทุ่มแล้ว

"ยังไม่อยากกลับ กวางไปค้างกับพี่ที่บ้านได้มั้ยครับ"

"จะบ้าเหรอคะ จะไปได้ไง กวางต้องนอนบ้านกวางสิ"

"แต่กวางเป็นเมียพี่แล้วนะ เราแต่งงานกันแล้ว"

"กลับมาพูดเรื่องเดิมๆ อีกแล้วนะคะอาพยัคฆ์ ไม่เกเรนะคะ เอาอย่างนี้เดี๋ยวพรุ่งนี้กวางขับรถไปหาที่บ้าน จะได้ไปกราบสวัสดีคุณลุงคุณป้าท่านด้วย"

"ก็ได้ งั้นพรุ่งนี้กวางไปค้างบ้านพี่นะครับ"

"บอกว่าจะไปเยี่ยมคุณลุงคุณป้าค่ะ ไม่ได้บอกว่าจะไปค้างด้วย อาพยัคฆ์อย่ามาสรุปมั่ว"

"ครับ ไปเที่ยวแบบไม่ค้างก็ได้ งั้นพี่กลับละนะ"

"ค่ะ" ชมพูแพรรับคำแล้วลุกขึ้นเดินไปส่งคมพยัคฆ์ที่รถ แต่เมื่อไปถึงรถคันหรูของคมพยัคฆ์ก็พบว่ายางรถสองล้อด้านขวาแบนสนิท

"รถพี่ยางแบนว่ะกวาง จะกลับบ้านยังไงละทีนี้"

"แล้วมันแบนได้ยังไง เดี๋ยวกวางไปเรียกลุงมั่นให้ไปส่งอาพยัคฆ์ก็แล้วกัน"

"ไม่ต้องหรอกกวาง เรียกลุงมั่นแกตอนนี้พี่เกรงใจแก แกคงหลับไปแล้ว อีกอย่างพรุ่งนี้พี่คงต้องตามช่างมาซ่อมรถแต่เช้า ยังไงคืนนี้พี่ขอค้างกับกวางที่นี่ได้มั้ย" 

"ไม่ได้ อาพยัคฆ์จะมาค้างที่นี่ไม่ได้หรอกค่ะ นี่บ้านคุณตาคุณยายกวางนะมันน่าเกลียด เดี๋ยวกวางขับรถไปส่งอาพยัคฆ์เองก็ได้ รอเดี๋ยวค่ะ เดี๋ยวกวางไปหยิบกุญแจรถก่อน"

"ทำไมจะนอนที่นี่ไม่ได้ ที่คอนโดก็ไปนอนมาแล้ว"

"นั่นมันคอนโดของอาพยัคฆ์มันเลยไม่น่าเกลียดเท่าไหร่ แต่ที่นี่บ้านคุณตามีผู้ใหญ่อยู่ด้วยนะคะ กวางขับรถไปส่งอาพยัคฆ์เองค่ะ"

"กวางจะขับไปส่งพี่ได้ยังไง กวางยังขับรถไม่เก่งเลย แล้วทางมืดๆ ขากลับจะกลับมาคนเดียวได้ยังไง" คมพยัคฆ์พูดแย้งกลับไป เสียงการโต้แย้งของทั้งสองคนทำให้คุณตาและคุณยายที่ยังนั่งดูทีวีกันอยู่ได้ยินเสียงจึงเดินออกมาดู

"เกิดอะไรขึ้นเหรอคุณพยัคฆ์" ตาของชมพูแพรถามขึ้น

"รถยางแบนครับ น่าจะโดนตะปู อาจจะเหยียบติดมาจากไซน์งานก่อสร้างครับ"

"ถ้าอย่างนั้นก็ค่อยเรียกช่างมาเปลี่ยนยางพรุ่งนี้ คืนนี้คุณพยัคฆ์ก็ค้างเสียที่นี่แหละ"

"ขอบคุณครับ" คมพยัคฆ์ยกยิ้ม รีบรับคำขอบคุณตาของชมพูแพรทันที คิดในใจว่า แม่งคืนนี้ได้นอนห้องเมียแน่นอน แต่อยู่ๆ ก็มีเสียงหนึ่งพูดขึ้นเพื่อดับฝันของคมพยัคฆ์ไปเสียดื้อๆ ว่า

"นั้นสินอนเสียที่นี่ ยายให้แม่บ้านจัดห้องให้เลย ไปอาบน้ำเถอะลูกไป คุณพยัคฆ์จะได้พักผ่อน ยายกวางเดี๋ยวคืนนี้ยายนอนด้วยนะลูก อยากถามไถ่เรื่องไปเรียน กินอยู่ยังไง ขอยายนอนด้วยให้หายคิดถึงนะลูก" คุณนายรัศมีพูดขึ้นดับฝันคมพยัคฆ์ไปทันที

"ค่ะ คุณยาย" ชมพูแพรรับคำยิ้มๆ แล้วหันไปมองหน้าคมพยัคฆ์นิดหนึ่งพร้อมกับยิ้มที่มุมปาก

"ครับคุณป้า ขอบคุณมากนะครับ" คมพยัคฆ์รับคำแต่ก็อึดอัดขัดใจอยู่ข้างในอยากจะพูดออกมาเหลือเกินว่าเขาอยากนอนห้องเมีย คมพยัคฆ์คิดในใจว่า

"แม่งชีวิต กูอุตส่าห์ลงทุนเจาะลมยางรถ ยังอีก ยังไม่ได้นอนห้องเดียวกับเมียอีก"