มธุรดาถอดหมวกแล้วเดินขึ้นบันไดบ้าน เห็นรถจอดอยู่เลยรู้ว่าใครมาเยี่ยมเยือน เข้ามาด้านในเห็นกำลังทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย คนสวยนั่งลงตรงข้ามจ้องมองอีกฝ่ายไม่ละสายตา
“มาอีกแล้วเหรอ?” หญิงสาวเอ่ยถาม ขณะรอแม่บ้านนำข้าวมาให้
“มาตามคำเชิญของเธอไง”
“ไม่นึกว่าจะมาทุกวันแบบนี้”
“ก็ไม่ได้ห้ามไม่ใช่เหรอว่าจะมากี่วัน” เขาเลิ่กคิ้วตอบ
ริมฝีปากบางเม้มสนิท มาจนไม่อยากให้ไม่มาเลย มันกลายเป็นความเคยชินไปแล้ว
“สิทธิ์มากินข้าวกับเราด้วยก็ดีแล้ว พ่อจะได้ไม่เหงา” คนเป็นพ่อเอ่ยสมทบ
“พ่อเหงาได้ไง มีดาอยู่ทั้งคน” คนสวยเถียง
“แกอยู่บ้านตลอดหรือไง”
หญิงสาวยิ้มกว้าง แล้วสบตาอีกคน
“อ๋อ ลืมไปน่ะพ่อว่าหนูไม่ได้ว่างงานเหมือนบางคน!”
ข้าวกำลังถูกส่งใส่ปากชะงัก คนถูกแขวะหันมอง ก่อนส่งยิ้มสีหน้าไร้ความกังวลกับคำพูดของอีกฝ่าย จนมธุรดาเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน ก้มหน้าทานอาหารตรงหน้าแทน
“แล้วแกได้ข่าวหรือยังว่าไอ้ชัยวัตรม
