บทที่ 20
คำแรก
“ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวแม่บ้านประจำชั้นนี้จะจัดการทำความสะอาดเอง คนของฉันไว้ใจได้ เธอไม่ต้องอายหรอก”
เขาพูดราวกับเห็นเป็นเรื่องธรรมดา ในขณะที่คนตัวเล็กหน้าแดงก่ำ ยิ่งเห็นว่าหน้าลิฟต์มีบอดี้การ์ดสวมชุดดำยืนอยู่ เธอก็ยิ่งอายจนไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตาใคร
“คุณไม่อายแต่แก้มอาย”
หญิงสาวบ่นพึมพำแผ่วเบา แต่คนตัวโตกลับได้ยินชัด เขาหัวเราะในลำคอก่อนจะจับศีรษะเธอโคลงไปมาอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะเปล่งเสียงดังห้วนเต็มไปด้วยอำนาจ
“ใครมันกล้าล้อเลียนผู้หญิงของฉันหรือทำให้ผู้หญิงของฉันรู้สึกอับอาย ฉันจะไล่มันออกให้หมด แล้วอย่าหวังว่าจะไปทำงานที่อื่นได้ ฉันจะตามขยี้ให้มันไม่มีอนาคตอีกต่อไป”
โถงทางเดินนั้นเงียบกริบ จนแก้มใสได้ยินเสียงหัวใจของตัวเอง อย่างน้อยๆ เขาก็สนใจความรู้สึกของเธอบ้าง เธอเคยคิดว่าเขาเป็นคนไม่มีหัวใจเสียอีก แต่จริงๆ แล้วเขาก็เป็นมนุษย์คนหนึ่ง เพียงแต่ว่าเขาเป็นมนุษย์ที่ไม่เคยถ
