7.ยึดติด

1169 Words
รอบๆข้างกำลังเปลี่ยนไป โซฟาที่เก่าคร่ำครึถูกแทนที่ด้วยโซฟาใหม่ พื้นกระเบื้องที่ลายถูกลบไปหมดแล้วกลายเป็นพื้นกระเบื้องลายใหม่เอี่ยมเงาวับ เธอคิดว่าเธอมองเห็นม่านสีใสค่อยๆแผ่ออกจากมือของท่านเคาน์ที่กำลังเปลี่ยนทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวเธอ.. เขายกนิ้วชี้ขึ้นมาปิดปากเธอเอาไว้ "ความลับนี้มีเพียงแค่เราสองคนที่รู้ ตกลงไหม?" "อ่า..เช่นนั้นข้าก็สามารถเอาความลับนี้มาขู่เพื่อรีดไถเงินจากท่านเคาน์ได้สินะคะ" ฮาเดสหัวเราะร่า "ข้าน่ะมีเงินมากพอที่จะให้เจ้าตามที่เจ้าต้องการเลยล่ะ เพียงแต่หากอยากได้เงินก็ทำงานแลกสิมิเกล" เรื่องนั้นเธอรู้หรอกน่า!! "งานแรกในตอนนี้ก็คืออาบน้ำให้ข้า.." ใบหน้าของมิเกลนั้นมิได้ขึ้นสีแดงระเรื่อหรือว่ามีอาการเขินอายใดๆ แน่นอนว่าเธอเคยเป็นสาวใช้ของคฤหาสน์ไฮริชน์ เธออาจจะไม่เคยอาบน้ำให้เขาก็จริงแต่ทุกคนจะต้องถูกสอนให้ปรนนิบัติท่านเคาน์ ตั้งแต่การอาบน้ำจนถึงการสวมใส่เสื้อผ้า "มาสิคะท่านเคาน์ อย่าลืมว่าการที่ท่านเคาน์มานอนที่นี่ ท่านเคาน์จะต้องจ่ายเงินให้ข้าหนึ่งร้อยเหรียญทอง" เขาส่งยิ้มจางๆให้เธอ "ได้สิ เรื่องนั้นไม่มีปัญหาอยู่แล้ว" เขากล่าวพร้อมกับกางแขนออกเพื่อให้เธอถอดชุดของเขา มิเกลก้มหน้าลงเล็กน้อยเพราะว่านั่นคือมารยาท เธอมิอาจสบตาเจ้านายได้โดยตรงในยามที่กำลังถอดเสื้อผ้าออกจากร่างกายของเขา เพราะนั่นจะถือว่าเป็นการยั่วยวน และมันคือความไม่เหมาะสมเป็นอย่างยิ่งต่อเจ้านายและสาวใช้ "เจ้าดู...คล่องแคล่วกว่าที่คิดเอาไว้" "นี่คือหน้าที่พื้นฐานของสาวใช้เลยค่ะท่านเคาน์ สาวใช้ทุกคนในไฮริชน์ต่างก็ต้องฝึกทำเช่นนี้ทุกคน" ฮาเดสพยักหน้าเบาๆเป็นจังหวะที่เธอถอดเสื้อคลุมของเขาออก ตอนนี้นิ้วมือเล็กๆของเธอนั้นกำลังแกะกระดุมเสื้อด้านในของเขาช้าๆ "...พ่อบ้านทำหน้าที่ของเขาได้ดีเยี่ยมเสมอ เขามักมองข้าเป็นศูนย์กลางของไฮริชน์" เธอถอดเสื้อเชิ้ตสีขาวด้านในออก ทำให้ตอนนี้สามารถมองเห็นกล้ามเนื้อที่แสนจะงดงามของเขาได้อย่างชัดเจน "นั่นคือความจริงมิใช่หรือคะ เพราะไฮริชน์นั้นยิ่งใหญ่ ที่ยิ่งใหญ่ก็เพราะท่านเคาน์ไปออกรบและนำชัยชนะกลับมาให้จักรวรรดิ" "เจ้าดูรู้เรื่องเกี่ยวกับตัวข้ามากกว่าที่ข้าคิดเอาไว้ซะอีก" มิเกลชะงักเล็กน้อย เธอเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขาแวบหนึ่ง "ข้าคือสาวใช้ของไฮริชน์นี่ ท่านเคาน์คือบุรุษที่บรรดาสาวใช้จะต้องจดจำเรื่องราวของท่านให้ขึ้นใจ" เธอกำลังแกะกระดุมกางเกงของเขาออกช้าๆ ถึงจะบอกว่าเรียนรู้มาแล้วแต่พอมาทำจริงๆก็มิสามารถหยุดยั้งอาการประหม่าที่กำลังเกิดขึ้นมาได้เลย มิเกลถอดกางเกงเขาออกทำให้ตอนนี้ฮาเดสเหลือเพียงกางเกงซับในตัวบางที่สามารถมองเห็นส่วนลับด้านในได้อย่างทะลุปรุโปร่ง เธอรีบหมุนตัวไปหยิบผ้าขนหนูเพื่อส่งให้เขา "เชิญท่านเคาน์" เขาเดินไปในห้องน้ำที่มีอ่างน้ำขนาดไม่ใหญ่มากนัก โชคดีที่ตอนนี้เป็นฤดูร้อนทำให้การอาบน้ำเย็นตอนกลางคืนไม่หนาวสักเท่าไหร่ เขาเดินเข้าไปนั่งในอ่างด้วยท่าทีสบายๆ "เจ้าจะปลูกดอกไม้งั้นหรือ..พอดีในตอนที่ข้าเข้ามาข้าเห็นร่องรอยของการพรวนดิน" เธอใช้ผ้าขนหนูบรรจงเช็ดทำความสะอาดแขนของเขาเบาๆ "ค่ะ พอดีพี่สาวที่ข้ารู้จักเปิดร้านขายดอกไม้ คงจะดีหากดอกไม้ที่ข้าปลูกสามารถนำไปให้นางขายได้" ฮาเดสปรายตามองใบหน้าของมิเกล ดวงตาของเธอนั้นเปล่งประกายออกมายามที่พูดถึงพี่สาวผู้นั้น "ข้าหวังอย่างยิ่งว่าเจ้าจะยังไม่คิดมีคนรัก" "คะ?" "หากเจ้ามีคนรักมันอาจจะกระทบกับงานที่เจ้ากำลังทำอยู่ เอาไว้ข้าหาคนมาแทนเจ้าได้เมื่อไหร่แล้วค่อยคิดมีคนรักก็แล้วกัน" ตัวเธอเองนั้นไม่คิดมีคนรักอยู่แล้ว เธอพึ่งอายุสิบแปดปี นี่คือวัยที่กำลังสนุกอยู่กับเพื่อนและงานที่จะต้องทำ เรื่องความรักอะไรนั่นไม่ได้อยู่ในหัวเธอด้วยซ้ำ!! "รับทราบค่ะ" มิเกลติดกระดุมเสื้อให้ท่านเคาน์ ก่อนจะสวมทับด้วยชุดคลุมที่ดูยาวรุ่มร่าม "อยากจะทานอะไรก่อนนอนไหมคะ นมอุ่นหรือว่าชาสักแก้ว" "ไม่ล่ะ เจ้ารีบไปอาบน้ำแล้วมานอนด้วยกันเถอะ" เธอส่งยิ้มจางๆให้เขา เธอรู้ดีว่าความใกล้ชิดที่เกินพอดีพวกนี้คืองาน แต่การจะห้ามหัวใจไม่ให้หวั่นไหวไปกับเขานั้นมันช่างทำได้ยากเย็นเหลือเกิน ดวงตาเหยี่ยวของเขาเมื่อยามที่จ้องมองมายังใบหน้าของเธอ หัวใจดวงน้อยๆมันอดจะสั่นไหวไม่ได้ แล้วยัง...ส่วนนั้นที่แสนจะใหญ่โตของเขาอีก!!! ขนาดยังไม่ตื่นยังขนาดนี้และถ้าตื่นขึ้นมาจะขนาดไหนกันนะ!! อ๊าก!!! แล้วเธอไปสนใจสวนนั้นของเขาทำไมกันฟะ!!! ตอนนี้เธอทำได้เพียงกรีดร้องออกมาโดยไม่ให้มีเสียงเล็ดลอดออกไปเท่านั้น เธอเดินออกมาจากห้องน้ำ มิเกลดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้ท่านเคาน์ก่อนจะล้มตัวนอนลงข้างเขา ทันทีที่เธอล้มตัวนอนลง เขาก็ดึงเธอไปกอดด้วยความโหยหา เขากอดเธอแน่นจนแทบจะไม่มีช่องว่างระหว่างเรา มิเกลสัมผัสได้ถึงตัวของท่านเคาน์ที่กำลังสั่นราวกับหวาดกลัวอะไรบางอย่าง "...มีเรื่องอะไรให้ทุกข์ใจงั้นหรือคะ?" เธอรู้ดีว่าตัวเองเป็นเพียงแค่คนใช้ แต่เธอก็ไม่อาจจะปล่อยผ่านความเจ็บปวดของเขาได้ "ข้าไม่อยากไปงานล่าสัตว์เลยมิเกล ข้าไม่อยากเห็นมารีนกับชายที่นางรัก..." อ่า..หัวใจเธอพลันเจ็บปวดเมื่อเขากล่าวในสิ่งที่เขากำลังหวาดกลัวออกมา เขายังคงรักมารีนอยู่เต็มหัวใจ ยังคงรักนักบุญหญิงผู้นั้นอยู่เต็มหัวใจ คาดหวังอะไรกันนะมิเกล "ในจักรวรรดิยังมีสตรีมากมายที่เหมาะสมกับท่านเคาน์ เหตุใดถึงได้ยึดติดกับท่านนักบุญหญิงนักล่ะคะ ข้ารู้ว่าการตัดใจมันยากแต่การยื้อเอาไว้เช่นนี้มีแต่จะทำให้ท่านเคาน์เจ็บปวด"
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD