รอยรักพยัคฆ์ร้าย

บทที่12 แหวนที่นิ้วชี้ ทำพี่ปวดใจ

"นี่ดุกับพี่อีกแล้วนะ จะตีพี่อีกแล้วเหรอ" คมพยัคฆ์รีบคว้ามือเรียวสวยของชมพูแพรเอาไว้

"ก็อาพยัคฆ์ชอบพูดจาลามกใส่กวางตลอด กวางไม่ชอบ"

"ลามกที่ไหน นี่กำลังพูดจีบเมียตัวเองอยู่"

"เมียยังเด็ก พูดไม่ได้ค่ะ ปล่อยมือกวางเลยจะรีบกินอาหารเช้า เดี๋ยวจะไปเรียนสาย" ชมพูแพรรีบพูดแล้วหน้าแดงด้วยความเขินที่คมพยัคฆ์พูดว่ากำลังจีบเมียของตัวเองอยู่

"แหม เมียยังเด็ก เด็กยังไงวะ พี่ว่าไม่เด็กแล้วนะ" คมพยัคฆ์พูดยิ้มๆ ยังไม่ยอมปล่อยมือเรียวสวยแต่สายตากลับจ้องมองไปที่หน้าอกของชมพูแพรด้วยสายตาบ่งบอกความหื่นที่แอบซ่อนไว้ไม่มิด

"อาพยัคฆ์ ลามก ปล่อยมือกวางเลยนะ" ชมพูแพรพูดเสียงดังและถลึงตาใส่คมพยัคฆ์ด้วย

"ปล่อยก็ได้ แต่บอกมาก่อนแหวนแต่งงานหายไปไหน ทำไมถึงไม่สวมแหวน" คมพยัคฆ์ถามขึ้นเมื่อเหลือบไปเห็นว่าที่นิ้วนางข้างซ้ายของชมพูแพรไม่มีแหวนแต่งงานติดนิ้วอยู่

"กวางถอดเก็บไว้ค่ะ" ชมพูแพรตอบคมพยัคฆ์ออกไปอย่างไม่คิดอะไร

"แล้วทำไมถึงไม่ใส่แหวนแต่งงาน แต่งงานมีผัวแล้วนะกวาง ทำไมอยากจะเป็นสาวโสดไม่มีพันธะอะไรแบบนั้นเหรอวะ" คมพยัคฆ์เริ่มโวยวายฟาดงวงฟาดงาใส่ชมพูแพรทันที

"ก็แหวนมันเพชรเม็ดใหญ่เท่าไข่ห่าน กวางนั่งบีทีเอสไปเรียนนะอาพยัคฆ์ เดี๋ยวก็ได้โดนฆ่าปาดคอตายเพราะโดนโจรปล้นแหวนแต่งงานงานของอาพยัคฆ์นี่แหละค่ะ"

"กลัวโจรอย่างเดียวหรือเพราะอายเพื่อนกันแน่ เอาให้มันแน่กวาง"

"ก็ทั้งสองอย่างนั้นแหละค่ะ เพื่อนในห้องได้มองกันตาย เขาได้พากันคิดว่าอีนี่เศรษฐีภูธรเนอะ แต่งตัวประโคมเพชรเข้าไปไม่รู้จักกาลเทศะ" ชมพูแพรพูดยอมรับและบอกเหตุผลของตัวเอง

"เออ งั้นก็นั่งลงแล้วกินข้าว กินข้าวเสร็จแล้วพี่จะไปส่งกวางไปเรียน เรียนเสร็จแล้วรอพี่เลยนะพี่จะพาไปซื้อแหวนวงใหม่เอาเพชรเม็ดเล็กๆ เท่าไข่มดแดงก็ได้ กวางจะได้ใส่ติดนิ้วไว้แบบหาข้ออ้างไม่ได้อีก" 

"อาพยัคฆ์ อย่ามาหาเรื่องกวางนะคะ"

"หาเรื่องอะไร พี่ยังใส่แหวนแต่งงานของเราเอาไว้เลยเห็นมั้ย แล้วทำไมกวางถึงไม่ยอมใส่แหวน"

"ก็มันไม่เหมือนกัน อาพยัคฆ์โตเป็นผู้ใหญ่แล้วแต่กวางยังเด็กอยู่ไงคะ ยังเรียนหนังสือไม่จบเลย"

"ไม่ต้องมาเถียง มานั่งกินข้าวดีๆ" คมพยัคฆ์ขึ้นเสียงออกคำสั่งแบบคนเผด็จการ ชมพูแพรจึงต้องเงียบเสียงและนั่งลงกินอาหารเช้าเงียบๆ 

"น้ำส้มคั้นดื่มสิ กวางชอบกินไม่ใช่เหรอ พี่คั้นไว้ให้สดๆ เลย" คมพยัคฆ์พูดบอกชมพูแพรน้ำเสียงยังฟังดูกรุ่นโกรธอยู่เล็กๆ

"ขอบคุณค่ะ" ชมพูแพรพูดขอบคุณเบาๆ แล้วยกแก้วน้ำส้มขึ้นดื่ม

เมื่อทานมื้อเช้าเสร็จแล้ว คมพยัคฆ์ก็พาชมพูแพรไปส่งที่มหาวิทยาลัย ก่อนออกจากห้องก็เป็นคนถือกระเป๋าถือหนังสือเรียนให้ชมพูแพรด้วยตัวเอง

"ไม่ต้องถือหนังสือถือกระเป๋าให้กวางหรอก กวางโตแล้วไม่ใช่เด็กอนุบาลถือเองได้ค่ะ" ชมพูแพรพูดขึ้นแล้วจะเข้าไปแย่งกระเป๋าคืน

"เอายังไง เอาให้แน่ ตกลงไม่เด็กแล้วนะ งั้นชวนเล่นผัวเมียได้มั้ยคืนนี้ พอชวนเล่นผัวเมียแล้วอ้างว่ายังเด็กอยู่ตลอด เอาไงตกลงว่ามา" คมพยัคฆ์แกล้งถามชมพูแพรเสียงดัง

"งั้นก็ถือไปเลยค่ะ กวางยังเด็กอยู่" ชมพูแพรพูดแล้วก็รีบเดินไปที่รถบีเอ็มคันหรูของคมพยัคฆ์ทันที

คมพยัคฆ์ขับรถมาส่งเมียที่หน้าคณะ

"ให้พี่เดินลงไปส่งที่ห้องเรียนด้วยมั้ยกวาง"

"ไม่ต้องเลย อาพยัคฆ์กลับคอนโดไปก่อนเลย เดี๋ยวตอนเย็นกวางกลับห้องเองได้ค่ะ"

"ไม่เอา ไม่กลับ ตั้งใจว่าจะหาที่นั่งทำงานดื่มกาแฟอยู่แถวๆ มหาวิทยาลัยของกวางนี่แหละ วันนี้กวางเรียนเสร็จตอนเที่ยง บ่ายไม่มีเรียนแล้วไม่ใช่เหรอ เรียนเสร็จเดี๋ยวพี่พาไปดูหนัง ไปซื้อของด้วยดีมั้ย"

"ค่ะ ตามใจอาพยัคฆ์เลย งั้นกวางไปเรียนก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ" ชมพูแพรพูดสรุปแล้วยกมือไหว้คมพยัคฆ์อย่างอ่อนน้อม

"เปลี่ยนจากที่ไหว้สวยๆ เป็นจูบหวานๆ แทนได้มั้ยครับคุณเมีย นี่ผัวนะครับไม่ใช่คุณตาของกวาง" คมพยัคฆ์แกล้งพูดแล้วยกนิ้วชี้มาที่ตัวเองว่าตัวเองนั้นคือสามีนะ

"บ้า จูบหวานๆ อะไร กวางไปเรียนแล้วนะคะ" ชมพูแพรพูดแบบเขินๆ ก่อนที่จะเปิดประตูรถลงไป

ชมพูแพรเข้าห้องเรียนแล้วก็ตั้งใจเรียน พอหมดคาบเรียนแรก เพื่อนๆ ในกลุ่มของชมพูแพรที่มีกันทั้งหมดสี่คนประกอบด้วย ใบเฟิร์น กระต่ายและลูกปลารวมชมพูแพรด้วยก็เป็นสี่คน เพื่อนๆ ทั้งสามคนได้ชวนชมพูแพรไปซื้อของ กินข้าว ดูหนังด้วยกันแต่ชมพูแพรก็ปฏิเสธเพื่อนไปขอเป็นคราวหน้า เพราะวันนี้ติดธุระและมีนัดกับคมพยัคฆ์สามีของตัวเองเอาไว้แล้ว

"กวางไปกินข้าว ดูหนังกับพวกเราสามคนมั้ย" ใบเฟิร์นพูดชวนเพื่อน

"วันนี้กวางไม่สะดวกจริงๆ พวกแกสามคนไปกันเถอะ เอาไว้คราวหน้านะ พอดีที่บ้านกวางเขามาเยี่ยม วันนี้กวางมีธุระต้องรีบกลับคอนโดจริงๆ" ชมพูแพรบอกปฏิเสธเพื่อนออกไป ยังไม่ได้บอกเพื่อนด้วยว่าตนเองนั้นแต่งงานแล้ว คนที่บ้านที่ขึ้นมาหานั้นก็คือสามีของตัวเอง ชมพูแพรมองว่าเรื่องนี้มันเป็นเรื่องส่วนตัว ไม่จำเป็นต้องเล่าให้เพื่อนฟังแม้ว่าจะเป็นเพื่อนสนิทกันก็เถอะ แต่ถ้ามีใครถามก็จะบอกความจริงไม่ได้คิดจะปิดบังอะไรอยู่แล้ว

พอเลิกเรียนชมพูแพรก็โทรหาคมพยัคฆ์ว่าให้ออกมารับได้แล้ว ตนเองจะไปรอคมพยัคฆ์ที่ป้ายรถเมล์

"เรียนเหนื่อยมั้ยเมียจ๋า หิวข้าวหรือเปล่า"

"ไม่เหนื่อยค่ะ แต่หิวข้าวแล้ว"

"งั้นพาเมียจ๋าไปกินข้าวก่อนเลย แวะห้างนี้เลยนะ สามย่าน"

"ไม่แวะที่นี่ค่ะ เดี๋ยวเจอเพื่อนที่นั่น เมื่อกี้เพิ่งแยกกับเพื่อนกวางบอกเพื่อนไปว่าจะรีบกลับคอนโดเพราะที่บ้านมาเยี่ยม ถ้าแวะที่ห้างนี้ก็เจอเพื่อน เพื่อนก็หาว่ากวางโกหกสิคะ แล้วก็ขอร้องเลยนะคะห้ามเรียกกวางว่าเมียจ๋า ฟังแล้วจักจี้ ขนลุก"

"ขนลุกทำไม เห็นผีหรือไง แล้วทำไมจะให้เพื่อนเห็นไม่ได้ ไม่อยากให้เพื่อนรู้ว่ามีผัวแบบนั้นเหรอ"

"ไม่ใช่แบบนั้น กวางไม่ได้จะปิดบังอะไรค่ะ แต่กวางได้บอกเพื่อนไว้ว่าจะกลับคอนโด แล้วอยู่ดีๆ ไปเจอกับเพื่อนที่ห้าง เพื่อนจะมองกวางเป็นคนยังไงกัน"

"ก็ได้ งั้นพี่พาไปแวะกินข้าวที่ห้างใกล้ๆ กับคอนโดของเราก็ได้ กินข้าวแล้วจะได้ซื้อของ ซื้อกับข้าวไปทำมื้อเย็นกินกันด้วยดีมั้ย" คมพยัคฆ์พูดรับคำอย่างเข้าใจแล้วแสดงความเห็นต่อ

"ค่ะ" ชมพูแพรรับคำสั้น ๆ

เมื่อขับรถมาถึงห้างสรรพสินค้า คมพยัคฆ์ก็ได้พาชมพูแพรไปกินข้าว พาเดินเลือกซื้อของเสร็จแล้วก็ได้เอาของมาเก็บไว้ที่รถแต่ก็ยังไม่ยอมกลับคอนโดในทันที

"อ้าวซื้อกับข้าวเสร็จแล้วจะไปไหนอีกละคะอาพยัคฆ์" ชมพูแพรถามคมพยัคฆ์ขึ้นด้วยความสงสัย

"ยังซื้อของไม่เสร็จ ตามพี่มาเถอะ" คมพยัคฆ์พูดแล้วจูงมือชมพูแพรพาเดินไปที่ร้านขายเครื่องเพชร

"มาทำไมอาพยัคฆ์ กวางไม่อยากได้"

"แต่พี่อยากซื้อให้" คมพยัคฆ์พูดสวนขึ้น

"คุณพนักงานครับ ช่วยดูแหวนวงเล็กๆ สำหรับให้เด็กนักศึกษาใส่เล่นไปเรียนได้ เอาแบบเพชรน้ำสวยๆ เม็ดเล็กๆ ช่วยเอาออกมาให้เลือกหน่อยครับ" คมพยัคฆ์หันไปสั่งพนักงานสาวประจำร้านเพชร

"ได้ค่ะคุณผู้ชาย" พนักงานสาวรับคำแล้วหยิบแหวนแบบต่างๆ มาให้ชมพูแพรลองใส่ดู

"วงนี้ก็สวยนะคะคุณผู้หญิง เพชรเม็ดนี้น้ำงามมากค่ะ เล็กๆไม่ใหญ่มากใส่นิ้วนางก็สวยค่ะ" พนักงานสาวพูดให้คำแนะนำ

"เอาไว้ก่อนค่ะ วงนี้ใหญ่ไป กวางมีแบบนี้แล้ว" ชมพูแพรบอกปฏิเสธ

"งั้นคุณพนักงานเลือกแบบเพชรที่เล็กที่สุดมาก็ได้ครับ" คมพยัคฆ์บอกพนักงานแล้วส่งยิ้มบางๆ ให้

"ได้ค่ะ แบบนี้ใส่นิ้วกลางหรือนิ้วชี้ ใส่เล่นก็สวยนะคะ วงนี้เป็นแหวนทับทิมล้อมเพชรเม็ดเล็กรูปทรงใบมะกอก เก๋มาก สาวๆ เขานิยมใส่กัน แบบเสริมดวง การเรียน การเงิน ความรักค่ะคุณผู้หญิง" พนักงานพูดแนะนำชมพูแพร

"เหรอคะ งั้นกวางขอลองวงนี้หน่อยนะคะ" ชมพูแพรหยิบแหวนทับทิมล้อมเพชรทรงใบมะกอกขึ้นมาลองสวมที่นิ้วชี้ข้างซ้ายดู ลองแล้วก็รู้สึกถูกใจเป็นอย่างมาก จึงยิ้มออกมาแล้วบอกกับคมพยัคฆ์ว่า

"อาพยัคฆ์ กวางอยากได้วงนี้ค่ะ ซื้อให้กวางหน่อยนะคะ" ชมพูแพรพูดเสียงอ้อน

"แต่ว่า...." คมพยัคฆ์จะปฏิเสธแต่พนักงานสาวก็พูดขึ้นว่า

"วงนี้ก็สวยมากนะคะคุณผู้ชาย หลานสาวใส่แล้วสวย นิ้วคุณผู้หญิงเรียวงามเหมาะกับแหวนวงนี้มาก ใส่นิ้วชี้เด็กสาวๆ เขากำลังเป็นที่นิยมกัน คุณอาก็ใจดีกับคุณหลานมากเลยค่ะพามาซื้อแหวนขนาดนี้น่ารักไปอีก" พนักงานพูดเชียร์ขายของและชื่นชมคมพยัคฆ์แบบเข้าใจผิดว่าคุณอาพาคุณหลานสาวมาซื้อแหวนจริงๆ เพราะชมพูแพรเรียกคมพยัคฆ์ว่าคุณอา

"เอ่อ...." คมพยัคฆ์จะพูดแก้ตัวแต่ชมพูแพรก็พูดดักคอขึ้นเสียก่อนว่า

"เอาวงนี้เลยค่ะพี่ อาพยัคฆ์เขาใจดีแบบนี้ตลอดแหละคะ" ชมพูแพรยิ้มแล้วรีบพูดบอกพนักงานแล้วหันไปสั่งให้คมพยัคฆ์จ่ายเงิน

"อ้าวอาพยัคฆ์ ขอบัตรเครดิตให้พี่เขาด้วย ห้าหมื่นแปดพันบาท วงเล็กๆ เร็วๆ สิคะ บัตรค่ะบัตร" ชมพูแพรเร่งให้คมพยัคฆ์จ่ายเงิน คมพยัคฆ์ไม่รู้จะทำยังไงดีจึงหยิบบัตรเครดิตส่งให้พนักงาน เมื่อจัดการจ่ายเงินเสร็จ ชมพูแพรก็รับแหวนมาแล้วแกะออกมาใส่นิ้วชี้สวยๆ ส่งกล่องแหวนคืนให้คมพยัคฆ์ถือไว้

"ถือกล่องแหวนกับกระเป๋าให้กวางหน่อยค่ะ ขอบคุณมากนะคะสำหรับแหวนสวยๆ วงนี้ คุณอาพยัคฆ์ผู้ใจดีของกวาง" ชมพูแพรพูดแล้วส่งยิ้มหวานหยดแต่แฝงความเจ้าเล่ห์เอาไว้ไม่เบาเหมือนกัน

"อือ แม่ตัวดีฝากเอาไว้ก่อนเถอะ" คมพยัคฆ์รับของมาช่วยชมพูแพรถือไว้ แล้วเดินตามหลังคนสวยของเขาไปที่ลานจอดรถ ระหว่างที่เดินตามหลังชมพูแพรไปก็ได้มองแหวนเพชรที่นิ้วชี้ของชมพูแพรไปด้วยความปวดใจ คิดในใจว่า

"พามาซื้อแหวนให้ใส่นิ้วนางเพื่อประกาศความเป็นเจ้าของ ให้คนทั้งโลกรู้ว่าเขาเป็นเมียกูแล้ว ดันได้แหวนนิ้วชี้เสียนี่ แหวนที่นิ้วชี้ มองกี่ทีก็ทำพี่ปวดใจจริงๆ กวาง ห้าหมื่นแปดเลยนะ เม็ดเท่าไข่มด แล้วไง กูได้อะไรเพื่อเป็นการประกาศจับจองเขาวะ ยายกวางเด็กแสบเอ๊ย"