Chapter 1 สวมเขา
1272 Words
Chapter 1
สวมเขา
หกเดือนก่อน
ไอซ์ไวน์ที่ได้มาเป็นของฝากจากญี่ปุ่นถูกเลือกหยิบออกมาจากตู้โชว์ บนโต๊ะเป็นไฮเดรนเยียช่อใหญ่จากเพื่อนที่ทำร้านดอกไม้จัดมาให้อย่างสวยงาม มาลารินกอดสองสิ่งสำคัญเอาไว้ในอ้อมแขน เดินฮัมเพลงโปรดไปที่รถโดยมีเป้าหมายอยู่ที่นั่น...บ้านพักตากอากาศริมทะเลของภาคิม
ก่อนหน้าเธอโกหกคนรักว่าติดธุระด่วนไม่อาจไปร่วมฉลองวันเกิดของเขาได้ เพราะคลั่งใคล้ในสิ่งที่ดูตื่นเต้นจึงไม่ชอบทำอะไรที่ชาวบ้านทั่วไปเขาทำกัน ภาคิมคงดีใจเมื่อได้รู้ว่ามีเซอร์ไพรส์เกิดขึ้น จากการที่เธอโผล่ไปโดยไม่ได้นัดหมาย...คิดไปก็ยิ้มไปยามที่รถเต่าสีชมพูหวานกำลังคลานไปอย่างไม่รีบเร่งบนถนนสุขุมวิทมุ่งหน้าสู่ชลบุรี
'รอรักก่อนนะฮัน กำลังจะไปหา’
หญิงสาวเผยยิ้มพร้อมหัวใจพองโตด้วยภาคิมแชทมาย้ำถามหลายครั้งว่าเธออยู่ต่างประเทศจริงไม่ได้โกหก เขาออกอาการเสียใจที่การฉลองวันเกิดด้วยกันต้องเลื่อนออกไป ป่านนี้เขาคงนอนเหงาอย่างเดียวดายอยู่เพียงลำพังรอการกลับมาของเธอ...มาลารินเชื่อเช่นนั้น เพราะภาคิมแสดงให้เห็นมาโดยตลอดว่าในหัวใจของเขาไม่เคยมีใคร
ในที่สุดก็มาถึงจุดหมายในเวลาเกือบๆ สี่ทุ่ม หญิงสาวดับเครื่องยนต์แล้วนั่งบิดกายคลายความเมื่อยขบอยู่สักพัก เหลือบไปเห็นรถของภาคิมจอดอยู่ก่อนแล้ว นั่นแสดงว่าเขามานอนที่นี่จริงตามที่ได้บอกเอาไว้...คิดพลางพาร่างลงจากรถ เดินอ้อมไปอีกฝั่งแล้วเปิดประตูหยิบสองสิ่งที่พกมาจากบ้านมากอดไว้...ตั้งใจจะเข้าไปเซอร์ไพรส์ให้เขาต้องตกใจกับการมาเยือนโดยไม่ได้นัดหมายของเธอ
'รองเท้า!’
รองเท้าแตะเดินเล่นชายหาดที่ไม่ใช่ของตน ทำเอาคนมองใจหายวาบก่อนแปรเปลี่ยนเป็นร้อนรุ่ม ลมทะเลที่พัดโชยมาเป็นระยะไม่อาจดับไฟในใจลงได้ มือที่กำลังไขกุญแจสั่นระริกเพราะลุ้นในคำตอบที่อยู่ข้างใน หญิงสาวไขมันอย่างทุลักทุเลเพราะอีกข้างก็หอบดอกไม้และขวดไวน์พะรุงพะรัง
'ฮัน...’
ไฮเดรนเยียและขวดไอซ์ไวน์ถูกวางไว้ที่โซฟารับแขกอย่างไม่ใยดี หญิงสาวเดินย่องไปยังห้องนอนคนรักด้วยใจที่ลุ้นระทึก เสียงบางอย่างบอกเธอให้รู้ว่ามีใครบางคนอยู่ข้างใน...มันชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ก้องเข้ามาในโสตประสาท เสียงที่ทำเอาคนฟังร่างกายชาวาบไปหมดทั้งตัว
‘ฮัน...นี่คุณ...’
"อืม...โอว...อา..."
เสียงครางผสานกันดังขึ้นเรื่อยๆ ชนิดที่คนอยู่ข้างนอกรู้ดีว่า
มีกิจกรรมอะไรเกิดขึ้นในนั้น เธอไม่ใช่เด็กที่จะไม่รู้ว่าสองคนข้างในกำลังร่วมรักกันอย่างถึงพริกถึงขิงจนไม่รู้ถึงการมาเยือนของเธอ...หากเป็นคนอื่นคงหันหลังกลับไปเพราะอับอาย แต่ไม่ใช่เธอแน่นอน
'ฮัน...คนสารเลว...’
มาลารินขบกรามแน่นขณะไขกุญแจอย่างเบามือที่สุด มือสั่นระริกขณะหมุนลูกบิดอย่างช้าๆ เธอจะดูสิว่าชายโฉดหญิงชั่วจะทำหน้าเช่นไร หากหันมาเห็นเธอยืนปรากฏกายที่ปลายเตียง
สองกายเปลือยเปล่าที่กอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่บนเตียง ดั่งเข็มนับร้อยพุ่งมาทิ่มแทงทั้งร่างกายและหัวใจจนเจ็บปวด มาลารินแทบล้มทั้งยืนกับหลักฐานคาตา แวบหนึ่งสติของเธอร้องบอกว่าควรเก็บหลักฐานนี้ไว้ใช้ประโยชน์ในอนาคต มือที่สั่นระริกหยิบโทร ศัพท์ขึ้นมาบันทึกภาพเอาไว้แม้ใจจะแหลกสลายจนไม่เหลือชิ้นดี
หยาดน้ำตาที่ไหลรินไม่อาจปิดกลั้นเสียงสะอื้นไห้...มันดังพอจนชายหนุ่มบนเตียงได้ยิน เขาดึงสติขึ้นมาจากห้วงเสน่หาลึกล้ำ เพียงเห็นว่าเป็นใครอารมณ์พิสวาสแทบหายเป็นปลิดทิ้ง รีบดันร่างเปลือยเปล่าที่นั่งคร่อมอยู่ด้านบนให้พ้นไปจากกายแกร่งของตน
"ที่รัก ขะ คุณมาได้ยังไง!"
"ฮัน...นังน้ำหวานงูพิษ คนสารเลว ไปตายซะ!"
ภาคิมผลุนผลันลงจากเตียง ผ้าขนหนูถูกคว้ามาพันกายอย่างลวกๆ รีบถลาเข้ามาใกล้คนที่ยืนนิ่งอยู่ปลายเตียง
"ฟังผมก่อนที่รัก..ผมไม่...”
“เผียะ!”
ภาคิมยกมือขึ้นลูบหน้า เพราะยังไม่ทันจะอธิบายอะไรฝ่ามือเล็กก็ตวัดลงบนซีกหน้าตนเต็มแรง
"ถ้ารักไม่คิดจะเซอร์ไพรส์ก็คงโง่ไปอีกนาน มันกี่ครั้งแล้วคะฮันกับผู้หญิงคนนี้ หึ สมภารกินไก่วัดคำนี้ยังคงขลังเสมอ...เซอร์ไพรส์จริงๆ เซอร์ไพรส์มากๆ ด้วย"
คนพูดปรายตามองเลยไปยังอีกคนที่นั่งก้มหน้างุดอยู่บนเตียง ใบหน้าหวานๆ และท่าทีใสซื่อหลอกเธอได้เสียสนิท ไม่คิดมาก่อนด้วยซ้ำว่าผู้หญิงคนนี้จะกล้าแอบมีอะไรกับผู้บังคับบัญชาตัวเอง และท่าทีหวานๆ แอ๊บใสซื่อนี่กระมังที่หลอกให้ภาคิมติดกับและหลงอย่างหัวปักหัวปำ มาลารินคิดพลางก้าวถอยหลังเพื่อหนีกลับ ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะอยู่ต่อไป
ภาคิมทำท่าจะเดินตามออกไป แต่กลับถูกรั้งด้วยสองแขนที่สอดมากอดรัดเอาไว้ หล่อนจงใจบดเบียดความนุ่มหยุ่นเข้ากับแผ่นหลังกว้าง ตามมาด้วยเสียงกระซิบเบาๆ ที่ทำให้เขาต้องหยุดเดิน
"ถ้าผู้กองตามออกไปตอนนี้ คิดเหรอคะว่าเธอจะยอมคุยดีๆ ถูกตบกลับมาหน้าหงายหวานไม่ทำแผลให้น๊า"
“แต่เธอได้คลิปของเราไป ถ้าคลิปนั้นถูกแพร่ออกไปฉันไม่อายแย่เหรอ"
"ไฟกำลังร้อนอย่าเพิ่งไปเติมเชื้อสิคะ ผู้กองต้องรอให้เธอใจเย็นแล้วเข้าไปคุยใหม่...ส่วนหวาน...ปล่อยหวานไว้ตรงนี้ไม่ต้องมา
สนใจ..."
ภาคิมหมุนกายไปจับจ้องหน้าเจ้าของเสียงเจือความหม่นเศร้า...ใบหน้าและแววตายาวรีที่จับจ้องมาทำให้ความสงสารเริ่มทำงาน...เขาทิ้งเธอไม่ได้แม้อีกคนเขาก็รัก ไม่ได้อยากให้ลงเอยด้วยการเลิกรา
"เธอคิดอะไรของเธอหวาน...ไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ"
"ก็หวานรักผู้กองไงคะ หวานยอมอยู่ตรงไหนก็ได้ของหัวใจผู้กอง จะให้หวานเป็นเมียลับๆ ก็ได้นะคะ ขอเพียงอย่าทิ้งหวานไป สัญญาค่ะว่าจะไม่ทำให้ลำบากใจ จะไม่ไปวุ่นวายกับตัวจริงของคุณ"
คนพูดซุกหน้ากับแผงอกแกร่ง และก็ใช้ไม้นี้ได้ผลทุกครั้ง เธอรู้ว่าภาคิมนั้นแพ้ทางผู้หญิงอ่อนหวานและช่างเอาใจ ส่วนมาลารินนั้นเก่งและอวดดีเกินไป ไม่มีผู้ชายคนไหนชอบผู้หญิงที่ดูเก่งและฉลาดเหนือตน อัญรินทร์กระตุกยิ้มกับการที่คิดว่ารู้จักตัวตนของผู้กองภาคิมดีพอ
"ก็เธอเป็นอย่างนี้ไงหวาน ใครจะทิ้งเธอได้ลง...หืม..."
"ยังไงคะ"
“เธอน่ารักกับฉันเสมอ ไม่เคยงอแงให้ปวดหัว"
ฝ่ามือแกร่งประคองดวงหน้าหวานสมชื่อให้แหงนเงยขึ้นมา เขาอดที่จะบดขยี้ลงไปบนกลีบปากยั่วยวนนั่นไม่ได้ การที่เธอเองก็ตอบสนองกลับมาอย่างถึงใจ...สุดท้ายก็ไปจบลงที่บนเตียง...
- Writer
