อ้อนรักคนพาล

แรกพบไม่สบอารมณ์ #2

“ฉันมีเวลาทั้งวันด้วยสิ นายอยากงอแงยันเย็นฉันก็ไม่ว่าหรอกนะ”

คณาธิปฮึดฮัดยกใหญ่ที่แผนของเขาใช้ไม่ได้ผลกับพลอยรดา คนอะไรใจแข็งเป็นบ้า ลูกอ้อนก็แล้ว ลูกงอแงก็แล้ว ใช้ไม่ได้ผลสักอย่าง

“ต้องไปคอนโดผมจริงอะ” คณาธิปยังไม่ละความพยายาม

“ถ้านายขับรถไปตอนนี้ฉันจะพิจารณาละครเรื่องนั้นให้”

คณาธิปตาลุกวาว เขารีบปิดประตูรถแล้วสตาร์ทรถพาผู้จัดการคนใหม่ไปคอนโดเขาทันที พลอยรดาหลุดขำ ดูท่าอีกฝ่ายคงอยากจะเล่นละครเรื่องนี้มากจริงๆนั่นแหละ

คณาธิปตบไฟเลี้ยวเข้าคอนโดใจกลางเมืองที่มีความสูงถึงหกสิบชั้น แต่คณาธิปพักอยู่ชั้นสามสิบฝั่งตะวันตกเพราะเขาชอบวิวที่ความสูงประมาณนี้และแสงแดดยามเย็นที่ตกกระทบเข้ามาในห้องไม่มากจนเกินไป แต่ยังสามารถถ่ายรูปแล้วแสงออกมาสวยได้ ตอนจองคอนโดนี้ใหม่ๆ คณาธิปเล่นขอดูห้องฝั่งตะวันตกทุกชั้น จนสุดท้ายก็มาลงเอยที่ชั้นสิบ

คณาธิปแนบคีย์การ์ดหน้าห้อง 3029 และกดรหัสผ่านหกหลัก เมื่อเสียงปลดล็อกประตูดังขึ้นเขาก็ผลักบานประตูเข้าไป พลอยรดากวาดสายตามองห้องของอีกฝ่ายอย่างถี่ถ้วน ด้วยพื้นที่เกือบร้อยตารางเมตรบวกกับห้องสไตล์ลอฟต์ที่มีเพดานสูงกว่าห้องในคอนโดทั่วไป ให้ความรู้สึกโล่งสบายเหมือนอยู่บ้านอย่างไรอย่างนั้น

และที่น่าแปลกใจคือคอนโดของคณาธิปดูเป็นระเบียบมากกว่าเพื่อนผู้ชายหลายคนที่เธอรู้จักเสียอีก คณาธิปคงเป็นคนรักความสะอาดมากกว่าที่เธอคิดล่ะมั้ง

“ห้องนายอยู่ฝั่งไหน” พลอยรดาเอ่ยถาม เมื่อสำรวจคร่าวๆแล้วก็เห็นว่าคอนโดของดาราดังมีสองห้องอย่างที่พี่เอ๊ะบอกเอาไว้จริงๆ

“ขวา” คณาธิปตอบแบบไม่เต็มใจจะตอบสักเท่าไหร่ และต่อให้เขาเล่นลิ้นไม่ยอมตอบอีกฝ่ายคงหาทางคาดคั้นเขาไม่ก็ไปขอข้อมูลจากพี่ฝนแน่ และถ้าเกิดว่าเป็นอย่างหลัง ไม่แคล้วคงโดนพี่ฝนดุที่ไม่ยอมให้ข้อมูลกับผู้จัดการคนใหม่แหง

“รหัสเข้าห้องล่ะ”

“จำเป็นต้องรู้ด้วยหรือไง!” พลอยรดายักไหล่

“แล้วพี่เอ๊ะรู้รหัสเข้าห้องนายไหมล่ะ”

“ก็ต้องรู้สิ”

“งั้นนายก็ต้องบอกให้ฉันรู้ด้วย อย่าลืมสิว่าฉันเป็นผู้จัดการนายนะ” พลอยรดายกยิ้มด้วยถือไพ่เหนือกว่า ถ้าคณาธิปไม่ยอมบอกเธอจะโทรไปฟ้องพี่ฝนตอนนี้เลย

“บอกไม่บอก” คณาธิปมุ่ยหน้าคล้ายเด็กที่โดนบีบบังคับให้ทำในสิ่งที่ไม่ชอบ

“เอ เบอร์พี่เอ๊ะ...” พลอยรดาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแกล้งกดไปที่รายชื่อผู้ติดต่อแล้วเลื่อนหาชื่อพี่เอ๊ะพร้อมกับพึมพำแบบตั้งใจให้คณาธิปได้ยิน

“084562” คณาธิปโพล่งรหัสเข้าห้องออกมาทันทีที่เห็นอีกฝ่ายทำท่าจะโทรหาผู้จัดการของเขา

“ก็แค่นั้น” พลอยรดายิ้มแล้วเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋า แล้วมองดูคณาธิปอ้าปากค้างพลางกะพริบตาปริบๆ

ถ้าเก็บเอาคำพูดของพลอยรดาที่บอกว่า ‘ก็แค่นั้น’ มาคิดให้ดีๆ

นี่มันหลอกกันไม่ใช่หรือไง! ไม่ได้คิดจะโทรหาพี่เอ๊ะตั้งแต่แรกแล้วสินะ!

“พี่หลอกผมอะ!” ชายหนุ่มเริ่มโวยวาย

“หลอกอะไร” พลอยรดาแกล้งทำเป็นไขสือ ในขณะเดียวกันก็กลั้นขำท่าทีของดาราดังไปด้วย

“ที่จะโทรหาพี่เอ๊ะไง!”

“ไม่ได้หลอกสักหน่อย ก็จะโทรหาจริงๆ ถ้านายไม่ยอมบอกรหัสให้รู้น่ะนะ”

คณาธิปทำได้แค่แยกเขี้ยวและกระทืบเท้าเบาๆที่ไม่สามารถทำอะไรกับผู้จัดการคนใหม่ได้ คนอะไร อ้อนก็แล้ว พยศก็แล้ว จะไม่ได้ผลสักอย่างเลยหรือยังไง

“พาไปที่บ้านด้วยสิ”

“ไปทำไม!” คณาธิปสวนกลับทันที

“เผื่อนายทำตัวมีปัญหาแล้วหนีไปซ่อนตัวที่บ้าน ฉันจะได้ไปตามถูก”

“ต่อให้ผมมีปัญหาผมก็ไม่มีทางกลับไปเหยียบบ้านหรอก!” น้ำเสียงของคณาธิปดูหงุดหงิดและไม่ชอบใจจนพลอยรดาสัมผัสได้ เธอจึงถามเขาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง

“มีปัญหากับที่บ้านเหรอ”

คณาธิปเบนหน้าหนีแล้วปิดปากเงียบอยู่หลายนาที แต่พลอยรดาก็ไม่ได้เร่งรัดเอาคำตอบอีกฝ่าย เธอปล่อยให้คณาธิปได้คุยกับตัวเอง ถ้าท้ายที่สุดแล้วเขาเลือกที่จะเงียบ เธอก็จะไม่เซ้าซี้และรับรู้ไว้แค่ว่าคณาธิปมีปัญหากับที่บ้าน

“ผมไม่ลงรอยกับที่บ้านเท่าไหร่” คณาธิปเปิดปากหลังจากเงียบอยู่นาน

“ผมไม่มีแม่ตั้งแต่จำความได้” พลอยรดารับฟังอีกฝ่ายเงียบๆ แต่หลังจากเอ่ยประโยคนั้นจบคณาธิปก็ไม่ได้พูดอะไรต่ออีก

“แค่นั้น?” พลอยรดาเอ่ยถาม

“ก็แค่นั้นแหละ พี่จะเอาแค่ไหนล่ะ” คณาธิปย้อน

“ผมอยากมีแม่เหมือนคนอื่นเขา” พลอยรดากำลังสงสารได้ที่ แต่พออีกฝ่ายหลุดประโยคถัดมาพลอยรดาก็อยากเขกหัวคนที่ชอบทำตัวเป็นเด็กอยู่ตลอดเวลาอย่างคณาธิปสักโป๊กสองโป๊ก

“พี่มาเป็นแม่ผมไหมล่ะ อายุอานามก็น่าจะพอเป็นแม่ผมได้อยู่”