มธุรดานิ่งเงียบ เมื่อนึกถึงใบหน้าแม่ผู้แก่ชราของชัยวัตร ช่างน่าสงสาร ต้องมาเยี่ยมลูกเอาตอนแก่เช่นนี้
“ดาหวังว่าเขาจะกลับตัวได้นะคะ” เธอเปรยออกมา
“ผมก็หวังเช่นนั้นครับ แต่ผมไม่รู้ว่าคนอย่างชัยวัตรมันจะคิดได้หรือเปล่า”
“นั้นน่ะสิ เพราะถ้ามันเห็นแก่แม่ มันคงไม่ทำแบบนี้!” เมธาสิทธิ์สมทบ
หญิงสาวตวัดสายตามองคนพูด แล้วเม้มริมฝีปาก
“จ้ะ พ่อคนดี!” คนสวยประชด
กำนันมงคลเลยค้อนบุตรสาววงใหญ่ หากไม่ได้เมธาสิทธิ์ช่วยเหลือ ป่านนี้ยัยดาอาจไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้วก็ได้
“เข้าไปทานข้าวกันดีกว่าครับ ผมให้แม่ครัวทำอาหารไว้หลายอย่างเลย”
“ผมแค่มาบอกคุณอาเรื่องชัยวัตรน่ะครับ คงต้องขอตัวกลับก่อน เพราะต้องลงหาหลักฐานอีกหลายคดีครับ” สารวัตรสุรวุฒิขอปฏิเสธ
เมธาสิทธิ์ใช้นิ้วจิ้มไปที่ตนเอง “ส่วนผมว่างเสมอครับ ยิ่งของฟรีผมยิ่งชอบ”
“บ้านตัวเองไม่มีกินล่ะมั่ง!” มธุรดาแสร้งบ่นพึมพำทว่าทุกคนกลับได้ยิน เล่นเอาสารวัต
