ตัวประกอบเช่นข้าจะรักท่านเอง(ฮาเร็ม)

3.ข่าวดี

ตอนนี้เจ้าก้อนสีดำที่อยู่ในอ้อมกอดของเธอนั้นกำลังหลับ รูปลักษณ์ของมันคล้ายๆกับแมวที่มีเขาสีแดงอยู่บนหัวทั้งสองข้าง

อ่า..ทาสแมวอย่างเธอกำลังหลงเจ้านี่เข้าให้แล้วล่ะสิ!

มิเกลอุ้มแมวดำตัวอ้วนขนปุยไปวางเอาไว้บนเตียง เธอลูบขนมันเบาๆก่อนจะดึงผ้าห่มมาห่มให้ ในคราแรกที่เธอสัมผัสเจ้าแมวตัวนี้ มันมีอาการตื่นกลัว ตัวสั่นอีกทั้งยังพองขนราวกับกำลังจะขู่ให้เธอกลัว แต่ใครจะไปกลัวเจ้าแมวดำแสนน่ารักนี่ได้ลงคอ!!

บางที..สิ่งที่เจ้าแมวตัวนี้ต้องการอาจจะเป็นการโอบกอดที่แสนอบอุ่นจากใครสักคน

"ผลัวะ!!!"

ประตูถูกเปิดออกพร้อมกับร่างของสตรีที่อยู่ในชุดสีขาวบริสุทธิ์ เรือนผมสีทองของเธอมีผ้าคลุมเอาไว้ ใบหน้าที่แสนงดงามนั่นกำลังจ้องมองมาที่เธอด้วยสายตาตกใจ ก่อนจะละสายตาจากใบหน้าของเธอไปจ้องมองเจ้าแมวดำตัวอ้วนที่นอนอยู่ด้วยสายตาที่แสนจะรังเกียจ

นั่นทำให้มิเกลยกมือขึ้นมาโอบกอดเจ้าแมวดำตัวนั้นเอาไว้อย่างรวดเร็วเพราะเธอรับรู้ได้ถึงสายตาที่ไม่ปลอดภัยของสตรีผู้นั้นที่จ้องมองมา

อย่างไม่ต้องเดา นี่คือนักบุญหญิงมารีนแน่นอน งดงามเจิดจ้าราวกับแสงของดวงตะวันขนาดนี้ ออร่านางเอกชัดๆ!!

"ขอโทษนะคะ ข้าอยากให้เจ้าหลบไปหน่อย..."

อ่า..คิดเอาไว้ว่าจะไม่แทรกแซงแล้วแท้ๆ และเธอมานั่งกอดเจ้าแมวนี่ทำไมกันเนี่ย! มิเกลลุกขึ้นเธอก้มหน้าลงเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไป เธอยังหันกลับไปมองเจ้าแมวอ้วนสีดำที่กำลังหลับอยู่เป็นครั้งสุดท้ายด้วยความเป็นห่วง

"เหตุใดถึงไม่ตายไปเลยล่ะ มาทำให้ข้าจ้องใช้พลังเวทย์ช่วยท่านเช่นนี้สมควรแล้วงั้นหรือ?"

ฮาเดสก้มมองมือของตัวเองที่ตอนนี้มันเป็นอุ้งเท้าสีดำที่แสนน่ารัก เขาถอนหายใจอย่าเบื่อหน่ายก่อนจะหลับตาลง

"ไม่อยากช่วยก็ออกไปสิ แล้วอย่ามาเหยียบที่นี่อีก!!"

"ท่านควรจะบอกคนของท่านมากกว่า! หากพวกเขาไม่ไปตามข้าถึงที่วิหาร มีหรือที่ข้าจะดั้นด้นมาที่ไฮริชน์ในเวลาดึกดื่นเช่นนี้!!!"

งดงาม..กี่ร้อยกี่พันครั้งที่เขาพบเห็นใบหน้าของนักบุญหญิงมารีน นางก็ยังคงงดงามเกินกว่าจะสามารถบรรยายได้ เป็นความงดงามที่เปล่งประกายออกมาจนมันเด่นชัดในสายตาของเขา..

นั่นทำให้ฮาเดสตกหลุมรักเธอในครั้งแรกที่เราพบเจอกัน แต่สายตาของมารีนนั้นมองมาที่เขาด้วยความรังเกียจ แน่นอนว่าเขามิได้แปลกใจกับท่าทีของเธอเพราะไฮริชน์คือตระกูลที่น่ารังเกียจจริงๆนั่นแหละ..

แต่ถึงเขาและเธอจะยืนอยู่คนละฝั่ง ในขณะที่เธอเจิดจ้าและอบอุ่นราวกับแสงของดวงตะวัน แต่เขากับมืดมิดและเหน็บหนาวราวกับดวงจันทร์ในยามค่ำคืน..

ทว่าในใจกลับยังคงหวังให้เธอหันมองที่เขา

มารีนเดินเข้ามาก่อนจะแตะหน้าผากของเขาเบาๆจากร่างของแมวสีดำตัวอ้วนแปรเปลี่ยนเป็นร่างของบุรุษรูปงามที่แฝงไปด้วยความเย็นชา เธอยังคงจ้องหน้าเขาด้วยความโกรธเคืองก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาปกคลุมร่างกายของเขา เพราะในตอนนี้เขากำลังเปลือยเปล่าอยู่

"หวังอย่างยิ่งว่าท่านเคาน์คงจะไม่ให้คนไปตามข้ามาอีก และหวังว่านี่คงจะเป็นการพบกันครั้งสุดท้ายของเรา!"

มารีนกล่าวจบก็เดินจากไปทิ้งให้เขามองตามร่างของเธอที่ค่อยๆเดินจากไปจนลับสายตา... คงจะดีไม่น้อยถ้าเธอเปลี่ยนจากการกร่นด่าเขามาเป็นการโอบกอดเขาสักครั้ง

....กอดงั้นเหรอ?

ภาพใบหน้าของสตรีผู้หนึ่งผุดขึ้นมาในความทรงจำของเขา แววตาของเธอที่จ้องมองเขาไม่มีความหวาดกลัวหรือว่าแววตาที่ตื่นตระหนกแม้แต่น้อย

เธอหัวเราะ ใช่แล้วเธอหัวเราะก่อนจะอุ้มเขาลงมาจากเสาที่เขาปีนขึ้นมา...

ฮาเดสนวดขมับเบาๆก่อนจะล้มตัวนอนลง

เป็นครั้งแรกที่มีคนโอบกอดเขาเอาไว้แทนที่จะวิ่งหนี เธอเป็นใครกันนะเจ้าของอ้อมกอดที่แสนจะอบอุ่นนั่น...

........

มิเกลมองรถม้าของนักบุญหญิงที่ค่อยๆเคลื่อนตัวออกจากคฤหาสน์ไฮริชน์ด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย เจ้าแมวตัวอ้วนนั่นคงจะกลายเป็นท่านเคาน์ผู้หล่อเหลาไปแล้วสินะ แล้วท่านเคาน์ก็จะตกหลุมรักนักบุญหญิงมารีน นั่นทำให้ในเวลาไม่นานต่อจากนี้ คฤหาสน์ไฮริชน์จะปลดสาวใช้ออกจำนวนมากเพราะความจริงถูกเปิดเผยแล้วว่าคนที่สามารถช่วยท่านเคาน์ได้นั้นมีแต่นักบุญหญิงมารีนเท่านั้น..

เธอรีบเดินมาที่กล่องเก็บเงิน เธอในตอนนี้มีเงินมากพอที่จะไถ่ตัวเองออกไปแล้ว แต่ที่ยังทำงานอยู่ที่นี่เพราะอยากจะเก็บเงินอีกหน่อย มิเกลนั้นไม่รู้ว่าจะทำอาชีพอะไรต่อ หากว่าเธอได้ออกไปจากที่นี่จริงๆ เธอไม่ถนัดการต่อสู้อีกทั้งการใช้สมองก็ไม่ถนัดด้วย เธอจะต้องไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของพวกตัวร้ายแน่นอน

แต่ว่าเธอมีสิ่งที่ยิ่งใหญ่อยู่ในมือนั่นคือการรู้เนื้อเรื่องของหนังสือ บางทีการเป็นนักพยากรณ์ก็ไม่เลวเท่าไหร่นัก เพราะเธอรู้อนาคตจริงๆนี่นา คงจะไม่เรียกว่าเธอเป็นนักต้มตุ๋นหรอก…ใช่ไหม?

ในวันรุ่งขึ้นพ่อบ้านก็เรียกตัวสาวใช้มาแจ้งข่าวสาร

"คนที่ลาออกตอนนี้ ท่านเคาน์จะไม่คิดค่าไถ่ตัว ทุกคนสามารถออกไปจากที่นี่โดยที่มีสถานะเดิม ไม่มีสัญญาทาสตามติดออกไป"

"!!!"

อ่า นั่นมันดีสุดๆไปเลยไม่ใช่รึไง!! เงินที่เธอเก็บหอมรอมริบมาเกือบสองปีนั่นไม่ต้องเอาไปเป็นค่าไถ่ตัว สุดยอดไปเลย!

มิเกลรีบเดินออกไปด้านหน้าอย่างรวดเร็ว นั่นทำให้ทุกสายตาต่างจับจ้องมองมาที่เธอเป็นตาเดียว ทำไม...กันนะ

ทำไมถึงไม่มีใครยอมลาออกกันล่ะ? ข้างนอกคฤหาสน์ไฮริชน์มันน่ากลัวมากอย่างนั้นเหรอ? แต่พอเห็นสายตาของสาวใช้คนอื่นๆมิเกลก็พอจะเข้าใจแล้ว เพราะว่าที่นี่ให้ค่าจ้างราคาสูงกว่าที่อื่นยังไงล่ะ จะหางานสาวใช้ที่ให้ค่าตอบแทนมหาศาลเช่นนี้ได้ที่ไหนอีก

"มิเกล เซียโน่ ขอบคุณที่เจ้าทำงานรับใช้คฤหาสน์ไฮริชน์มาโดยตลอด เช่นนั้นคืนนี้เจ้าก็ทำหน้าที่เฝ้าห้องท่านเคาน์ได้เลย!!"

.....เกือบลืมไปเลยว่าการจะออกจากที่นี่จะต้องร่วมห้องกับท่านเคาน์หนึ่งคืน แต่เธอจะไม่เป็นไรหรอกเพราะท่านเคาน์ไฮริชน์นั้นรักนักบุญหญิงมารีนไปหมดทั้งหัวใจแล้วยังไงล่ะ

มิเกลมองไปรอบๆคฤหาสน์ไฮริชน์ เธอหลับตาลงช้าๆพร้อมกับสูดหายใจลึกๆเพื่อเก็บความทรงจำเหล่านี้เอาไว้ ครั้งหนึ่งเธอเคยทำงานในบ้านของตัวร้ายด้วยล่ะ

ในวันนั้นมิเกลไม่ต้องทำงานแล้วเธอจึงมาเก็บข้าวของที่สำคัญของตัวเองเพื่อเตรียมจะเดินทางออกจากคฤหาสน์ไฮริชน์ในวันพรุ่งนี้ พอมาเก็บของจริงๆก็อดใจหายไม่ได้เลย จากในตอนแรกเธอคิดว่าจะอยู่ที่นี่ปีเดียวกลับกลายเป็นอยู่มาเรื่อยๆจนเกือบจะถึงสองปี ถ้าหากท่านพ่อบ้านไม่ประกาศเกี่ยวกับการให้โอกาสลาออกล่ะก็ มิเกลคิดว่าตัวเองก็คงจะอยู่ที่นี่ไปเรื่อยๆ

ลาก่อนนะห้องนอนที่แสนอบอุ่นที่เธอใช้นอน นับตั้งแต่ที่เข้ามาอยู่ในร่างของมิเกล

"ก๊อก!! ก๊อก!!"

"ได้เวลาแล้วมิเกล"

เสียงเรียกของท่านลอร์ดฮินตั้นทำให้เธอตื่นจากภวังค์ ได้เวลาที่เธอจะต้องไปเฝ้าห้องนอนท่านเคาน์แล้วล่ะสิ