พี่บีสายเปย์
987 Words
ตอนที่5 พี่บีสายเปย์
นักร้องหนุ่มตัวติดกับบีน่าบ่อยที่สุดในบรรดาผู้หญิงที่มาติดพัน ทั้งสวย ทั้งรวย และพูดง่ายน่าอยู่ใกล้ตลอดเวลากว่าผู้หญิงคนอื่น
“พี่บีเป็นหุ้นส่วนที่นี่ครึ่งนึงเลยเหรอครับ”
“ใช่จ้ะ อีกครึ่งหนึ่งเป็นของพ่อเลี้ยงพี่”
“โห ถึงว่าทำไมพี่บีใจดีกับผมจัง” บีน่ายิ้มหวานเมื่อชายหนุ่มเอ่ยชม แทบจะชมทุกครึ่งชั่วโมงเลยมั้ง
“ผมเนี่ยเกิดมาในครอบครัวที่ไม่สมบูรณ์แบบเอาซะเลย เลยไม่มีปัญญาซัพพอร์ตพี่บีคืนบ้าง”
“เก้า พี่ไม่เคยอยากได้อะไรจากเก้าเลยนะ อย่าคิดมาก” มือบางวางบนไหล่ของชายหนุ่มอย่างอ่อนโยน หากไม่ติดว่าอยู่ในห้องทำงานกระจกรอบด้านเธอก็อยากจะกอดเขาอย่างที่ชอบทำ ‘แต่นี่ที่ทำงานไง คีพลุคก่อน’
“ตอนบ่ายเก้าต้องไปซ้อมดนตรีหรือเปล่า”
“ไปสิครับ ไม่ไปโดนพวกมันบ่นตายเลย” กุญแจรถหรูที่เธอขับอยู่เป็นประจำถูกยื่นไปตรงหน้านักร้องหนุ่ม ดวงตาคมบาดจิตเบิกลุกวาวอย่างไม่คาดฝัน
“พี่บี!”
“เอารถพี่ไปใช้สิ ไม่อยากให้ขับมอเตอร์ไซต์ไป”
“ผมว่ามันแพงเกินไปนะพี่บี”
“พี่ให้เก้าได้อยู่แล้ว เอาไว้รุ่นใหม่เข้าเก้าค่อยรับคันใหม่ไปนะ เอาคันนี้ไปใช้ก่อน”
ฟอดด
บีน่าเบ้หน้าอย่างขวยเขินเมื่อรุ่นน้องหนุ่มบี้หอมแก้มเธออย่างลืมตัว เขาคงลืมว่ากระจกมันมองทะลุได้
“อื้ออ เก้าพอแล้ว”
“พี่บีน่ารักกับผมจัง”
“กินข้าวกันก่อนนะ แล้วค่อยไป”
“ได้ครับ”
.....
มือของลูกศรสั่นริกเมื่อมองรูปภาพที่สายของเธอส่งมาให้ดู ก่อนจะเดินไปหาเจแปนที่อยู่อีกแผนกใกล้ ๆ กันแล้วโชว์ภาพหน้าจอให้
“มึงดูอีเพื่อนของมึง”
“อุ๊ย ใครส่งมาให้มึงเนี่ย”
“พี่ศรีเลขามันไง อีเจแปนกูว่ารอช้าไม่ได้แล้วนะไอ้เก้ามันลุกไวมาก”
“ละ..แล้วกูกับมึงจะทำอะไรได้ มึงก็รู้ว่าอีเจ๊เพื่อนมึงมันหลงใครก็โงหัวไม่ขึ้น”
“ก็ต้องมีคนมางัดหัวมันขึ้น ปล่อยนัวเนียกับไอ้เก้านาน ๆ เดี๋ยวอีเจ๊ได้ไปอยู่บ้านพักคนชราตอนแก่แน่”
“มึงก็พูดเกิ้น ใครมันจะโง่ขนาดนั้น”
“อีเพื่อนมึงไง รักแท้เปย์แหลก”
“เงินมันมึงก็ปล่อยมันเถอะ อย่าไปจุ้นจ้านกับมันมาก” เจแปนออกความเห็น เขาคิดเสมอว่าบีน่านั้นลดตัวมาคบด้วย เขากับลูกศรก็แค่สาวประเภทสองจากครอบครัวฐานะปานกลาง บางทีก็ระแวงว่าจะโดนมองว่าเกาะบีน่ากิน
“มึง เราทำไปเพราะหวังดี อีเจ๊มันเจอแต่พวกผีห่าเราต้องช่วยมันนะ”
“เอา ๆ ๆ มึงเอาไงกูเอาด้วย แต่จำใส่สมองมึงเอาไว้นะว่ามึงบังคับกู”
“ดอกสลิด ไว้คุยกันในแชทนะ” ลูกศรเดินบิดก้นกับแผนกของตัวเองไปโดยมีชายใจหญิงอย่างเจแปนเบะปากให้กับท่าทางแบบนั้นอย่างหมั่นไส้
“ดอก...”
.....
วันต่อมา
ก๊อก ๆ
“อีเจ๊! มึงบอกกูทีว่ามึงไม่ได้จองรถให้ไอ้เก้ามันน่ะ”
ปึก
บีน่าหลุบตามองเอกสารที่ลูกศรโยนลงบนโต๊ะทำงานของเธอด้วยรอยยิ้มเจื่อนที่ซ่อนไว้ไม่มิด
“บีน่า!”
“ก็น้องเขาลำบากน่ะลูกศร ขับมอเตอร์ไซต์เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวฝนมันอันตรายนะ”
“นั่นก็เรื่องของมัน! นี่มึงยังมีสมองอยู่มั้ยรถคันนึงราคาไม่ใช่ถูก ๆ รถตัวเองก็ให้มันเอาไปใช้คันนึงแล้ว” บีน่านั่งบิดตัวอย่างหาทางรอด แต่ท่าทางบ้องแบ้วแบบนั้นก็ไม่ช่วยให้เธอหยุดโดนเพื่อนบ่นไปได้เลย
“อีเจ๊กูรู้ว่ามึงรวย แต่ที่มึงให้มันน่ะมากไป”
“ก็กูรักเขาหนิ”
“มึงเรียกว่ารักเหรออีเจ๊ มึงไม่เคยมีมันด้วยซ้ำ” บีน่าเม้มริมฝีปากเหมือนคนเศร้าสลดแต่ลูกศรรู้ดีว่ามันเป็นแค่การแสดงเท่านั้น บีน่าเป็นผู้หญิงที่ดื้อด้าน หากให้ใจกับใครแล้วทุ่มเทเต็มที่เขากับเจแปนจึงต้องคอยดึงเธอไว้อยู่เรื่อย…
สองวันต่อมา
กุญแจรถที่คุ้นเคยถูกวางลงบนฝ่ามือเจ้าของที่แท้จริงจากมือชายหนุ่มที่มีสีหน้าเศร้า บีน่ามองกุญแจรถกับใบหน้าเขาสลับกันไปมาอย่างไม่เข้าใจ
“ทำไมรีบคืนล่ะ ไม่เอาไว้ใช้เหรอ”
“อย่าดีกว่าครับ ผมไม่อยากถูกมองว่าปอกลอกพี่บี”
“ทำไมเหรอ มีใครทำให้คิดอย่างนั้นหรือเปล่า” สายตาชายหนุ่มฉายวับไปยังลูกศรที่กอดอกมองเข้ามาที่ทั้งสองจากด้านนอก หวังให้บีน่าโกรธเพื่อนของเธอ
“อย่าไปสนใจเลยนะ เดี๋ยวพวกมันก็เปิดใจ”
“เพราะแค่ผมไม่รวยเหรอครับ เพื่อนพี่บีถึงไม่ชอบผม” หญิงสาวเอามือหนาของชายหนุ่มมาจับไว้แน่นพร้อมกับส่งยิ้มหวาน ๆ ให้เขา หวานจนจอมเจ้าเล่ห์อย่างเก้าก็ถึงกับมองภาพนั้นนิ่งค้าง
“อย่าถือสาเพื่อนพี่เลยนะ มันหวังดี”
ถึงอย่างไรบีน่าก็ไม่โกรธเพื่อนจอมยุยงของเธอ มีทางเดียวที่เขาจะอยู่ในชีวิตของเธอได้อีกนานก็คือรวบหัวรวบหางเธอซะ
“คืนนี้ผมไปนอนเล่นห้องพี่บีได้มั้ยครับ เพื่อนผมมันเอาแฟนมานอนด้วยผมรำคาญ”
“คืนนี้ไปร้องเพลงมั้ย กลับพร้อมกันเลยก็ได้”
- Writer
