สาบานได้ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าจะต้องหมั้นกระชั้นชิดแบบนี้ จะว่าหมั้นก็ไม่เชิงอีกเพราะทุกอย่างดูเรียบง่ายไปหมดเหมือนแค่มาสวมแหวนต่อหน้าผู้ใหญ่เท่านั้นเอง
“จ้องอยู่นั่นแหละหาเลขหรือไง?” พี่ภามเอ่ยเมื่อเห็นฉันเอาแต่จ้องแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายของตัวเอง
“ถอดได้ไหมคะ? หยารู้สึกไม่ชินเลย” เป็นแหวนทองเกลี้ยง ๆ ธรรมดาค่ะแต่ฉันมันเป็นพวกไม่ชอบใส่เครื่องประดับไงขนาดนาฬิกายังไม่ใส่เลย
“ได้...แต่ไม่ใช่ตอนนี้”
“แล้วพี่ล่ะคะ”
“ทำไม?”
“จะถอดไหม?”
“อย่ามาชวนเปลี่ยนเรื่องเข้าไปคุยกับพ่อได้แล้ว” ไม่พูดเปล่าเขายังทำหน้าจริงจังใส่ฉันอีกด้วย
“รู้แล้วน่า...” ฉันลากเสียงยานใส่เขาจากนั้นก็เข้าไปหาพ่อบริเวณห้องนั่งเล่น
“...”
“พ่อสบายดีนะคะ”
“แล้วหนูล่ะเป็นยังไงบ้าง”
“ก็ดีค่ะ ไม่ได้ดีขึ้นแต่ก็ไม่ได้แย่ลง”
“เหรอ... แต่พ่อว่าดีขึ้นนะ” น้ำเสียงอ่อนโยนเอ่ยก่อนจะลูบศีรษะฉันแผ่วเบา “บางอย่างมันอาจจะไม่ถ
