พันธะราคี (หื่นๆ)

บทที่ 1 เปลือยเปล่า

บทที่ 1

เปลือยเปล่า

‘นอนกับฉันสิ แล้วเธอจะได้ในสิ่งที่ต้องการ’

คล้ายกับมีเสียงหวีดวิ้งก้องกังวานอยู่ในแก้วหู หญิงสาวถึงกับพูดไม่ออก ใบหน้าซีดเผือดไร้เลือดฝาด หัวใจราวกับจะหยุดเต้นลงชั่วขณะ

หึ!

ปรเมศแค่นหัวเราะอย่างที่เขาชอบทำเสมอๆ ยกมือขึ้นกอดอกปรายตามองหญิงสาวที่ยังคงนั่งนิ่ง ยักไหล่น้อยๆ แล้วหมุนตัวเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะทำงาน ตั้งใจว่าจะไปตรวจดูบัญชีที่กาสิโนเสียหน่อย วันนี้เขาเสียเวลากับเรื่องไม่เป็นเรื่องมามากพอแล้ว

ทว่าเมื่อเจ้าของร่างสูงใหญ่หมุนตัวกลับมา...

แก้มใสก็ได้เปลื้องเปลือยเสื้อเชิ้ตสีขาวลงไปกองที่พื้นเสียแล้ว บราเซียสีครีมกำลังจะร่วงหลุดออกจากสองเต้าอวบอิ่ม แม้จะปลดตะขอบราเซียแล้วแต่ความอับอายก็ทำให้เธอชะงักค้างไว้เพียงแค่นั้น ริมฝีปากคู่สวยเม้มแน่นเป็นเส้นตรงพยายามสะกดกลั้นความอัปยศอดสูเอาไว้อย่างสุดกำลัง

“หนูยอมเป็นของคุณ แต่คุณต้องรักษาสัญญา หนูต้องได้อยู่ที่นี่ ได้มีโอกาสดูแลใกล้ชิดน้องกานต์”

แม้ว่าน้ำเสียงที่เปล่งออกไปจะสั่นเครือคล้ายกำลังจะร้องไห้ ทว่าดวงตาของเธอกลับจ้องมองไปที่เขาอย่างหนักแน่นรอคอยคำสัญญา

ปรเมศไม่ได้ยิ้มหรือแสดงสีหน้าใดๆ ออกไป มีเพียงแววตาที่ยังคงทอดมองไปยังเจ้าของร่างงามที่เกือบจะโป๊เปลือย เขาเลิกคิ้วน้อยๆ แล้วชี้นิ้วไปที่บราเซียก่อนจะตวัดนิ้วเป็นสัญญาณว่าเธอควรจะถอดมันออกได้แล้ว

แก้มใสกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ถอดบราเซียออกแล้วถือมันไว้ด้วยมืออันสั่นเทา ราวกับชั่งใจเธอสูดลมหายใจเข้าปอดลึกโยนบราเซียทิ้งราวกับไม่ยี่หระ

เธอตัดสินใจแล้ว!

แน่นอนว่าต้องยอมรับผลที่กำลังจะตามมา!

ทรวงอกของสาวแรกรุ่นนั้นทั้งเต่งตึง และชูชันผงาดท้าทายได้อย่างน่าหลงใหล ราวกับดอกบัวตูมเนียนนุ่มน่าสัมผัส ปรเมศไม่ใช่ผู้ชายสุภาพแสนดี และแน่นอนว่าเขาไม่ใช่สุภาพบุรุษชวนฝัน เขาคือชายที่เต็มไปด้วยตัณหาราคะ และทำทุกอย่างเพื่อความอยู่รอดไม่ว่าจะถูกหรือผิด

เป็นผู้ชายอันตรายสีเทาๆ ค่อนไปทางสีดำและหมองหม่น ในชีวิตของเขาไม่เคยมีสีขาวแต่งแต้ม แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ใช่คนผิดคำพูด

“ฉันสัญญา”

คำตอบรับราวกับพายุ สิ้นสุดน้ำเสียงห้วน เขาก็สาวเท้ายาวก้าวประชิดร่างบาง มือข้างหนึ่งโอบเอวคอดกิ่วแล้วกระชากเธอเข้ามาในอ้อมกอดเต็มแรง มืออีกข้างบีบปลายคางให้แหงนเงยก่อนจะบดจูบลงไปอย่างกักขฬะไร้ซึ่งการทะนุถนอม

“อะ...อื้อ”

มีสิทธิ์ส่งเสียงร้องประท้วงได้เพียงเท่านั้นเมื่อปรเมศปล้นจูบดุนดันจนริมฝีปากเล็กถึงกับร้อนผ่าว หัวใจกระตุกหวามหวั่นไหวเมื่อเขากอดรัดแนบชิดเรือนร่างบอบบางอย่างเร่าร้อน บดเบียดจนแผ่นหลังแนบติดไปกับผนังห้อง

ลิ้นร้อนดุนดันริมฝีปากที่เม้มสนิทให้เผยอออกก่อนจะสอดปลายลิ้นเข้าไปตวัดเร้าดูดดุนความหอมหวานราวกับหยาดน้ำผึ้งเดือนห้า

รสชาติช่างดีเหลือเกิน...

คนตัวโตถึงกับผ่อนลมหายใจคล้ายครางในลำคอ ฉายชัดว่าเขากำลังพึงพอใจกับคู่นอนคนใหม่ไม่น้อย

ต่างจากแก้มใสที่รู้สึกราวกับกำลังถูกปล้นปลิดไปถึงดวงวิญญาณ เขาไม่ได้ปล้นแค่จูบ แต่เขากำลังช่วงชิงทุกสิ่งทุกอย่างไปจากเธอ หัวใจที่ควรจะต่อต้านกลับทรยศหวามไหว

ผู้ชายคนนี้...

ผู้ชายที่เธอปริ๊นรูปภาพของเขาจากข่าวสารในอินเทอร์เน็ต เลือดเนื้อของชายคนนี้ก่อเกิดเป็นสิ่งมีชีวิตที่เติบโตในครรภ์ของเธอถึงเก้าเดือน

แก้มใสดูรูปของปรเมศทุกวันเพราะอยากให้ลูกได้รู้จักพ่อ โดยไม่รู้เลยว่าการทำเช่นนั้นทำให้หัวใจของเธอค่อยๆ ถลำลึก หลงรักเขาโดยไม่ทันรู้ตัว

แล้วเมื่อเขาทั้งกอดทั้งจูบเธออย่างเร่าร้อน ก็ทำให้เธอถึงกับหมดสิ้นเรี่ยวแรงที่จะขัดขืน กลับกัน.... เธอโอนอ่อนให้เขาตักตวงความสุขจากเรือนร่างโดยไม่คิดทัดทาน

ริมฝีปากเรียวค่อยๆ ผ่อนจังหวะลงเป็นบดจูบเชื่องช้าอย่างอ้อยอิ่ง ขบเม้มริมฝีปากบนแล้ววกวนกลับไปยังริมฝีปากล่างสลับไปมา ก่อนจะสอดปลายลิ้นเข้าไปอีกครั้งราวกับกำลังหลงใหลในความหอมหวาน

แต่ท้ายที่สุดเขาก็ปลดปล่อยริมฝีปากของหญิงสาวให้เป็นอิสระ กระนั้นวงแขนข้างหนึ่งกลับยังคงกอดกระหวัดรัดร่างของเธอไว้โดยไม่มีทีท่าว่าจะปล่อย