ตัวประกอบเช่นข้าจะรักท่านเอง(ฮาเร็ม)

7.ยึดติด

รอบๆข้างกำลังเปลี่ยนไป โซฟาที่เก่าคร่ำครึถูกแทนที่ด้วยโซฟาใหม่ พื้นกระเบื้องที่ลายถูกลบไปหมดแล้วกลายเป็นพื้นกระเบื้องลายใหม่เอี่ยมเงาวับ เธอคิดว่าเธอมองเห็นม่านสีใสค่อยๆแผ่ออกจากมือของท่านเคาน์ที่กำลังเปลี่ยนทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวเธอ..

เขายกนิ้วชี้ขึ้นมาปิดปากเธอเอาไว้

"ความลับนี้มีเพียงแค่เราสองคนที่รู้ ตกลงไหม?"

"อ่า..เช่นนั้นข้าก็สามารถเอาความลับนี้มาขู่เพื่อรีดไถเงินจากท่านเคาน์ได้สินะคะ"

ฮาเดสหัวเราะร่า

"ข้าน่ะมีเงินมากพอที่จะให้เจ้าตามที่เจ้าต้องการเลยล่ะ เพียงแต่หากอยากได้เงินก็ทำงานแลกสิมิเกล"

เรื่องนั้นเธอรู้หรอกน่า!!

"งานแรกในตอนนี้ก็คืออาบน้ำให้ข้า.."

ใบหน้าของมิเกลนั้นมิได้ขึ้นสีแดงระเรื่อหรือว่ามีอาการเขินอายใดๆ แน่นอนว่าเธอเคยเป็นสาวใช้ของคฤหาสน์ไฮริชน์ เธออาจจะไม่เคยอาบน้ำให้เขาก็จริงแต่ทุกคนจะต้องถูกสอนให้ปรนนิบัติท่านเคาน์ ตั้งแต่การอาบน้ำจนถึงการสวมใส่เสื้อผ้า

"มาสิคะท่านเคาน์ อย่าลืมว่าการที่ท่านเคาน์มานอนที่นี่ ท่านเคาน์จะต้องจ่ายเงินให้ข้าหนึ่งร้อยเหรียญทอง"

เขาส่งยิ้มจางๆให้เธอ

"ได้สิ เรื่องนั้นไม่มีปัญหาอยู่แล้ว"

เขากล่าวพร้อมกับกางแขนออกเพื่อให้เธอถอดชุดของเขา มิเกลก้มหน้าลงเล็กน้อยเพราะว่านั่นคือมารยาท เธอมิอาจสบตาเจ้านายได้โดยตรงในยามที่กำลังถอดเสื้อผ้าออกจากร่างกายของเขา เพราะนั่นจะถือว่าเป็นการยั่วยวน และมันคือความไม่เหมาะสมเป็นอย่างยิ่งต่อเจ้านายและสาวใช้

"เจ้าดู...คล่องแคล่วกว่าที่คิดเอาไว้"

"นี่คือหน้าที่พื้นฐานของสาวใช้เลยค่ะท่านเคาน์ สาวใช้ทุกคนในไฮริชน์ต่างก็ต้องฝึกทำเช่นนี้ทุกคน"

ฮาเดสพยักหน้าเบาๆเป็นจังหวะที่เธอถอดเสื้อคลุมของเขาออก ตอนนี้นิ้วมือเล็กๆของเธอนั้นกำลังแกะกระดุมเสื้อด้านในของเขาช้าๆ

"...พ่อบ้านทำหน้าที่ของเขาได้ดีเยี่ยมเสมอ เขามักมองข้าเป็นศูนย์กลางของไฮริชน์"

เธอถอดเสื้อเชิ้ตสีขาวด้านในออก ทำให้ตอนนี้สามารถมองเห็นกล้ามเนื้อที่แสนจะงดงามของเขาได้อย่างชัดเจน

"นั่นคือความจริงมิใช่หรือคะ เพราะไฮริชน์นั้นยิ่งใหญ่ ที่ยิ่งใหญ่ก็เพราะท่านเคาน์ไปออกรบและนำชัยชนะกลับมาให้จักรวรรดิ"

"เจ้าดูรู้เรื่องเกี่ยวกับตัวข้ามากกว่าที่ข้าคิดเอาไว้ซะอีก"

มิเกลชะงักเล็กน้อย เธอเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขาแวบหนึ่ง

"ข้าคือสาวใช้ของไฮริชน์นี่ ท่านเคาน์คือบุรุษที่บรรดาสาวใช้จะต้องจดจำเรื่องราวของท่านให้ขึ้นใจ"

เธอกำลังแกะกระดุมกางเกงของเขาออกช้าๆ ถึงจะบอกว่าเรียนรู้มาแล้วแต่พอมาทำจริงๆก็มิสามารถหยุดยั้งอาการประหม่าที่กำลังเกิดขึ้นมาได้เลย

มิเกลถอดกางเกงเขาออกทำให้ตอนนี้ฮาเดสเหลือเพียงกางเกงซับในตัวบางที่สามารถมองเห็นส่วนลับด้านในได้อย่างทะลุปรุโปร่ง เธอรีบหมุนตัวไปหยิบผ้าขนหนูเพื่อส่งให้เขา

"เชิญท่านเคาน์"

เขาเดินไปในห้องน้ำที่มีอ่างน้ำขนาดไม่ใหญ่มากนัก โชคดีที่ตอนนี้เป็นฤดูร้อนทำให้การอาบน้ำเย็นตอนกลางคืนไม่หนาวสักเท่าไหร่ เขาเดินเข้าไปนั่งในอ่างด้วยท่าทีสบายๆ

"เจ้าจะปลูกดอกไม้งั้นหรือ..พอดีในตอนที่ข้าเข้ามาข้าเห็นร่องรอยของการพรวนดิน"

เธอใช้ผ้าขนหนูบรรจงเช็ดทำความสะอาดแขนของเขาเบาๆ

"ค่ะ พอดีพี่สาวที่ข้ารู้จักเปิดร้านขายดอกไม้ คงจะดีหากดอกไม้ที่ข้าปลูกสามารถนำไปให้นางขายได้"

ฮาเดสปรายตามองใบหน้าของมิเกล ดวงตาของเธอนั้นเปล่งประกายออกมายามที่พูดถึงพี่สาวผู้นั้น

"ข้าหวังอย่างยิ่งว่าเจ้าจะยังไม่คิดมีคนรัก"

"คะ?"

"หากเจ้ามีคนรักมันอาจจะกระทบกับงานที่เจ้ากำลังทำอยู่ เอาไว้ข้าหาคนมาแทนเจ้าได้เมื่อไหร่แล้วค่อยคิดมีคนรักก็แล้วกัน"

ตัวเธอเองนั้นไม่คิดมีคนรักอยู่แล้ว เธอพึ่งอายุสิบแปดปี นี่คือวัยที่กำลังสนุกอยู่กับเพื่อนและงานที่จะต้องทำ เรื่องความรักอะไรนั่นไม่ได้อยู่ในหัวเธอด้วยซ้ำ!!

"รับทราบค่ะ"

มิเกลติดกระดุมเสื้อให้ท่านเคาน์ ก่อนจะสวมทับด้วยชุดคลุมที่ดูยาวรุ่มร่าม

"อยากจะทานอะไรก่อนนอนไหมคะ นมอุ่นหรือว่าชาสักแก้ว"

"ไม่ล่ะ เจ้ารีบไปอาบน้ำแล้วมานอนด้วยกันเถอะ"

เธอส่งยิ้มจางๆให้เขา เธอรู้ดีว่าความใกล้ชิดที่เกินพอดีพวกนี้คืองาน แต่การจะห้ามหัวใจไม่ให้หวั่นไหวไปกับเขานั้นมันช่างทำได้ยากเย็นเหลือเกิน

ดวงตาเหยี่ยวของเขาเมื่อยามที่จ้องมองมายังใบหน้าของเธอ หัวใจดวงน้อยๆมันอดจะสั่นไหวไม่ได้ แล้วยัง...ส่วนนั้นที่แสนจะใหญ่โตของเขาอีก!!! ขนาดยังไม่ตื่นยังขนาดนี้และถ้าตื่นขึ้นมาจะขนาดไหนกันนะ!! อ๊าก!!! แล้วเธอไปสนใจสวนนั้นของเขาทำไมกันฟะ!!!

ตอนนี้เธอทำได้เพียงกรีดร้องออกมาโดยไม่ให้มีเสียงเล็ดลอดออกไปเท่านั้น

เธอเดินออกมาจากห้องน้ำ มิเกลดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้ท่านเคาน์ก่อนจะล้มตัวนอนลงข้างเขา ทันทีที่เธอล้มตัวนอนลง เขาก็ดึงเธอไปกอดด้วยความโหยหา เขากอดเธอแน่นจนแทบจะไม่มีช่องว่างระหว่างเรา

มิเกลสัมผัสได้ถึงตัวของท่านเคาน์ที่กำลังสั่นราวกับหวาดกลัวอะไรบางอย่าง

"...มีเรื่องอะไรให้ทุกข์ใจงั้นหรือคะ?"

เธอรู้ดีว่าตัวเองเป็นเพียงแค่คนใช้ แต่เธอก็ไม่อาจจะปล่อยผ่านความเจ็บปวดของเขาได้

"ข้าไม่อยากไปงานล่าสัตว์เลยมิเกล ข้าไม่อยากเห็นมารีนกับชายที่นางรัก..."

อ่า..หัวใจเธอพลันเจ็บปวดเมื่อเขากล่าวในสิ่งที่เขากำลังหวาดกลัวออกมา เขายังคงรักมารีนอยู่เต็มหัวใจ ยังคงรักนักบุญหญิงผู้นั้นอยู่เต็มหัวใจ

คาดหวังอะไรกันนะมิเกล

"ในจักรวรรดิยังมีสตรีมากมายที่เหมาะสมกับท่านเคาน์ เหตุใดถึงได้ยึดติดกับท่านนักบุญหญิงนักล่ะคะ ข้ารู้ว่าการตัดใจมันยากแต่การยื้อเอาไว้เช่นนี้มีแต่จะทำให้ท่านเคาน์เจ็บปวด"