ตอนที่ 3 วัวนม
1014 Words
ทว่าไม่ทันไรกลับได้ยินเสียงฝีเท้า มธุรดาหันมองเห็นหญิงสาวหน้าตาคุ้นเคย กำลังเดินมาด้วยกันเป็นกลุ่ม แถมเธอยังพอเข้าใจอะไรลางๆ ในตอนนี้เสียด้วย ไม่นานนักสามสาวก้าวมาหยุดยืนด้านหลัง มธุรดายืนกอดอกจ้องมองภาพตรงหน้าด้วยความเป็นห่วงผสมความสะใจลึกๆ
เรียวแขนถูกกระชากอย่างรวดเร็ว ทำเอารุ่งนภาน้ำตาซึม เธอถูกลากมายืนเผชิญหน้า มาธาสิทธิ์ลุกยืนจ้องมองสามสาว สีหน้าตื่นตระหนก
“ทำอะไรของเธอ มะปรางค์!” รุ่งนภาร้องถามสีหน้าไม่พอใจ สะบัดท่อนแขนตนเองให้พ้นการเกาะกุม
“ฉันแค่ลากแขนแกออกมา แค่นี้ไม่ตายหรอกน่า”
“แล้วลากฉันออกมาทำไม!”
มะปรางค์เหลือบมอง คนที่ตนเองหลงรักมาเนิ่นนาน ทำไมเขาถึงทำกับเธอแบบนี้
“แกน่าจะรู้ว่าพี่สิทธิ์เป็นของฉัน!” มะปรางค์ตวาด
เมธาสิทธิ์ยกมือห้ามปราม สีหน้าเครียด
“พี่ไม่ได้เป็นของปรางค์เลยนะ พี่เคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าคิดกับปรางค์แค่น้องสาว”
“แต่ปรางค์ไม่ได้คิดกับพี่สิทธิ์แบบนั้น แถมพี่ยังจูบกับปรางค์แล้วด้วย!”
รุ่งนภาตาโต มองเขาสีหน้าผิดหวัง มันหมายความว่ายังไงกัน
“มันไม่ใช่แบบที่คุณคิดนะครับรุ่ง”
“แล้วคุณสิทธิ์คิดว่ารุ่งคิดอะไรล่ะคะ”
“เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับปรางค์ ผมอธิบายได้นะครับ” เขารีบแก้ตัว
“ฉันไม่อยากฟังคำอธิบายอะไรแล้วล่ะค่ะ”
รุ่งนภากัดริมฝีปาก ตัดสินใจหันหน้าหนี แล้วตั้งใจก้าวเดิน ทว่าเรียวแขนกลับถูกคว้าไว้แน่น
“เดี๋ยวครับรุ่ง”
“ปล่อยฉันนะคะคุณสิทธิ์!”
“ผมให้คุณรุ่งไปไม่ได้ ผมอยากอธิบายให้คุณรุ่งเข้าใจผมก่อน”
มะปรางค์เหลือบมองเพื่อนแววตาไม่พอใจ ก่อนส่งสัญญาณให้จัดการศัตรูหัวใจทันที ร่างบางถูกกระชากเข้ามาหาในทันที
เพียะ!
ใบหน้าถูกตบจนเกิดรอยแดง สองสาวเพื่อนสนิทช่วยกันจับตัวเอาไว้ นั้นทำให้ผู้เฝ้าติดตามดวงตาเบิกกว้าง กัดฟันก้าวเข้าร่วมวงทันที มธุรดายืนเท้าเอวจ้องมองแก๊งสามสาว
“พวกเธอจะทำอะไรเพื่อนฉัน!” มธุรดาตะโกนลั่น
สามสาวหันมองเจ้าของเสียงสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ เพราะรู้กิตติศัพท์ของผู้หญิงอย่างมธุรดาดี เมธาสิทธิ์มองศัตรูไร่ใกล้เคียง แล้วกระตุกยิ้มมุมปาก
รุ่งนภาเบี่ยงกายหนีออกมายืนหลังเพื่อน ส่วนอีกคนเท้าเอวจ้องมองสีหน้าไม่พอใจ ก่อนตวัดสายตาไปหาคนต้นเรื่อง ที่ทำให้สาวๆ ต้องมาตบตีกันกลางงานวัดเช่นนี้
“ก็เพื่อนเธอมาแย่งผู้ชายของฉัน!” มะปรางค์แย้งเสียงสั่น
“ฉันไม่สนหรอก ว่าใครจะแย่งใคร ฉันสนแค่ว่าทำไมต้องหน้ามืดมาตบตีกันเพื่อแย่งผู้ชาย...” เธอหยุดคำพูดแล้วเหลือบมอง ก่อนหันกลับมาเผชิญหน้าต่อ “อย่างนายเนี่ยด้วย ไร้สาระ!”
เมธาสิทธิ์ชะงัก รู้สึกฉุนขึ้นมา แต่ไหนแต่ไร ยัยแสบนี้ก็ตั้งท่ารังเกียจเขามาตลอด ไม่รู้เพราะอะไร ทั้ง ๆ ที่ตนก็ไม่เคยไปทำอะไรให้สักหน่อย หรือเขาเรียกความสนใจจากพ่อของเธอได้มากกว่ากันแน่
รุ่งนภาเหลือบมองเพื่อนแล้วเม้มริมฝีปาก รู้สึกเหมือนถูกเข็มจิ้มตรงกลางใจอย่างไรไม่รู้ แต่ตอนนี้เธอก็ไม่กล้ามากพอที่จะเผชิญหน้ากับสามสาว
“ถ้าอย่างนั้นก็บอกให้เพื่อนเธอเลิกยุ่งกับพี่สิทธิ์ซะ!” มะปรางค์ยื่นคำขาด
“ทำไมฉันต้องทำแบบนั้นด้วย ในเมื่อคุณสิทธิ์บอกว่าไม่ได้เป็นอะไรกับเธอสักหน่อย” รุ่งนภาแย้ง
“หรือเธออยากโดนตบ!”
มธุรดาเชิดหน้าจ้องมองแววตาแข็งกร้าว
“เธอก็อยากโดนเหมือนกันใช่ไหมมะปรางค์ คราวที่แล้วดั้งหักไม่พอมั้ง”
คำพูดนี้ทำเอาคนเคยโดนชะงัก สีหน้าเผือดลง รู้ฤทธิ์ของหมัดฝ่ายตรงข้ามดี
เมธาสิทธิ์ก้าวเข้ามาแล้วยกมือห้ามปราม
“พอเถอะครับ อย่าทะเลาะกันเพราะผมเลย” เขาบอกแล้วหันไปทางมะปรางค์ “พี่ไม่ได้คิดอะไรกับปรางค์ ที่เราจูบกันปรางค์ก็รู้ว่ามันเป็นเพราะปรางค์รถล้มมาทับพี่”
“แต่มันก็คือจูบนี่คะพี่สิทธิ์”
“แบบนี้ไม่ได้เรียกว่าจูบหรอกครับ จูบมันอีกแบบ”
“แบบไหนล่ะคะ” มะปรางค์ส่งสายตา
ชายหนุ่มระบายลมหายใจ “ปรางค์จะรู้ ถ้าปรางค์มีแฟนเองครับ”
มะปรางค์เม้มริมฝีปากหน้างอลง เมื่อคำยั่วยุไม่ได้ผล รุ่งนภาลอบยิ้ม ทำให้เพื่อนรีบไปสะกิดส่งสายตาดุ ทำไมผู้หญิงพวกนี้ถึงได้ต้องมาตบตีแย่งไอ้หมอนี่กันนะ
“เรากลับกันเถอะรุ่ง” มือเพื่อนถูกรั้งให้ก้าวตาม
รุ่งนภาส่งสายตา ร่างสูงใหญ่ก้าวเข้ามาขวาง แล้วยิ้มยียวน
“ผมมีเรื่องต้องคุยกับคุณรุ่งครับ”
“แต่ฉันไม่ให้คุย!”
“ทำไมล่ะครับคุณมธุรดา” เขาเอียงคอมอง “หรือคุณหึง”
คนฟังควันออกหูหน้าแดงก่ำ กำหมัดพุ่งไปหาคนปากเสียในทันที ทว่าข้อมือบางกลับถูกคว้าเอาไว้อย่างรวดเร็ว มธุรดาพยายามบิดข้อมือให้พ้นการเกาะกุมแต่สู้แรงไม่ไหว เท้ายกขึ้นเพื่อยันอีกฝ่าย แต่กลับถูกกระชากร่างเข้าหากอดรัดจากด้านหลังแทน
“ปล่อยฉันไอ้วัวนม!” หญิงสาวร้องลั่น ใบหน้าแดงก่ำเพราะความไม่พอใจ
รุ่งนภามองภาพนั้นสีหน้าตื่นตระหนก เพราะไม่อยากให้ว่าที่แฟน และเพื่อนรักต้องบาดหมางกันไปมากกว่านี้
“ไม่ปล่อย ขอโทษกันก่อนถึงจะปล่อย!”
“ใครจะไปขอโทษคนอย่างนาย!”
“ถ้าไม่ขอโทษ ฉันจะแบกเธอกลับไปบ้านเอง ดีไหม...” เขาข่มขู่ ทำเอาคนดิ้นชะงักไป
“ไม่ขอโทษโว้ย! ไอ้วัวนม!”
“ดี! ถ้าขอร้องให้ปล่อย คราวนี้ฉันจะไม่ปล่อยเธอแล้วนะ!”
- Writer
