รอยรักพยัคฆ์ร้าย

บทที่16 แกล้งทิ้งของเอาไว้ให้คิดถึง

"อาพยัคฆ์! ไม่ต้องมาพูดเลยนะรีบแต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วออกไปข้างนอกได้แล้ว กวางจะพักผ่อนแล้ว"

"จะนอนหลับเหรอนี่มันเพิ่งจะสองทุ่มเองนะกวาง ออกไปนั่งดูหนังเป็นเพื่อนพี่หน่อยนะ พี่ไม่ทำอะไรกวางแล้วแหละ เรื่องถุงยางพี่เตรียมมาเฉยๆ เผื่อเมียใจอ่อน ถ้ากวางไม่ยอมพี่ก็ไม่ปล้ำกวางหรอก ผู้หญิงอะไรใจร้ายใจดำ" 

"กวางนอนหลับ ถ้านอนไม่หลับเดี๋ยวจะอ่านหนังสือก็ได้ อาพยัคฆ์ออกไปเถอะค่ะ"

"ไม่เอา ไปดูหนังด้วยกันนะ พรุ่งนี้พี่ต้องกลับไปทำงานแล้ว อยากใช้เวลาที่เหลืออยู่กับกวาง สัญญาว่าไม่ปล้ำกวางหรอกถ้ากวางไม่ยอมพี่เอง" คมพยัคฆ์บอกเหตุผลพร้อมกับพูดอ้อนเมีย

"กลับพรุ่งนี้แล้วเหรอคะ" ชมพูแพรทวนถาม

"อือ ที่ถามซ้ำนี่คืออาลัยผัวหรือว่าดีใจที่ผัวกลับ เอาดีๆ"

"ไม่ได้อะไรทั้งนั้นแหละ กวางแค่ถามดู กลับไปทำงานก็ดีแล้ว เป็นเจ้าของบริษัทแต่ชอบเกเรทิ้งการทิ้งงานมันไม่ดีนะคะ"

"ก็ไม่ได้อยากจะทิ้งงานมาหรอก แต่มันคิดถึงเมีย เมียไม่ยอมกลับบ้านไปหาก็เลยต้องมาเอง"

"พูดเยอะ รีบแต่งตัวให้เรียบร้อยเลยนะคะ กวางก็มีหน้าที่ต้องเรียนจะให้กลับบ้านบ่อยๆ ก็ไม่ได้หรอก"

"งั้นเราสลับกันกลับมาหากันดีมั้ยกวาง ไม่ต้องกลับทุกอาทิตย์ พี่มาหากวางบ้างกวางก็กลับไปหาพี่บ้าง"

"ค่ะ ก็ได้ แต่งตัวได้ยัง จะออกไปดูหนังหรือเปล่า" ชมพูแพรถามขึ้น รู้สึกใจหายเหมือนกันเมื่อรู้ว่าคมพยัคฆ์จะต้องกลับไปทำงานแล้ว

"ครับใส่แล้ว แต่พี่ใส่เสื้อแล้วกวางช่วยทาครีมบำรุงผิวให้หน่อยสิ เมื่อยแขนน่ะ พรุ่งนี้พี่ต้องขับรถกลับกาญจนบุรีอีก นะครับ" คมพยัคฆ์สวมเสื้อเสร็จแล้วพูดอ้อนชมพูแพรเสียงหวาน

"ก็ได้ อาพยัคฆ์มานั่งบนเก้าอี้นี้สิคะ อาพยัคฆ์ตัวสูงกวางทาครีมที่หน้าให้ไม่ถนัด"

"ครับ" คมพยัคฆ์เดินมานั่งที่เก้าอี้อย่างว่าง่าย ให้ชมพูแพรทาครีมให้ ชมพูแพรทาครีมให้เสร็จคมพยัคฆ์ก็จับมือของชมพูแพรเอามาแนบแก้มของตัวเองแล้วพูดขึ้นว่า

"พี่กลับไปทำงานคราวนี้ไม่ได้มาหากวางหลายวันกวางจะคิดถึงพี่บ้างมั้ย"

"ปลายเดือนกวางก็กลับบ้านเยี่ยมคุณตาคุณยายแล้วค่ะ เดี๋ยวก็ได้เจอกัน อาพยัคฆ์ก็กลับไปตั้งใจทำงาน กวางเองก็จะตั้งใจเรียนหนังสือด้วยค่ะ"

"แหม ตอบดีจังเลยเนอะ เด็กดีตั้งใจเรียนหนังสือด้วย"

"ค่ะ ทาครีมให้เสร็จแล้วจะลุกขึ้นไปดูหนังได้แล้วยังคะ" ชมพูแพรพูดบอกคมพยัคฆ์ คมพยัคฆ์จึงลุกขึ้นออกไปเปิดทีวีนอนดูกับชมพูแพร เปิดมาช่องแรกเป็นช่องหนังโรแมนติกพระเอกกับนางเอกกำลังอยู่ในฉากเข้าด้ายเข้าเข็มจูบกันอย่างดูดดื่ม ทำให้ชมพูแพรที่นอนอยู่เขินอายนึกถึงตอนที่คมพยัคฆ์กับตนเองจูบกันในห้องน้ำขึ้นมา จึงได้พูดบอกคมพยัคฆ์ขึ้นว่า

"เราเปลี่ยนช่องดูสารคดีชีวิตสัตว์ดีมั้ยคะ กวางชอบดู" ชมพูแพรพูดขึ้นแล้วใช้มือหยิบรีโมทขึ้นมากดเปลี่ยนช่องโดยที่ไม่ได้รอให้คมพยัคฆ์อนุญาตหรือเห็นด้วยแต่อย่างใด แต่เมื่อกดเปลี่ยนช่องไป รายการเจ้ากรรมของช่องสารคดีมันกลับกำลังฉายภาพสารคดีตอนที่วัวกระทิงมันกำลังทำการผสมพันธุ์กันอยู่

"เอ๊ย! กวางว่ากวางง่วงนอนแล้วแหละ อาพยัคฆ์ดูทีวีไปคนเดียวดีกว่าค่ะ" ชมพูแพรพูดขึ้นด้วยอาการเขินอายเป็นอย่างมาก

"แหม พอเขินแล้วทำมาเป็นแกล้งง่วงนอน จะรีบเข้านอนขึ้นมาเชียวนะ ไม่ต้องเขินหรอกเรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องธรรมดาจะตายไป กวางโตแล้วเป็นสาวแล้วก็ต้องมีผัวสืบพันธุ์มีลูกเหมือนกับวัวกระทิงนั่นแหละจะมาอายทำไม นั่งลงเถอะยังไม่ง่วงดูทีวีเป็นเพื่อนพี่ก่อน"

"อาพยัคฆ์! เอากวางไปเปรียบเทียบกับวัวกระทิงได้ยังไง นั้นมันวัวนี่กวางเป็นคนนะคนบ้า เปรียบเทียบอะไรก็ไม่รู้"

"ก็รู้แล้วว่าไม่ใช่แม่วัว แต่เป็นแม่กวางเมียของคมพยัคฆ์ พี่แกล้งหยอกเล่นหรอก มาๆ มานอนดู Netflix กันก็ได้เมื่อวานเราดูหนังสงครามไวรัสค้างไว้อยู่นี่นะ ใช่มั้ย"

"ค่ะ ดู Netflix ต่อให้จบก็ได้" ชมพูแพรรับคำแล้วทำการเชื่อมต่อสมาร์ตโฟนกับสมาร์ตทีวีเพื่อดู Netflix ที่ดูค้างไว้ พอนอนดูหนังไปได้สักพักชมพูแพรก็เริ่มง่วงจึงเคลิ้มหลับไป เมื่อคมพยัคฆ์เห็นว่าเมียหลับจึงลุกขึ้นไปหยิบผ้าห่มบางๆ มาห่มคลุมร่างบางให้เมีย ส่วนตนเองก็นอนดูหนังต่อจนจบ พอหนังจบแล้วคมพยัคฆ์ก็ตั้งใจจะอุ้มชมพูแพรเข้าไปนอนในห้องนอน แต่พอทำท่าจะอุ้มชมพูแพรกลับลืมตาตื่นขึ้นมาเสียก่อน

"หนังจบแล้วเหรอคะอาพยัคฆ์" ชมพูแพรขยี้ตางัวเงียถามคมพยัคฆ์ออกไป

"ครับจบแล้ว พี่กำลังจะอุ้มกวางไปนอนอยู่พอดี"

"ไม่ต้องอุ้มหรอกค่ะ กวางลุกขึ้นไปนอนเองได้ โตแล้ว" ชมพูแพรบอกสามีพร้อมกับลุกขึ้นนั่งเสยผมยาวที่ตอนนี้ดูไม่ค่อยจะเป็นทรงเท่าไหร่ ท่าทางเหมือนเด็กน้อยที่เพิ่งตื่นนอน คมพยัคฆ์ได้แต่มองเมียของเขาแล้วนึกในใจว่า

"แม่งกู นี่กูได้เมียหรือได้ลูกสาววะ ดูชุดนอนที่ใส่ คิตตี้สีชมพูหวานแหววไปอีก แทนที่จะได้เห็นเมียใส่ชุดนอนยั่วๆ เมื่อไหร่กูถึงจะได้มีมุมนั้นกับเขาบ้างวะ"

"ครับไม่อุ้มก็ไม่อุ้มงั้นเราไปนอนกันเถอะเนอะ" คมพยัคฆ์แกล้งทำเป็นตีเนียนจะเข้าไปนอนในห้องกับเมีย

"หึ อะไรคือเรา กวางน่ะเข้าไปนอนในห้องส่วนอาพยัคฆ์น่ะนอนข้างนอกค่ะ"

"โธ่กวาง ขอพี่เข้าไปนอนข้างในห้องนอนกับกวางด้วยไม่ได้เหรอ"

"ไม่ได้ ถ้าอาพยัคฆ์เข้าไปนอนด้วยกวางนอนไม่หลับแน่ๆ"

"แล้วทำไมเมื่อกี้ถึงได้นอนหลับ"

"นั่นมันเผลอไปค่ะ แต่ถ้ารู้และตั้งใจนอนด้วยกันแต่แรกกวางนอนไม่หลับหรอกค่ะ" ชมพูแพรพูดแย้งขึ้นทันที

"อ๋อ งั้นพี่เข้าใจแล้ว" คมพยัคฆ์พูดได้เท่านั้นแต่มีสิ่งที่คิดเอาไว้ในใจว่า

"งั้นพี่จะรอให้กวางหลับก่อน แล้วเดี๋ยวพี่จะแอบเข้าไปนอนกอดทีหลัง"

ชมพูแพรลุกขึ้นเดินเข้าไปนอนหลับสนิท ตื่นมาอีกทีในตอนเช้าก็รู้สึกเหมือนหายใจลำบากคล้ายๆ กับคนโดนผีอำ แต่เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาถึงได้รู้ว่าไม่ใช่ผีที่ไหนหรอกแต่เป็นผัวนี่แหละที่มานอนกอดตัวเองอยู่

"อาพยัคฆ์! เอาอีกแล้ว แอบเข้ามานอนกับกวางอีกแล้วนะ" ชมพูแพรพูดเสียงดัง

"อย่าเสียงดังได้มั้ย กำลังหลับสบายเลย นอนต่ออีกหน่อยนะครับ" คมพยัคฆ์พูดขึ้นทั้งที่ยังหลับตาอยู่

"ไม่ได้ ตื่นเลยนะคะ กวางมีเรียน แล้วอาพยัคฆ์ก็ต้องกลับไปทำงานนะคะวันนี้ อย่ามาทำเกเร"

"ตื่นไปทำงานก็ได้ แต่ขอรางวัลปลอบใจให้มีแรงขับรถไปทำงานหน่อยได้มั้ย"

"ไม่ได้ค่ะ ไม่มีรางวัลอะไรให้ด้วย ลุกขึ้นเลย แค่ไม่คิดบัญชีกับความเจ้าเล่ห์ที่แอบเข้ามานอนกับกวางนี่ก็ดีมากพอแล้ว ไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้เลย เดี๋ยววันนี้กวางจะเป็นคนทำอาหารเช้าให้อาพยัคฆ์เอง ทำข้าวต้มทะเลดีมั้ยคะ"

"ดี เมียทำอะไรให้กินก็ดีทั้งนั้นแหละ งั้นพี่ไปอาบน้ำนะครับ" คมพยัคฆ์รับคำแล้วฉวยโอกาสหอมแก้มชมพูแพรไปหนึ่งฟอดก่อนจะรีบลุกขึ้นจากเตียงเดินไปอาบน้ำ

เมื่อกินข้าวเช้าเสร็จชมพูแพรที่แต่งตัวด้วยชุดนักศึกษา คมพยัคฆ์ก็เตรียมตัวพร้อมเดินทางกลับก่อนจะขับรถกลับก็ได้ไปส่งชมพูแพรที่มหาวิทยาลัย ต่างคนก็แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง ตอนเย็นหลังเลิกเรียนชมพูแพรกลับมาถึงคอนโดก็รู้สึกใจหายเพราะวันนี้กลับมาถึงไม่มีคมพยัคฆ์อยู่ด้วยแล้ว วันนี้ชมพูแพรตั้งใจจะเก็บกวาดห้องเอาผ้ามาซัก เก็บบ้านเสร็จชมพูแพรก็หยิบตะกร้าผ้ามาเตรียมแยกผ้าเอาไปปั่นสายตาก็พลันเห็นเสื้อผ้าของคมพยัคฆ์หลายชุดที่ตั้งใจทิ้งไว้ให้ชมพูแพรซัก แยกผ้าซักเสร็จแล้วชมพูแพรก็ไปเก็บห้องตั้งใจว่าวันนี้จะเปลี่ยนผ้าปูที่นอนใหม่ เก็บกวาดห้องก็เห็นกระปุกครีม น้ำยาโกนหนวดของคมพยัคฆ์ที่ตั้งใจทิ้งไว้

"จะทิ้งของเอาไว้ทำไมเยอะแยะ คนเจ้าแผนการเจ้าเล่ห์จริงๆ" ชมพูแพรพูดบ่นคมพยัคฆ์มองของในมือแล้วก็ให้นึกคิดถึงเจ้าของที่แกล้งทิ้งของต่างๆ ไว้ให้ดูต่างหน้า แต่ยืนมองอยู่ได้แป๊บหนึ่งเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

"สวัสดีค่ะอาพยัคฆ์"

"เลิกเรียนแล้วไม่โทรหาผัวเลยนะ"

"เก็บบ้าน เก็บผ้าเอาไปซักอยู่ค่ะ ว่าแต่งานอาพยัคฆ์เรียบร้อยดีนะคะ"

"เรียบร้อยดีครับ ว่าแต่กวางคิดถึงพี่บ้างหรือเปล่า"

"เออ! อาพยัคฆ์ลืมของไว้หลายชิ้นเลยนะคะ เสื้อผ้าของใช้ด้วยค่ะ"

"ตอบไม่ตรงคำถามนะเราน่ะ ของน่ะพี่ไม่ได้ลืมหรอกครับแกล้งทิ้งไว้ให้คนทางนั้นคิดถึงพี่เฉยๆ ว่ายังไงคิดถึงพี่หรือเปล่าบอกมา"

"อาพยัคฆ์! อาพยัคฆ์กินข้าวแล้วยังคะ" ชมพูแพรเขินเกินกว่าจะกล้าพูดว่าคิดถึงออกไปจึงแกล้งเปลี่ยนเรื่องถามคมพยัคฆ์ไปว่ากินข้าวแล้วยัง

"ยัง ยังตอบไม่ตรงคำถาม คิดถึงพี่หรือเปล่า"

"ก็เหงาๆ นิดหนึ่ง ไม่มีคนกวนประสาทค่ะ"

"เหงานี่หมายความว่าคิดถึงหรือเปล่า"

"อือ แล้วเมื่อไหร่จะกลับมาเอาของคืนละคะ" ชมพูแพรถามออกไปเขินๆ เรียกเสียงหัวเราะอารมณ์ดีจากคมพยัคฆ์ออกมาได้ทันที ความเหน็ดเหนื่อยจากการทำงานแทบจะหายเป็นปลิดทิ้งเมื่อเขารู้ว่าเมียก็ไม่ได้รังเกียจอะไรเขาหรอก ที่ยังไม่ยอมแต่โดยดีก็คงเป็นเพราะชมพูแพรยังเด็กอยู่มากจริงๆ