Chapter 1 สวมเขา 2
734 Words
Chapter 1 สวมเขา 2
หมด...มันไม่มีอะไรเหลืออีกแล้ว ความรักและความทรงจำที่ดีถูกเขาใช้เท้าเหยียบจนจมหายลงไปในดิน ไม่มีอะไรที่จะเจ็บปวดเท่าถูกคนรักหักหลัง...เธอเจ็บจนไม่อยากมีชีวิตต่อไป
เธอเข็ดขยาดกับคนในเครื่องแบบชนิดที่ว่าไม่ขอพบเจออีกแล้วในชาตินี้ อาชีพที่จะขอสาปส่งไปตลอดกาลนั่นก็คือ ทหารเรือที่แสนเจ้าชู้ใจโลเล
มาลารินปาดน้ำตาเมื่อภาพตรงหน้าพร่าเลือน จากสัตหีบมาถึงพัทยาแต่เหมือนไกลเหลือเกิน หญิงสาวหมดแรงที่จะไปต่อจึงคิดว่าการหาโรงแรมนอนเพื่อตั้งหลักสักหนึ่งคืน น่าจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดในตอนนี้
ไวเท่าความคิดจึงเลี้ยวเข้าโรงแรมที่ขับผ่านโดยไม่ต้องเลือกให้เสียเวลา แต่เหลือบดูเวลาแล้วก็เกือบเที่ยงคืน บางทีอาจมีห้องว่าง คิดพลางพาร่างที่ดูไม่เป็นผู้เป็นคนตรงดิ่งไปที่ล้อบบี้เพื่อแจ้งความต้องการ
ไม่มีห้องว่าง นั่นคือคำตอบที่ได้รับกลับมาแบบออกแนวเกรงใจ มาลารินเหลียวซ้ายแลขวาเพราะคิดไม่ออกว่าจะทำเช่นไร
"ไม่มีว่างสักห้องเลยเหรอคะ...."
ธารินลอบสังเกตแขกยามวิกาล หญิงสาวตรงหน้ามีท่าทางเหมือนคนกำลังไม่สบาย และยังมีร่องรอยคราบน้ำตาเหมือนผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก บางทีเธออาจมีเรื่องทุกข์ใจและต้องการพักจริงๆ ที่สำคัญ...เธอมาคนเดียว หากให้ตระเวนขับหาโรงแรมกลางดึกเช่นนี้มันอันตรายเกินไป นั่นคือความคิดของธาริน
มาลารินยิ้มแห้งๆ ให้หญิงสาวตรงหน้า เห็นสีหน้าลำบาก
ใจเธอจึงคิดว่าคงต้องไปหาโรงแรมอื่นแทน
"ถ้าไม่มีแล้วก็ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวลองไปถามที่อื่นดู ขอบคุณมากนะคะ..."
"ดะ เดี๋ยวค่ะ"
ธารินร้องเรียก ไม่รู้มีอะไรดลใจให้นึกขึ้นมาได้ว่ายังมีห้องว่างอีกห้อง แต่ต้องโทร.ไปออดอ้อนเจ้าของดูว่าจะยอมหรือไม่
"เดี๋ยวขอเช็คให้อีกครั้งนะคะ เผื่อตกหล่นอาจมีว่าง"
รอยยิ้มแลดูเป็นมิตรถูกส่งมาจนมาลารินค่อยใจชื้น อีกฝ่ายเชื้อเชิญให้เธอไปนั่งรอที่โซฟารับรอง และรับปากว่าจะช่วยหาห้องให้ตน
เสียงโทรศัพท์ดังก่อกวนกลางดึก หรัณย์หยิบมารับสายด้วยน้ำเสียงงัวเงีย “ยังไม่นอนอีกเหรอน้องริน ดึกแล้วนะ"
"ช่วยเด็กๆ ที่โรงแรมค่ะ วันนี้แขกเยอะมาก เช็คอินช้าจนแขกบ่นหูชาเลยเฮีย"
"อืม...ว่าแต่โทรมาปลุกพี่ทำไม"
"พอดีมีแขกมาขอเช็คอิน ห้องเต็มหมดเหลือแต่ของเฮีย จะเปิดให้แขกเช็คอินมั้ยคะ"
"....."
หรัณย์นิ่งงัน ที่จริงเขาหวงไม่อยากให้ใครมายุ่งห้องที่ตนชอบมานอนกินลมชมวิวทะเลบนชั้นสามสิบเก้า ห้องที่อยู่บนสุดรองจากชั้นคลับดริ๊งก์ของโรงแรม
"เธอมาคนเดียวด้วยนะคะ ท่าทางดูน่าสงสารเหมือนคนอก
หักมาเลยเฮีย รินสงสารไม่อยากให้ไปที่อื่นเพราะมันดึกแล้ว ซึ่งจะว่างหรือเปล่าก็ไม่รู้"
หรัณย์ถอนใจดังๆ กับความขี้สงสารจนติดเป็นนิสัยของน้องสาวตน
"น่านะ เฮีย ถือว่าช่วยเหลือคนกำลังเดือดร้อน ถ้าเงียบนี่คือตกลงนะคะ"
"อืม จะทำอะไรก็ทำไปเถอะ คราวหน้าพี่ไม่ให้แล้วนะ ให้อีกครั้งเดียวพอ"
"เห็นมั้ย รินคิดแล้วว่าต้องได้ เฮียใจดีที่สุด รักนะคะนอนหลับฝันดี"
"ยายบ๊องเอ๊ย"
หรัณย์อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ กับการที่อีกฝ่ายทำเหมือนได้ของเล่นถูกใจ จูบลาเขาผ่านโทรศัพท์แล้วรีบวางสายไปด้วยความดีใจ
"ได้ห้องแล้วค่ะ"
ดั่งเสียงจากสวรรค์ มาลารินยิ้มแทนคำขอบคุณ เธอกำลังคิดว่าในห้วงความรู้สึกที่เหมือนไม่เหลือใคร อย่างน้อยก็ยังมีคนแปลกหน้าที่ยื่นมือมาช่วยเหลือเธอ
เธอเพิ่งรู้ว่าหญิงสาวตรงหน้าเป็นลูกสาวเจ้าของโรงแรม ชื่อของธารินจะถูกบันทึกไว้ในความทรงจำที่ดี และโรงแรมแห่งนี้คืออีกหนึ่งตัวเลือก หากมีโอกาสได้ย้อนกลับมาเยือน
- Writer
