กระซิบรักสามีขาโหด

แยกเตียง

“ฉันจะนอนคนเดียว ไหนล่ะห้องนอนของฉัน”

หลังจากงานแต่งที่ไม่ได้เกิดขึ้นด้วยความเต็มใจนั้นจบลงด้วยดี เพราะฝ่ายเจ้าบ่าวหน้าหนวดเป็นฝ่ายบังคับให้เจ้าสาวอย่างเธอทำทุกอย่างที่เขาต้องการ

ปภินดาก็ต้องจำต้องขนของย้ายบ้านย้ายห้องนอนเพื่อมาเข้าหอที่บ้านของมาเฟียหน้าหนวดนั้นภายในคืนนั้นตามข้อตกลง

เธอก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรเพราะยังไงเสียเมื่อตกลงแต่งงานกันไปแล้วก็จำต้องย้ายเข้ามาอยู่ภายในบ้านเขาอยู่ดี มันไม่มีข้อโต้แย้งอะไรอยู่แล้ว

แต่ทว่าคุณหนูอย่างเธอกลับไม่ยอมนอนร่วมห้องกับเขาเป็นอันขาด และนี่ก็ถือเป็นความตั้งใจของเธอตั้งแต่แรกแล้วด้วย แค่ยอมลดตัวลงมาแต่งงานกับมาเฟียหรือพวกนักเลงอย่างเขาก็ถือว่าแย่ที่สุดแล้ว ยังจะให้เธอถวายตัวให้อีกก็คงไม่ไหว เธอยังคงอยากเก็บพรหมจรรย์ที่หวงแหนมาตลอดชีวิตเอาไว้ให้ชายคนรักอยู่ดี ไม่มีทางยกให้มาเฟียอย่างเขาแน่นอน

“ไม่มี”

มาเฟียหนุ่มที่นั่งรอให้เมียที่เพิ่งจะแต่งงานกันเสร็จหมาดๆขนของเข้าบ้านมาสักพักหนึ่งได้แล้วตอบกลับออกไปสั้นๆ ด้วยเขาไม่มีสิ่งที่เธอต้องการให้

ถึงแม้บ้านของเขามันจะใหญ่โต มีห้องให้เลือกใช้สอยนับแทบไม่ถ้วน แต่ห้องนอนที่เขาจะใช้กับเธอมีเพียงห้องเดียว นั้นคือห้องนอนใหญ่ที่อยู่ชั้นสองของบ้าน

เป็นผัวเป็นเมียก็ต้องนอนด้วยกัน เขาไม่นิยมแยกห้องนอนมันไม่สะดวกเวลาอยากเอา

“คุณตกลงแล้วว่าจะดูแลฉันอย่างดี ทำไมถึงไม่มีห้องนอนให้กับฉัน”

เธอทวงหาคำสัญญาที่เขาให้ไว้เพียงข้อเดียวในวันที่เธอจำต้องตกลงแต่งงานกับเขาเพื่อใช้หนี้ในทันทีเมื่อเขานั้นตั้งท่าที่จะขัดใจคุณหนูอย่างเธอ

พร้อมกันนั้นก็จ้องหน้าเขาตาเขม็งอย่างเด็กเอาแต่ใจ ที่จะต้องการอะไรก็ต้องมีคนหามาประเคนให้ได้ทันใจเท่านั้น

“เป็นผัวเป็นเมียก็ต้องนอนห้องเดียวกัน ไม่มีข้อตกลงอะไรทั้งนั้น”

เขาไม่ได้ตกลงอะไรกับเธอทั้งนั้นเพียงแค่บอกว่าจะพามาอยู่อย่างสุขสบายไม่ต้องลำบาก ไม่ต้องทำงาน แค่อยู่บ้านทำหน้าที่เมียก็พอ เพราะตัวเล็กๆอย่างเธอเขาเลี้ยงดูได้อย่างสบายๆไม่ให้อดมื้อกินมื้อแน่นอน

“คุณกลับกลอกเหรอ”

เธอต่อว่าเขาเสียงดังลั่นอย่างไม่กลัวต่อหน้าคนของเขาที่เดินไปมากันอยู่เต็มบ้านไปหมด โดยที่เธอนั้นตัวคนเดียว เพราะยังคิดเข้าข้างตัวเองไปว่าเขาคงยังไม่คิดฆ่าเธอวันนี้เพราะถ้าฆ่าเขาคงฆ่าตั้งแต่ที่งานแต่งนั้นแล้ว

“ฉันไม่ได้ตกลงอะไรกับเธอเลย ลองย้อนนึกดูให้ดีปภินดา”

เขาขึงสายตาแข็งจ้องมองไปยังเธออย่างไม่พอใจนักที่เธอกล้ามาขึ้นเสียงใส่เขาต่อหน้าลูกน้อง ไม่มีผู้หญิงคนใดกล้าทำแบบนี้กับเขามาก่อน นี่ถ้าไม่ติดว่าเขาแต่งงานกับเธอวันนี้เขาคงมีบทลงโทษให้เธอได้หลาบจำไปบ้างแล้วล่ะ ไม่ปล่อยให้ยืนจ้องหน้าเขาได้นานแบบนี้หรอก

ปภินดายังคงยืนจ้องหน้าเขาตาแข็งอยู่แบบนั้นเพื่อนึกให้ออกว่าเขาพูดกับเธอว่าอะไรบ้าง แต่นึกยังไงก็ยังคงจำได้ดีว่าเขาสัญญาจะดูแลเธออย่างดีนั่นแหละ ไม่ใช่คำพูดอื่นแน่นอน เธอมั่นใจ หรือว่าเธอโมโหที่ต้องมาแต่งงานใช้หนี้กับเขาจนประสาทเสียจำความอะไรไม่ได้ไปแล้วเนี่ย ไม่จริงน๊า

“ไปรอที่ห้องทำงาน”

ยังพูดคุยกับเมียป้ายแดงยังไม่ทันจบ ลูกน้องที่เขาสั่งให้ไปทำงานก็กลับเข้ามาพอดี วิกเตอร์นั้นเลยหันไปสั่งให้ลูกน้องไปรอเขาที่ห้องทำงานก่อน ส่วนตัวเขายังคงนั่งอยู่ตรงกลางห้องโถงกลางบ้านเพื่อจัดการเรื่องเมียให้เรียบร้อยก่อน

แต่ใจเขาก็ไม่ค่อยสงบเท่าไหร่แล้ว เพราะเริ่มให้ความสนใจเรื่องงานที่ส่งลูกน้องไปจัดการไอ้พวกฝ่ายตรงข้ามมา ไม่รู้ว่าผลแพ้ชนะเป็นยังไงบ้าง

“ครับ”

ลูกน้องที่มีสภาพเหมือนไปออกรบมานั้นพยักหน้ารับคำสั่งเจ้านาย แล้วก็รีบเดินลับหายไปทางบริเวณด้านหลังบันไดขึ้นชั้นสอง ที่ซึ่งมีห้องทำงานลับของเจ้านายซ่อนอยู่ เขาเข้าไปรอเจ้านายตามคำสั่งในนั้น

“มันก็เหมือนกันนั่นแหละ จะตกลงเรื่องอะไรหรือไม่ตกลงเรื่องอะไร คุณก็ต้องมีห้องนอนส่วนตัวให้กับฉัน”

ปภินดาเริ่มส่งเสียงโวยวายเล็กๆอีกครั้งเมื่อเธอนั้นยังคงต้องการห้องนอนส่วนตัวของตัวเองในคืนนี้

เธออาจจำพลาดมา หรือว่าเขาไม่ได้พูดอะไรก็ตาม แต่เธอต้องได้ห้องนอนส่วนตัวไม่ใช่ไปนอนรวมกับนักเลงหัวไม้ที่ไม่รู้อาบน้ำบ้างหรือเปล่าอย่างเขา

“ฝันไปเถอะ”

เขาจ้องจะงาบเธอตั้งแต่คืนแรกนี่เลยเพื่อไม่ให้ต้องเสียเวลาหรือว่าเสียเธอไปให้กับคนอื่นก่อน ไม่มีทางที่เขาจะแยกห้องนอนเป็นอันขาด

“ฉันจะกลับบ้าน ฉันจะไม่ทนอยู่กับคนไม่รักษาคำพูดอย่างคุณ”

เธอสะบัดหน้าใส่เขาอย่างแรงเพื่อหมุนตัวกลับไปทางประตูที่เธอนั้นเพิ่งจะเดินเข้ามา เธอไม่มีทางยอมนอนกับเขาเป็นอันขาดข้อย้ำคำพูดครั้งที่ร้อยเอาไว้ตรงนี้เลย

“คิดว่ากลับได้ก็เชิญ”

เขาท้าทายเธอเพราะคิดว่าคุณหนูอย่างเธอคงไม่กล้าเดินออกจากบ้านไปในเวลามืดค่ำแบบนี้ อีกอย่างข้าวของที่ขนมาราวกับย้ายบ้านทั้งหลังของเธอก็ยังคงกองอยู่ในบ้านเขา เธอไม่มีทางทิ้งมันไปเป็นอันขาด

“แค่เสื้อผ้าฉันไม่เอาก็ได้ ของแค่นี้มันหาซื้อใหม่ได้”

เธอเชิดหน้าขึ้นอย่างไม่ยอมแล้วออกเดินต่อไป มีโทรศัพท์ติดตัวมาตั้งหนึ่งเครื่องแค่นี้เธอก็ไปไหนต่อไปได้อย่างสบายแล้ว ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น

“เดี๋ยว”

เสียงหนาเอ่ยเรียกเธออย่างดัง รั้งเธอเอาไว้ก่อน ด้วยลูกน้องของเขานั้นไม่มีใครกล้าขยับเข้าไปใกล้เธอเลยแม้แต่นิด มันก็ตามกฎที่เขาตั้งนั่นแหละว่าผู้หญิงของเขาห้ามใครเตะต้องตัว แต่มันก็หน้าจะขยับมาขว้างทางเอาไว้บ้างไม่ใช่ปล่อยไปแบบนี้ ไอ้ลูกน้องโง่

“ห้องนอนส่วนตัว”

สิ่งเดียวที่จะทำให้เธออยู่ต่อภายในบ้านหลังเดียวกับเขาได้ก็มีแค่ห้องนอนส่วนตัวเท่านั้น เธอไม่ต้องการสิ่งอื่นใดนอกเหนือไปมากกว่านั้น

“ไปเตรียมให้คุณนายเขา”

วิกเตอร์มาเฟียหนุ่มที่ใบหน้าดูเคร่งเครียดกว่าตอนทำงานเป็นสิบเท่าหันไปสั่งพ่อบ้านของเขาตามคำขอของหญิงสาว

เขาค่อนข้างไม่พอใจเป็นอย่างมากที่เธอจะแยกห้องนอนกับเขาต่อหน้าลูกน้อง แต่เขาก็ทำอะไรเธอไม่ได้อยู่ดีเพราะเธอขู่ว่าจะหนีกลับไป

อีกอย่างเขาไม่อยากใช้ความรุนแรงกับเธอเพราะจะเอาเธอมาทำเมียไม่ใช่นักโทษ ทุกอย่างมันก็เลยเริ่มต้นด้วยการยอมไปก่อน เอาไว้ทุกอย่างเข้าที่เข้าทางแล้วค่อยว่ากันใหม่

“เชิญทางนี้ครับ”

โชพ่อบ้านชาวญี่ปุ่นที่ทำหน้าที่ดูแลบ้านหลังใหญ่หลังนี้รีบรับคำสั่งของเจ้านายมาเฟียของเขา แล้วก็รีบเดินนำหน้าหญิงสาวเจ้าของใบหน้าสวยงามที่มีฐานะเป็นเมียของเจ้านายขึ้นไปบนชั้นสองที่ซึ่งมีห้องนอนมากมายให้เลือกใช้สอย

“แล้วก็อย่าคิดเข้ามาวุ่นวายในห้องของฉันล่ะ เข้าใจไหม”

ก่อนจะเดินตามใครสักคนที่เธอเองก็ยังไม่รู้จักไป ปภินดาก็ไม่ลืมที่จะหันมากำชับอีกฝ่ายเอาไว้ก่อน ด้วยเกรงว่าครั้งนี้เขาอาจกลับกลอกกับเธอได้อีก ยังไงก็ต้องย้ำคำพูดให้ชัดเจนเอาไว้ก่อน อย่าให้เรื่องราวที่เธอไม่อยากให้เกิดมันเกิดขึ้นได้ซ้ำสองอีก

“ฉันไม่ยุ่งกับเธอหรอกนะ ฉันเป็นนักบวชอยู่รู้เอาไว้ซะด้วย”

บอกปัดอีกฝ่ายไปอย่างตัดรำคาญ เพราะยิ่งเธอมาย้ำนักย้ำหนาต่อหน้าเขารอบแล้วรอบเล่า เขานั้นก็ยิ่งนึกอยากจับเธอรวบหัวรวบหางให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย ไม่ต้องมาเสียเวลารักษาความรู้สึกอะไรกันแบบนี้หรอก

เพราะคนอย่างเขาอยากได้อะไรมันต้องไป ติดที่เป็นเธอหรอกนะเขาถึงยังอดทนอยู่แบบนี้

เพราะฉะนั้นอย่าคิดมาแหย่เสือหิวอย่างเขาบ่อยนัก ประเดี๋ยวเสืออย่างเขามันจะขย้ำจนแหลกคากรงเล็บเอาได้

“ก็ดี”

เมื่อได้รับคำตอบที่เป็นที่น่าพอใจและทำให้รู้สึกปลอดภัยในพรหมจรรย์ ปภินดาก็รีบวิ่งแจ้นตามใครก็ไม่รู้ที่รับหน้าที่หาห้องนอนให้กับเธอไป โดยมีลูกน้องของมาเฟียหน้าหนวดขนกระเป๋าเดินทางสี่ใบใหญ่กับหนึ่งใบเล็กเดินตามหลังเธอขึ้นมา

“ห้องนอนของกูคืนนี้ว่าง มึงพาคุณนายเข้าไปนอนในห้องนั้นก่อน ใครคิดขัดคำสั่งกูหรือทำตามคำสั่งกูไม่สำเร็จ มันต้องตาย”

เสียงโทรศัพท์มือถือของพ่อบ้านโชดังขึ้น เขานั้นรีบกดรับสายในทันทีระหว่างที่กำลังเดินตรงไปยังห้องนอนเล็กที่มีเอาไว้รับรองแขก

แต่แล้วฝีเท้าเบาๆของคนรูปร่างสูงแต่แอบตัวบางก็ต้องชะงักหยุดเดินตรงหน้าประตูห้องนอนของเจ้านายที่ซึ่งเป็นห้องนอนห้องที่ใหญ่ที่สุดภายในบ้าน

ก่อนจะรีบเปิดประตูพาหญิงสาวที่มีฐานะเป็นนายหญิงของบ้านได้หลายชั่วโมงแล้วนับตั้งแต่งานแต่งงานจบลงเข้าไปพักภายในนั้นตามคำสั่งของเจ้านายที่เพิ่งจะวางสายโทรศัพท์ไปเมื่อตะกี้นี้เอง