CHAPTER 47
Naramdaman kong pinagtitinginan na ako ng mga tao sa paligid dahil sa pagbuhos ng aking mga luha. Pinunasan ko ang aking mga luha. Tiniklop ko ang sulat. Pinagmasdan ko ang hawak ko kanina pang bracelet. Ito ang pinakamahalagang alaala na iniwan sa akin ni Bryan. Ngunit sa tindi ng hirap na pinagdadaanan ko. Dahil wala na akong makakapitan pa, kailangangan ko na talaga itong pakawalan para makatulong sa aking paglalakbay sa buhay.
Naghanap ako ng pawanshop kung saan ko pwedeng isanla ang bracelet. Isa sa mga kilalang pawnshop ang pinasukan ko. Umaasa na sana tanggapin nila. Hindi ako makakauwi dahil wala na kong pasamahe kung di na nila kukunin ang tanging yaman na meron ako. Gutum na gutom na ako. Takam na takam na ako sa mga pagkaing nakikita ko sa paligid. Naiinggit sa b
