หลายวันผ่านไป
“วันหยุดนี้กลับไปอยู่บ้านไหม?” ผมเอ่ยถามปันหยาเมื่อเห็นว่าเจ้าตัวแสดงความเบื่อหน่ายออกมาให้เห็นอย่างชัดเจน
“แล้วพี่ล่ะคะ?”
“ก็กลับด้วยไง”
“หยายังไงก็ได้ค่ะ แล้วแต่พี่เลย”
คำตอบเหมือนจะไม่มีอะไรใช่ไหมล่ะครับ แต่ความจริงไม่ใช่เลยเพราะตั้งแต่เรื่องคืนนั้นปันหยาก็ถอยห่างผมประมาณหนึ่ง จะอธิบายยังไงดีล่ะ เอาเป็นว่าไม่เซ้าซี้ไม่อยากรู้อยากเห็นเหมือนเมื่อก่อนแล้วกัน
“อยากเจอพ่อไหม?”
“...”
“คิดถึงบ้านหรือเปล่า”
“ไม่ค่ะ” ปันหยาเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดต่อ “ที่นี่ก็เป็นบ้านเหมือนกัน ถึงจะแตกต่างแต่รู้สึกอบอุ่นกว่า”
“...” นี่ไม่ใช่ครั้งแรกครับที่ปันหยาพูดประโยคนี้กับผม
“ว่าแต่วันนี้พี่ไม่มีเรียนเหรอคะ”
“มีแต่ขี้เกียจ”
“นิสัยไม่ดี”
“เพิ่งรู้เหรอ?”
“ก็พอรู้มาบ้างแต่ไม่นึกว่าจะมีมุมนี้กับเขาด้วย”
“ปกตินะ”
ครืด...ครืด...
“สวัสดีครับ” พ่อผมเองแหละ
(เข้ามาที่บ้านหน่อยสิ)
“
