ตัวประกอบเช่นข้าจะรักท่านเอง(ฮาเร็ม)

เมลนั้นเป็นโรคที่ไม่มีวันรักษาหาย นั่นหมายถึงเธอจะตายอีกไม่กี่วันข้างหน้า เพราะหมอบอกว่าระยะของโรคที่เธอเป็นมันคือระยะสุดท้ายแล้ว การต่อสู้กับโรคร้ายไม่ใช่เรื่องสนุก เธอพลาดโอกาสหลายๆเรื่องไปเพราะต้องมาที่โรงพยาบาลเพื่อรักษาตัว... เมลไม่ได้วิ่งเล่นหรือว่าไปเรียนเช่นเพื่อนในวัยเดียวกัน เธอหวังเอาไว้ว่าชีวิตหลังความตายจะมีความสงบสุขรออยู่ อย่างน้อยเธอก็จะไม่ต้องทรมานกับความเจ็บปวดที่กำลังกัดกินเธอ... ไม่ว่าความตายจะเป็นยังไงเธอมั่นใจว่ามันน่าจะดีกว่าที่เป็นอยู่นี้แน่นอน.. ใช่..เธอคิดแบบนั้นจนถึงวันที่เธอได้ตายจริงๆ "มิเกล!! ข้าบอกเจ้ากี่ครั้งแล้วว่าชุดของนายท่านจะต้องซักให้สะอาดและหลังจากนั้นเจ้าต้องนำไปรีดให้เรียบ!!" "...ค่ะ ขะ..ข้าผิดไปแล้ว!" "อย่าได้คิดว่าเป็นลูกสาวบารอนแล้วงานจะน้อยลงนะ ที่นี่ทุกคนเท่าเทียมกันหมด เราทุกคนต่างก็ต้องทำงานเพื่อแลกเงิน!!" หากว่าเท่าเทียมกันจริงทำไมถึงยืนสั่งอยู่ได้ล่ะ!! มาช่วยกันทำสิโว้ย!! ถึงแม้อยากจะตะโกนไปเช่นนั้นแต่มิเกลก็เลือกที่จะยกตะกร้าผ้าขึ้นมาแล้วเดินไปยังริมทะเลสาบ ในตอนแรกที่ลืมตาขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองยังหายใจอยู่ เธอตกใจมาก แต่พอมองกระจกดีๆใบหน้านี้มิใช่ใบหน้าของเธอ.. เมลตายแล้วอย่างไม่ต้องสงสัย เธอตายไปแล้วแต่ที่ยังหายใจเพราะวิญญาณของเธอนั้นมาอยู่ในร่างคนอื่น หลังจากตั้งสติอยู่หนึ่งวันเต็ม ก็พบว่าตัวเองคือทาสในคฤหาสน์หลังหนึ่ง.. มิเกลคือชื่อที่ทุกคนเรียก ก่อนหน้านี้มิเกลป่วยหนักจนเป็นลมล้มพับไป เจ้าของร่างคนเก่าคงจะทำงานหนักจนตายตกไปสินะ และเธอเองอาจจะตามไปในไม่ช้า.. เพราะที่นี่คือนรกชัดๆ เธอเป็นลูกสาวบารอนที่ถูกขายมาที่คฤหาสน์ไฮริชน์ ที่นี่รับซื้อทาสสตรีจำนวนมาก ในตอนที่เธอลืมตาขึ้นมาแล้วพบเห็นใบหน้านี้เธอตกใจเป็นอย่างมาก เพราะใบหน้านี้มันสวยสุดๆไปเลย.. แต่พอได้เห็นสาวใช้คนอื่นในคฤหาสน์ก็พบว่านี่มันคือแหล่งรวมตัวของคนสวย มีพี่สาวอีกหลายคนที่สวยกว่าเธอ(ที่เรียกพี่สาวเพราะว่าเธอพึ่งเข้ามาใหม่ และอายุของเธอน้อยที่สุด) มีข่าวลือว่าเคาน์ไฮริชน์นั้นเป็นพวกมักมากในกาม เขาซื้อสตรีที่งดงามมาเป็นทาสเพื่อบำเรอกามและทำเรื่องอย่างว่า แต่ก็ไม่เคยมีวันไหนเลยที่จะมีการเรียกตัวของพี่สาวพวกนั้นไปรับใช้เป็นการส่วนตัว  สตรีที่มาที่นี่ต่างก็มากันด้วยหลายจุดมุ่งหมาย บางคนก็มาเพื่อหวังจะเป็นสาวใช้ส่วนตัวของท่านเคาน์ บางคนก็มาเพราะเงินทอง ที่นี่ให้ค่าตอบแทนในราคาที่ค่อนข้างสูง และบางคนเช่นเธอก็ถูกทางบ้านขายมา... อย่างน้อยร่างกายนี้ก็แข็งแรงดี ถึงจะทำงานอย่างหนักแต่ทุกสัปดาห์เธอจะได้เงินสิบเหรียญทอง นั่นหมายถึงถ้าเธอทำงานครบหนึ่งปีก็จะสามารถไถ่ตัวเองออกไปจากการเป็นทาสได้ อย่างน้อยก็ยังมีความหวังไม่ใช่รึไง!! "ไปทำอะไรผิดมาอีกล่ะ ไมนีถึงได้ ดุเจ้าเช่นนั้น" พี่เวเน่นั่งลงก่อนจะช่วยเธอซักผ้า มิเกลส่งยิ้มให้พี่สาวที่ใจดีที่สุดในโลก พี่เวเน่คอยช่วยงานต่างๆของเธอ ช่วยดูแลราวกับเป็นพี่สาวจริงๆและช่วยปกป้องเธอจากการถูกเรียกตัวไปเรือนใหญ่ "ข้าทำหน้าที่ได้ไม่ดีเองค่ะ สมแล้วที่พี่ไมนีจะดุ" เวเน่ถอนหายใจ  "รีบๆทำงานเถอะ ไปช้าเดี๋ยวได้กินเศษขนมปังอีก!" "ขอบคุณนะคะพี่ ข้าน่ะโชคดีจริงๆที่มีพี่อยู่ด้วย" "มิเกล ข้าเก็บเงินได้มากพอที่จะไถ่ตัวเองแล้วนะ ข้าอาจจะอยู่อีกไม่นาน ถึงเราจะรู้จักกันในช่วงเวลาสั้นๆแต่พี่ก็ชอบเจ้ามากๆนะ" "พี่ไม่ต้องเป็นห่วงข้าหรอกค่ะ พี่ไปเปิดร้านตามความฝันของพี่ได้เลย เอาไว้ข้าได้ออกไปจากที่นี่เมื่อไหร่ ข้าจะไปอยู่กับพี่ตามสัญญานะคะ ถึงเวลานั้นพี่ต้องจ้างข้าด้วยนะ!!" เวเน่ยกมือขึ้นลูบผมเด็กสาวตรงหน้าเบาๆ มิเกลนั้นอายุเพียงสิบหกปีแต่ใบหน้านี้ก็ฉายแววงดงามชนิดที่หาสตรีเทียบได้ยาก นางจะตเองงดงามยิ่งกว่านี้แน่นอนเมื่อเข้าสู่วัยสาว และความงดงามนั้นจะเป็นภัย "จริงสิพี่ ข้าสงสัยมานานแล้วว่าทำไมที่นี่ถึงจ่ายค่าจ้างแพงกว่าที่อื่น อีกทั้งคนรับใช้ที่คฤหาสน์ไฮริชน์ล้วนแล้วแต่เป็นสตรีที่มีใบหน้างดงาม" "...นี่คือความลับของท่านเคาน์ มีคำทำนายจากนักบุญของวิหารหลวงว่าอาการป่วยของท่านเคาน์จะสามารถรักษาหายได้จากการช่วยเหลือของสตรีผู้หนึ่ง ท่านนักบุญบอกเพียงว่าในนิมิตนั้นเขาเห็นสตรีที่มีใบหน้างดงาม..." อ่า เป็นเช่นนี้นี่เอง!! "สตรีทุกคนก่อนที่จะได้รับการไถ่ตัวจะต้องนอนกับท่านเคาน์เป็นเวลาหนึ่งคืน" "ห๊ะ!!" "วางใจมิเกล นอนที่ว่านี้หมายถึงการอยู่ร่วมห้องเฉยๆ ท่านเคาน์นั้นเป็นชายหนุ่มรูปงามแต่ทว่าน่ากลัวยิ่งนัก สตรีใดที่คิดจะปีนเตียงท่านเคาน์ ต่างก็ไม่เคยมีใครมีชีวิตรอดเลย" มิเกลถอนหายใจอย่างโล่งอก "ค่อยยังชั่ว" มิเกลและเวเน่ช่วยกันยกตะกร้าผ้าไปตาก สตรีทั้งสองพูดคุยหยอกล้อกันจนมาถึงห้องอาหารของสาวใช้ "พวกเจ้ามาช้า ข้าก็เลยเก็บขนมปังกับซุปเอาไว้ให้ รีบมาทานสิ!!" มิเกลส่งยิ้มให้กับพี่สาวที่เธอสนิทด้วยอีกคน นั่นคือพี่จินนา พี่สาวคนนี้เป็นสาวใช้ที่ทำหน้าที่รับใช้เรือนหลัก พี่จินนาสามารถหาเงินได้มากพอที่จะไถ่ตัวเองออกไปได้แล้ว แต่พี่จินนาก็ไม่ได้ถ่ตัวเองออกไปแต่เลือกที่จะเป็นสาวใช้ส่วนตัวของท่านเคาน์แทน นั่นทำให้ไม่มีใครกล้ามีเรื่องกับพี่จินนาแม้แต่หัวหน้าสาวใช้จากไมนีก็ยังไม่กล้าหือเลย "ใครรังแกเจ้าอีกมิเกล!" "มะ..ไม่มีหรอกค่ะ เป็นข้าที่ทำงานผิดพลาดเอง ไม่ได้มีใครมารังแกอะไรข้าเลย" "หากมีคนที่ใช้อำนาจรังแกเจ้า เจ้าต้องบอกพี่รู้ไหม? เจ้าเป็นถึงน้องสาวคนสนิทของพี่ พี่จะไม่ยอมให้ใครรังแกหรือว่าใช้งานเจ้าหนักจนเกินไปเด็ดขาด!" เวเน่ส่งยิ้มให้จินนาและมิเกลจางๆ ที่คฤหาสน์ไฮริชน์นั้นถึงแม้จะได้ค่าตอบแทนสูง แต่เรื่องสังคมที่นี่นั้นแย่มากทีเดียว อาจจะเป็นเพราะว่าที่นี่มีสตรีมากและสตรีส่วนใหญ่ก็มีจุดมุ่งหมายเดียวกันนั่นคือการเป็นผู้หญิงของท่านเคาน์ แต่นั่นไม่ใช่ความต้องการของเธอแล้วคนหนึ่ง และคงไม่ใช่ความต้องการของมิเกลด้วย แต่กับจินนา.. เวเน่ไม่แน่ใจสักเท่าไหร่