กว่าจะเสร็จสิ้นสำรับเช้าก็ใช้เวลาไปมากอยู่โข ที่ใช้เวลานานนั้นก็เพราะองค์นวินมัวแต่ประดักประเดิดเขินอายกับการหยอกเย้าของเจ้าวรรศที่เผลอทีไรเป็นต้องหยอดมาให้ได้มะงุมมะงาหรา เจ้าวรรศเองก็ไม่รู้ว่าเหตุใดถึงได้ชอบใจกับการได้เห็นอีกฝ่ายแสดงท่าทางงกๆ เงิ่นๆ ยิ่งนัก แต่ก็ตระหนักได้ว่าควรจะเก็บความหรรษานี้ไว้รอช่วงเวลาอันเหมาะสม ร้องเร่งให้องค์นวินจัดการกินให้เสร็จโดยไว ก่อนจะนำทางมานั่งเล่นยังพลับพลาในสวนพฤกษา อันเป็นที่นั่งเล่นประจำของเจ้าวรรศที่เจ้าตัวชอบมานอนเอกเขนกฆ่าเวลาบ่อยๆ
เมื่อถึงที่หมาย เจ้าวรรศก็เอนกายลงนอนตะแคง มือข้างหนึ่งยันศีรษะ ทอดมององค์นวินที่ทรุดตัวลงนั่งข้างๆ รอจนกระทั่งนางกำนัลที่ยกพานผลไม้และสุราเมรัยมาให้อันตรธานหายไปหมดสิ้นถึงได้เปล่งเสียงขึ้น
“ไหนว่าจะเกี้ยวน้องอย่างไรล่ะเจ้าพี่เจ้าขา ว่ามาสิ”
เจ้าวรรศแลดูรื่นเริงยิ่ง ส่งเสียงหวานออกไปเชียว องค์นวินที่นั่งขัดสมาธิก้มหน
