ตอนนี้เป็นเวลาห้าทุ่มแล้วค่ะ พี่ภามเขามาสังสรรค์กับเพื่อนและนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ฉันได้สัมผัสอะไรแบบนี้
“น้องมึงจะหลับแล้วมั้ง” เพื่อนเขาคนหนึ่งเอ่ยขึ้นไม่รู้ว่าเขาชื่ออะไร
“ไม่หรอก ปกติตีหนึ่งยังไม่นอนเลย” เขาว่าพลางมองหน้าฉันนิ่ง ๆ
จะว่าไปตั้งแต่มานั่งตรงนี้เขายังไม่แนะนำเพื่อนให้ฉันได้รู้จักสักคนจะมีก็แต่แนะนำฉันให้พวกเขารู้จักอยู่ฝ่ายเดียว
“โทษทีมาช้าไปหน่อย” น้ำเสียงคุ้นหูเอ่ยก่อนจะนั่งลงตรงข้ามฉัน ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกก็พี่อาร์มนั่นแหละ
“ไม่หน่อยมั้งพวกกูจะกลับบ้านกันอยู่แล้ว” พี่ภามเอ่ย
“ยังประชดเก่งเหมือนเดิมเลยนะมึงอ่ะ”
“...”
“มึงไปไหนมาวะไอ้อาร์ม” พี่อีกคนเอ่ยถาม
“ธุระ”
“แหม ๆ ธุระ! ไปหาสาวก็บอกมาเถอะ”
“เออมั้ง”
“สัส! เป็นตัวเป็นตนสักทีเหอะกินทิ้งกินขว้างอยู่ได้”
“ไว้เจอคนที่ควรจะหยุดก่อนแล้วกันนะ”
“ครับไอ้คนหล่อ”
บทสนทนาข้างต้นเอ่ยแซวอย่างเป็นกันเองหลังจากนั้นก็ทักทา
