รอยรักพยัคฆ์ร้าย

บทที่18 ตกใจงูยักษ์

เมื่อแม่บ้านจัดการเตรียมห้องพักรับรองแขกให้คมพยัคฆ์เสร็จเรียบร้อยแล้วคมพยัคฆ์ก็จำต้องเข้าไปพักในห้องรับรอง แต่ก่อนจะเดินไปก็หันมามองชมพูแพรด้วยสายตาแสนละห้อย บ่งบอกความหมายทางสายตาว่า

"กวางพยศ น้องใจร้ายกับพี่มาก"

คมพยัคฆ์นอนกระสับกระส่ายไปมาพยายามข่มตานอนให้หลับแต่จิตใจก็คิดถึงแต่หน้าของชมพูแพร เมื่อไหร่ที่ถึงเวลาของพี่ละก็ แล้วน้องจะร้อง นอนคิดวนๆ ไปสักพักคมพยัคฆ์ก็นอนหลับไปจนถึงเช้าของวันใหม่ คมพยัคฆ์ตื่นเช้าเป็นปกติตามแบบฉบับของคนมีความเป็นนักธุรกิจอยู่ในตัว เมื่อจัดการธุระส่วนตัวเสร็จแล้วก็เดินออกมานั่งพูดคุยดื่มชากับคุณตาของชมพูแพร

"ตื่นเช้าเหมือนกันนะคุณพยัคฆ์ นั่งลงดื่มชากันก่อนสิ"

"ครับ ขอบคุณครับคุณลุง" คมพยัคฆ์รับคำแต่สายตาของเขากลับกวาดมองไปทั่วบ้านจนคุณประพลสังเกตเห็นได้

"เรียกผมว่าคุณตาเหมือนกับยายกวางก็ได้นะคุณพยัคฆ์ แล้วนี่กำลังมองหายายกวางอยู่ใช่มั้ย เขาตื่นแล้วแหละกำลังช่วยยายของเขาทำข้าวต้มมื้อเช้ากันอยู่ในครัว รายนั้นก็ตื่นเช้าเหมือนกัน ยายเขาฝึกเขาสอนกันมาตั้งแต่เด็ก" คุณประพลพูดขึ้นน้ำเสียงมีเมตตาเล่าเรื่องหลานสาวให้หลานเขยฟัง

"ครับคุณตา ขอบคุณมากครับ ผมตามช่างมาเปลี่ยนยางแล้ว สายๆ จะขออนุญาตพากวางเขาไปหาพ่อกับแม่ที่บ้านนะครับ" คมพยัคฆ์รับคำไหว้ขอบคุณ คุณประพลที่ท่านให้ความเมตตากับตนเอง

"ตามสบายเถอะ คราวหน้าคราวหลังก็ระวังหน่อย อย่าถึงกับต้องไปเหยียบตะปูเข้าอีกล่ะ อยากมาค้างที่นี่ก็ตามสบายนะ ยังไงคุณก็ขึ้นชื่อว่าเป็นหลานเขยของผมแล้ว ต่อจากนี้ไปก็ขึ้นอยู่กับยายกวางเขาจะเป็นคนตัดสินใจ ผมยกยายกวางให้คุณดูแลแล้ว ดูแลให้ดีๆ ถ้าดูแลไม่ไหวแล้วก็อย่าลืมนะ ผมพร้อมจะรับคืนตัวหลานสาวของผมกลับมาดูแลเหมือนเดิม"

"เอ่อ ครับ" คมพยัคฆ์ตอบรับคำเขินๆ เมื่อรู้ว่าตาของชมพูแพรอ่านเกมออกและตามทันเขาเหมือนกันเรื่องที่เขาแอบเจาะยางรถของตัวเองเพื่อให้ได้นอนค้างที่นี่เมื่อคืนนี้ แถมยังขู่เขาให้ดูแลหลานสาวให้ดีๆ ถ้าดูแลไม่ดีจะเอาตัวหลานสาวคืนอีก

หลังจากทานข้าวมื้อเช้าและช่างมาเปลี่ยนยางเสร็จแล้วคมพยัคฆ์ก็ได้พาชมพูแพรไปเยี่ยมพ่อแม่ที่บ้านของเขา อยู่ที่บ้านของคมพยัคฆ์กันจนค่ำมืดแต่คมพยัคฆ์ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะไปส่งชมพูแพรกลับบ้าน

"สาลี่ที่หนูกวางซื้อมาฝากแม่นี่มันหวานจริงๆ นะ ลูกเล็กๆ แบบนี้เขาเรียกสาลี่อะไรนะ วันหลังแม่จะได้ให้แม่อิ่มเขาไปจ่ายตลาดแล้วซื้อมาบ้าง" คุณพริ้มเพราถามชมพูแพร

"เขาเรียกสาลี่หอมค่ะคุณป้า ไว้คราวหน้ากวางจะซื้อมาฝากอีกนะคะ"

"ขอบใจนะลูก แต่แม่ว่าเรียกแม่ว่าแม่ได้แล้วนะ หนูกวางมาเป็นลูกสะใภ้แม่แล้วก็เหมือนเป็นลูกสาวแม่อีกคนหนึ่งแล้วนะ" นางพริ้มเพราพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเอ็นดูให้ตัวชมพูแพรอยู่มาก

"ค่ะ คุณแม่" ชมพูแพรยิ้มรับคำอย่างน่ารักอ่อนหวาน แล้วหันไปจับแขนคมพยัคฆ์ที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟาตัวยาวในห้องนั่งเล่นด้วยท่วงท่าสบายอกสบายใจหยิบสาลี่ขึ้นกินเพลินๆ ตาก็กำลังมองจอทีวีอยู่ด้วย ชมพูแพรเขย่าแขนคมพยัคฆ์เบาๆ แล้วพูดบอกคมพยัคฆ์ว่า

"อาพยัคฆ์คะ มันมืดแล้วนะ อาพยัคฆ์กินสาลี่อิ่มแล้วยัง ไปส่งกวางกลับบ้านได้แล้วนะคะ"

"มืดแล้วก็นอนค้างเสียที่นี่สิ เมื่อคืนพี่ยังนอนบ้านกวางเลย" คมพยัคฆ์ลอยหน้าลอยตาพูดขึ้น

"อาพยัคฆ์ กวางอยากกลับบ้านแล้ว" ชมพูแพรพูดขึ้นอีก แต่คมพยัคฆ์ก็ยังนิ่งเฉยไม่ตอบรับหรือพูดอะไร หยิบสาลี่กินมาเคี้ยวอย่างไม่ทุกข์ร้อนอะไร ชมพูแพรจึงหันไปร้องขอให้พ่อแม่ของคมพยัคฆ์ช่วย

"คุณพ่อ คุณแม่ ดูอาพยัคฆ์สิคะ ทำตัวเป็นเด็กไม่ยอมไปส่งกวางกลับบ้าน" ชมพูแพรหันไปฟ้องพ่อแม่สามี

"เจ้าพยัคฆ์หยุดกินได้แล้ว ไปส่งน้องกลับบ้านได้แล้วมันมืดค่ำแล้วนะ" คุณอาคมสั่งลูกชาย

"โธ่พ่อ ค่ำแล้วพ่อก็บอกให้ลูกสะใภ้พ่อเขานอนบ้านเราสิครับ" 

"นั่นสิหนูกวางนอนค้างเสียที่นี่ก็ได้นะลูก เดี๋ยวแม่ให้คนจัดห้องให้ บ้านเราออกจะกว้างขวางมีห้องตั้งหลายห้องนะลูกนะ" นางพริ้มเพราพูดเข้าข้างลูกชายแต่ก็ยังเข้าใจลูกชายได้ไม่สุด คมพยัคฆ์จึงหันมาแล้วพูดกับแม่อย่างขัดอกขัดใจว่า

"แม่ก็จะเสียเวลาจัดห้องใหม่ทำไม ผัวกวางนั่งอยู่ตรงนี่ ผมกับกวางเราจดทะเบียนสมรสกันแล้วนะแม่ นอนห้องผัวใครจะไปว่าอะไร"

"อาพยัคฆ์หยุดพูดไปเลยนะ ถ้าขืนทำตัวแบบนี้ โวยวายและไม่จบเรื่องเดิมๆ ไม่ทำตามที่ตกลงกัน ต่อไปกวางจะไม่มาบ้านอาพยัคฆ์แล้วนะคะ" ชมพูแพรพูดขึ้นเสียงเอาจริงบ้างทำให้คมพยัคฆ์มีท่าทีอ่อนลงแล้วพูดขึ้นว่า

"เออๆ ก็ได้ๆ ไปส่งก็ได้" คมพยัคฆ์พูดขึ้นเมื่อเห็นว่าเมียเขาเอาจริงแน่ ฝั่งคุณอาคมเมื่อเห็นดูชายมีอาการเช่นนั้นคุณอาคมก็หันไปอมยิ้มกับคุณพริ้มเพราผู้เป็นภรรยาในใจก็คิดว่า

"ไอ้เสือลูกชายกูมันแพ้ทางแม่กวางสาวจอมพยศเข้าให้แล้ว ฉลาดนักเจ้าเล่ห์จนได้แต่งงานแต่ยังไม่มีกำหนดการที่จะเข้าหออย่างแน่ชัด" คุณอาคมได้แต่คิดในใจแล้วยกยิ้มขบขันลูกชายคนรองของตัวเอง

วันนั้นคมพยัคฆ์จึงต้องไปส่งชมพูแพรกลับบ้านตามคำเรียกร้องของสาวเจ้า 

วันเวลาก็ผ่านล่วงเลยไปจนตอนนี้ชมพูแพรกำลังจะปิดเทอม ซึ่งเป็นเทอมสองของชั้นปีที่หนึ่งแล้ว พอผ่านเทอมหนึ่งมาได้ชมพูแพรก็ได้กลับบ้านช่วงวันหยุดเสาร์อาทิตย์บ่อยขึ้น และการที่ได้กลับบ้านก็ทำให้ลดโอกาสที่คมพยัคฆ์จะไปหาและได้อยู่กันตามลำพังที่คอนโดลงด้วย ต่างคนต่างก็มีหน้าที่ที่จะต้องทำ คมพยัคฆ์เองก็ต้องอยู่ดูแลงานที่บริษัทวันปกติก็ไม่ค่อยได้ขับรถไปหาชมพูแพร จนมาถึงช่วงอาทิตย์สุดท้ายที่ชมพูแพรกำลังสอบเสร็จและกำลังจะปิดเทอม ชมพูแพรจึงได้นัดหมายกับกลุ่มเพื่อนๆ ว่าจะไปเที่ยวสวนสนุกกัน ชมพูแพรจึงได้โทรบอกคมพยัคฆ์ว่าจะขอเลื่อนวันกลับบ้านออกไปก่อนเพราะตนเองจะอยู่เที่ยวกับเพื่อนๆ คมพยัคฆ์จึงตัดสินใจขับรถเข้ากรุงเทพมาคอยรับชมพูแพรกลับบ้านพร้อมกัน

"อ้าว อาพยัคฆ์ มาได้ยังไงคะเนี่ย กวางบอกแล้วไงว่าพรุ่งนี้กวางมีนัดไปเที่ยวสวนสนุกกับกลุ่มเพื่อนๆ" ชมพูแพรถามขึ้นเมื่อเปิดประตูคอนโดเข้ามาแล้วเห็นว่าคมพยัคฆ์นั่งคอยอยู่ก่อนแล้ว

"ก็มาคอยรับกวางกลับบ้านพร้อมกัน กวางก็ไปเที่ยวก่อนก็ได้ แล้วพี่ก็จะไปเป็นเจ้ามือพาเที่ยวไง"

"มาคอยทำไม เดี๋ยวกวางก็กลับเองได้ แล้วนี่วันนี้เกเรไม่ทำงานอีกแล้วใช่มั้ยคะ"

"ทำช่วงเช้าแล้ว บ่ายก็ขับรถมาเฝ้าเมียบ้างจะเป็นอะไรไป"

"ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ ท่านประธานใหญ่เกเรงานบ้างสบายอยู่แล้ว คุณพ่อไม่กล้าดุอาพยัคฆ์หรอกนะคะ แล้วนี่อาพยัคฆ์ได้กินอะไรมาแล้วยัง หิวข้าวหรือเปล่า ที่บ้านไม่มีกับข้าวนะคะ กวางไม่ได้ทำเลยขี้เกียจล้างจาน กวางกินง่ายๆ สั่งGrabเอา อาพยัคฆ์หิวหรือเปล่า กินอะไรดีเดี๋ยวกวางสั่งGrabให้"

"หิวมาก" คมพยัคฆ์ตอบแล้วทำท่าทางว่าหิวจริงๆ ประกอบคำพูดด้วย

"เอาอะไรดีคะ" ชมพูแพรถามพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเตรียมตัวจะสั่งอาหาร

"หิวเมียน่ะ อยากเอาเมีย วันนี้อยากกินเมียมากเลยครับ ขอพี่กินนะ รอมาครบปีแล้ว" คมพยัคฆ์พูดเสร็จก็ลุกขึ้นคว้ารวบตัวชมพูแพรในชุดนักศึกษาขึ้นมาอุ้มไว้แนบอกแล้วพาเดินตรงไปยังห้องนอน

"ว้าย อาพยัคฆ์ ปล่อยกวางลงนะ เป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีก ก็เราตกลงกันแล้วไง" ชมพูแพรดิ้นพูดประท้วงโวยวายใส่คมพยัคฆ์ทันที

"เป็นบ้าจริง แต่บ้ารัก กวางพี่รอกวางมาหนึ่งปีแล้วนะ ตลอดระยะเวลาหนึ่งปีนี้พี่ก็แสนดีกับกวาง ตั้งใจทำงาน ดูแลกวางอย่างดี ไม่เคยขัดใจ ตามใจกวางมาโดยตลอด เราแทบจะไม่ค่อยได้มีเวลาได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน กวางเรียนพี่ก็ทำงาน กวางกลับบ้านไปก็อยู่แต่บ้านไม่เคยเปิดโอกาสให้พี่ได้ทำอย่างที่ผัวพึงได้กระทำกับเมียเลย" คำพูดต่อว่าตัดพ้อของคมพยัคฆ์ทำให้ชมพูแพรนิ่งเงียบคิดตามที่คมพยัคฆ์พูด

"หรือว่าเราจะทำแรงเกินไปจริงๆ เราควรทำหน้าที่ภรรยาแล้วหรือเปล่าวะ"

"ไม่ ๆ ไม่ได้สิชมพูแพร เธอเพิ่งจะเรียนจบปีหนึ่งไปเองนะ ยังเด็กอยู่ ไม่ได้ ๆ" ในขณะที่ชมพูแพรตกอยู่ในภวังค์ความคิดบัดนี้คมพยัคฆ์ได้จัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองเสร็จแล้ว เรียกได้ว่าพร้อมรบแบบสุดๆ

"อาพยัคฆ์ ไม่..." ชมพูแพรพูดได้เท่านั้นก็โดนคมพยัคฆ์จูบปิดปาก แขนแข็งแรงของคมพยัคฆ์ได้เกี่ยวล็อกเอวบางของชมพูแพรเอาไว้ มืออีกข้างก็จัดการดึงชุดนักศึกษาที่ชมพูแพรใส่อยู่ทิ้งลงไปข้างเตียงอย่างไม่ไยดี คมพยัคฆ์ถอนจูบจากริมฝีบางแล้วเลื่อนลงมาจูบไซ้ซอกคอขาวเนียนของชมพูแพร 

"อาพยัคฆ์ ไม่ ปล่อยกวาง...." ชมพูแพรต่อต้านพยายามผลักคมพยัคฆ์ออกไป แต่คมพยัคฆ์ก็เพียงแค่ยกตัวขึ้นเล็กน้อยแล้วก้มลงไปบดจูบลงโทษคนพูดเยอะ ฤทธิ์มากอีกครั้ง

"ไม่ต้องพูดเยอะแล้วกวาง พี่จะไม่ฟังอีกแล้ว" คมพยัคฆ์พูดได้เท่านั้นก็บดจูบแล้วค่อยๆ จูบไซ้ลงมาที่ซอกคอขยับมาที่ลาดไหล่ขาวเนียน พอเห็นว่าเมียเริ่มเคลิ้มคล้อยตามคมพยัคฆ์จึงใช้มือเกี่ยวตะขอชุดชั้นในออกแล้วเหวี่ยงทิ้งไปไม่ได้สนใจทิศทางว่ามันจะไปตกลงที่ไหนของห้องนี้ เมื่อจัดการกับปราการด่านสุดท้ายเสร็จสิ้นแล้วคมพยัคฆ์ก็เลื่อนริมฝีปากมาจัดการกับเนินนม คมพยัคฆ์ค่อยๆ ใช้ลิ้นปาดเลียเม็ดบัวสีชมพูแดงระเรื่อสลับกับดูดแรงบ้างแล้วสลับค่อยๆ ดูดเลียสร้างความเสียวซ่านให้กับสาวอ่อนหัดในเรื่องรักจนเผลอร้องครางด้วยความเสียวซ่านออกมา เมื่อคมพยัคฆ์เห็นว่าชมพูแพรได้คล้อยตามบทรักของเขาไปแล้วจึงค่อยๆ ใช้มือหนาแยกขาเรียวงามของชมพูแพรออกจากกัน แล้วพุงเป้าไปยังเนินนาง จากนั้นค่อยๆ ใช้นิ้วมือชำแรกแยกกลีบนางออก แล้วบรรจงคลึงบี้เม็ดเสียวเบาๆ จนตอนนี้ชมพูแพรปิดตัวเป็นเกลียวด้วยความเสียวซ่าน คมพยัคฆ์จูบไล้จากหน้าอกขาวเนียนลงมาจูบวนที่สะดือปุ่มเบาๆ นิ้วมือก็ทำหน้าที่ชำแรกนำทางเข้าไปสำรวจช่องสวาท บำเรอปรนเปรอเอาอกเอาใจเมียสาวอย่างเต็มความสามารถ ชมพูแพรเองก็เพิ่งจะได้รับประสบการณ์เรื่องรักที่แปลกใหม่จนเผลอคล้อยตามการชักนำของคมพยัคฆ์ไป เมื่อคมพยัคฆ์เห็นว่าเมียของเขามีความพร้อมแล้วจึงยกตัวขึ้นหมายจะนำพาตัวตนชำแรกสอดแทรกเข้าไปในกายสาว แต่แล้วเมื่อชมพูแพรลืมตาขึ้นมองเห็นปะทะเข้ากับงูยักษ์ของคมพยัคฆ์อย่างจังๆ ก็ทำให้สาวเจ้าบังเกิดความกลัว ร้องปฏิเสธคมพยัคฆ์ออกไปทันที

"อาพยัคฆ์ อย่าค่ะ กวางไม่ไหว กวางกลัว" ชมพูแพรได้สติรีบผลักดันกล้ามเนื้อหน้าท้องของคมพยัคฆ์เอาไว้ แล้วรีบหนีบขาปิดบังเนินเนื้อสาวเอาไว้สุดกำลัง

"กวางอย่ามาตลกกับพี่นะ มาถึงขนาดนี้แล้วถ้ากวางไม่ยอมอีก กวางฆ่าพี่เสียเถอะ" คมพยัคฆ์พูดเสียงโอดครวญ

"แต่กวางกลัว ก็ไอ้เจ้านั่นมัน....." ชมพูแพรพูดแล้วเบี่ยงหน้าหนีจากท่อนลำอันใหญ่ที่ผงาดอยู่ตรงหน้าของตัวเอง คิดในใจว่า

"พ่อจ๋า แม่จ๋า ถ้ามันเข้ามาอยู่ในร่างฉัน ฉันต้องตายแน่ๆ นี่ครั้งแรกของเราที่กระท่อมโดนแบบนี้มาหรือวะ แล้วเรารอดตายมาได้ยังไงวะเนี่ย"

"กวาง เอาจริงนะ มันยังไม่เคยมีใครตายเพราะโดนผัวรักเลยสักคน" คมพยัคฆ์พยายามพูดเกลี้ยกล่อมเมีย

"ไม่เอา อาพยัคฆ์กวางไม่ไหว กวางกลัว กวางต้องตายแน่ๆ อย่าเพิ่งทำอะไรกวางเลยนะคะ" ชมพูแพรพูดแล้วร้องไห้คร่ำครวญขอความเห็นใจจากคมพยัคฆ์

"นะคะ กวางไหว้ กวางกลัวจริงๆ อือๆๆ" ชมพูแพรร้องไห้พร้อมกับยกมือไหว้คมพยัคฆ์เพื่อขอความเห็นใจ

"อือ กวาง ให้มันได้แบบนี้สิวะ" คมพยัคฆ์พูดขึ้นแล้วดึงทึ้งเส้นผมของตัวเองด้วยท่าทีหงุดหงิดงุ่นง่าน ก่อนที่จะล้มตัวลงนอนหงายเอามือก่ายหน้าผาก มืออีกข้างก็จับคลึงปลอบงูยักษ์ของตัวเองเอาไว้อย่างต้องการปลอบให้มันสงบลงสักเล็กน้อย