ตัวประกอบเช่นข้าจะรักท่านเอง(ฮาเร็ม)

5.แค่มานอนกับข้าก็พอ

มิเกลลืมตาขึ้นมาช้าๆเธอเหลือบมองนาฬิกาที่หัวเตียง มันบอกเวลาหกโมงเช้าแล้ว เธอใช้มือทั้งสองข้างดันท่านเคาน์ออกไปเพราะตอนนี้เขากำลังนอนทับแขนเธออยู่ แน่นอนว่าแขนของเธอนั้นปวดไปหมดเพราะตัวของเขามันหนักมากทีเดียว

"อะ..เอ่อ ข้าต้องไปแล้วค่ะ"

เขาปรือตาขึ้นมามองหน้ามิเกลพร้อมกับดึงเธอที่กำลังจะลุกขึ้น ให้ล้มตัวลงนอนเพื่อให้เขาได้โอบกอดอีกครั้ง

"....แต่ว่าข้ายังไม่อยากตื่น"

"เช่นนั้นท่านเคาน์ก็นอนต่อสิคะ เดี๋ยวข้าจะออกไปก่อน.."

เขายังคงโอบกอดเธอแน่น และไม่มีทีท่าว่าจะปล่อย

"ข้านอนไม่หลับมาหลายปีแล้ว นี่คือครั้งแรกที่ข้านอนหลับได้อย่างเต็มที่..."

นั่นเพราะว่าเขารู้สึกปลอดภัย อ้อมแขนเล็กๆที่บรรจงตบไหล่เขามันทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายอย่างประหลาด ราวกับว่าพออยู่ในอ้อมกอดของเธอแล้ว จะไม่มีสิ่งใดมาทำร้ายเขาได้

"ตะ...แต่ว่า"

"ไม่ไปได้ไหม? ไม่ใช่สิ ข้าไม่ให้เจ้าไปไหนหรอกนะ!"

อ่า นี่มันไปกันใหญ่แล้ว จะไม่ให้เธอไปได้อย่างไรกัน เธออุตส่าห์เก็บข้าวของเอาไว้หมดแล้ว

"ข้าลาออกจากที่นี่แล้วค่ะท่านเคาน์ ข้ามิใช่สาวใช้ของไฮริชน์อีกแล้ว"

"สมัครเข้ามาใหม่สิ เจ้าต้องการอะไรงั้นเหรอ? เงินเดือนที่มากขึ้น งานที่สบายมากกว่าเดิม ข้าสามารถให้เจ้าได้ทุกอย่างเลย"

งะ..เงินงั้นเรอะ!

แต่ว่าถึงอยู่ที่นี่ต่อจะได้เงินในจำนวนมหาศาล แล้วชีวิตที่เหลือของเธอล่ะ เธอจะใช้มันไปกับการทำงานทั้งชีวิตงั้นเรอะ!!

"ไม่ค่ะ ข้าไม่ต้องการเงินทองหรือว่าอะไรทั้งนั้น ข้าเพียงอยากออกไปใช้ชีวิตที่เป็นของข้า"

แล้วอยู่ที่นี่นางมิได้ใช้ชีวิตหรืออย่างไรกัน?

"เช่นนั้นข้าขอเพียงแค่อาทิตย์ละครั้ง มานอนกับข้าอาทิตย์ละครั้งก็พอ!"

เธอน่ะเข้าใจความหมายของเขานะ แต่ทำไมพอเขาพูดออกมาตรงๆเช่นนี้มันทำให้เธอรู้สึกแปลกๆกันนะ

"หนึ่งร้อยเหรียญทอง ข้าจะให้เจ้าทุกอาทิตย์เลย แค่เจ้ามาหาข้า..."

หนึ่งร้อยเหรียญทอง!!! เดือนหนึ่งก็สี่ร้อยเหรียญทอง นี่เธอจะได้เป็นมหาเศรษฐีเลยนะ เงินจำนวนที่เขาเสนอมานั่นไม่ใช่จำนวนน้อยๆเลย

ทำให้สุดท้าย..เธอก็ยินยอมที่จะตกลง

มิเกลก้มมองกระดาษในมือซึ่งเป็นที่อยู่ร้านดอกไม้ของพี่เวเน่ก่อนจะยกยิ้มขึ้นมา บางทีเธอควรจะเก็บเงินซื้อบ้านสักหลัง แล้วก็เก็บเงินอีกก้อนไปซื้อบรรดาศักดิ์คืนมาเพื่อจะได้ทำธุรกิจอะไรสักอย่าง

ร้านขายดอกไม้ของพี่เวเน่นั้นงดงามและโดดเด่นมากทีเดียว มีดอกไม้หลากหลายชนิดวางเพื่ออวดโฉมอยู่หน้าร้าน แถมด้านในยังมีลูกค้าสามถึงสี่คนกำลังเลือกซื้อดอกไม้ที่วางเรียงรายอยู่

"ให้ตายเถอะมิเกล!! รีบเข้ามาก่อนสิ!"

"พี่ขายของไปเถอะค่ะ ข้าในตอนนี้มีเวลาว่างมากพอที่จะนั่งรอพี่ทั้งวันเลย"

มิเกลวางกระเป๋าลง เธอเดินไปหาสตรีชนชั้นสูงผู้หนึ่งที่กำลังเลือกซื้อดอกไม้

"ดอกทานตะวันนี่ช่างงดงามเหมือนเลดี้เลยนะคะ ข้าเชื่อว่าดอกไม้นี่จะต้องสร้างความสดใสให้คฤหาสน์ที่แสนกว้างใหญ่ของเลดี้ได้อย่างแน่นอน!"

"ขอบคุณนะคะ เช่นนั้นข้าเหมาดอกทานตะวันทั้งตะกร้าเลย ข้าจะนำไปถวายที่วิหารศักดิ์สิทธิ์ มีคำกล่าวว่านักบุญหญิงมารีนชอบดอกไม้มาก ข้าไม่รู้จะเอาดอกอะไรไปมอบให้ท่านนักบุญหญิงดี เห็นดอกทานวันนี่ช่างงดงามและอบอุ่นเช่นเดียวกันกับท่านนักบุญ..."

"อ่า..เป็นเช่นที่เลดี้กล่าวเลยค่ะ ท่านนักบุญหญิงนั้นงดงามและเจิดจ้าราวกับแสงของดวงตะวัน เดี๋ยวข้านำไปห่อให้นะคะ กรุณารอสักครู่"

ความงามของนางเอกนั้น เธอประจักษ์ด้วยสายตามาแล้ว สวยสมกับเป็นนางเอกของเรื่องจริงๆ

ว่าแต่ท่านเคาน์จะไม่เป็นไรใช่ไหม เพราะอีกไม่กี่วันจะถึงวันงานล่าสัตว์ และวันนั้นท่านเคาน์จะถูกหักหน้าโดยการปฏิเสธที่จะรับจิ้งจอกหิมะจากนักบุญหญิงมารีน เรื่องนี้ทำให้ชื่อเสียงของท่านเคาน์เสื่อมเสียเป็นอย่างมาก...

มิเกลถอนหายใจเบาๆ พอได้อยู่กับเขาแล้วก็พบว่าเขาไม่ใช่คนที่เลวร้ายอะไร เป็นแค่ลูกแมวตัวน้อยที่มีความมั่นในรักกับสตรีผู้หนึ่งเท่านั้นเอง

น่าสงสารอยู่เหมือนกันแฮะ

เธอส่งช่อดอกทานตะวันให้สตรีผู้นั้นก่อนจะรับเงินมา มิเกลส่งเงินให้พี่เวเน่พร้อมกับเดินมานั่งที่โซฟา

"เจ้าดู...เปลี่ยนไป"

"ยังไง? สวยขึ้นงั้นเหรอคะ"

มิเกลกล่าวติดตลก

"เรื่องความงดงามของเจ้านั้นมันชัดเจนอยู่แล้ว ข้าหมายถึงเจ้าดูราวกับ..มีอะไรในใจ ลืมอะไรไว้ที่ไฮริชน์รึเปล่า"

ลืม..อะไรงั้นเหรอ?

"ไม่มีหรอกค่ะ ข้าเก็บข้าวของทุกอย่างมาหมดแล้ว"

พี่เวเน่ส่งยิ้มแทนคำตอบ

"เอาเสื้อผ้าของเจ้าไปเก็บไว้ด้านบนสิ อีกเดี๋ยวพี่ก็จะปิดร้านแล้ว เรามาช่วยกันทำมื้อเย็นดีไหม?"

นิ้วมือที่เรียวยาวของมือเกลกำลังลูบไล้ไปที่กลีบดอกกุหลาบสีชมพูอ่อนเบาๆ

"ข้าแวะมาหาพี่เฉยๆค่ะ ข้าว่าจะหาซื้อบ้านหลังเล็กๆสักหลังเอาไว้อยู่ พี่มีความฝันของพี่แล้วจะให้ข้ามารบกวนพี่ได้อย่างไรกัน!"

เวเน่วางกรรไกรตัดดอกไม้ในมือลง เธอรีบเดินมาหามิเกล

"รบกวนอะไรกัน มิเกลเจ้าก็รู้ว่าพี่รอคอยเจ้ามาตลอด ถึงจะมิใช่สายเลือดแต่เจ้าคือคนที่พี่นับว่าเป็นน้องสาวนะ!"

นั่นแหละ เพราะความดีที่มากล้นของพี่เวเน่ นั่นทำให้เธอยิ่งไม่กล้ารบกวน ทุกคนต่างก็มีพื้นที่เป็นของตัวเอง เธอไม่กล้าลุกล้ำความเป็นส่วนตัวนั้นเข้าไปหรอก

"ข้าจะแวะมาหาพี่บ่อยๆเลยค่ะ รับรองได้เลยว่าพี่จะต้องเห็นหน้าข้าจนเบื่อไปเลย!"

เวเน่รู้ดีว่าเธอมีอาจเหนี่ยวรั้งมิเกลเอาไว้ได้ น้องสาวคนนี้เป็นเด็กดี แต่หากพอดื้อแล้วไม่มีทางที่นางจะฟังคำของเธอหรอก

"เช่นนั้นพี่จะพาเจ้าไปดูบ้านของมาดามเอรอนนี่ เป็นบ้านที่สภาพดีราคาถูกแถมยังอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ด้วย"

อย่างน้อยเธอก็อยากจะเห็นน้องสาวคนนี้อยู่ในสายตา หากมีเรื่องราวไม่คาดคิดอะไรเกิดขึ้นเธอจะได้ไปช่วยเหลือได้ทัน