ฉันแทบจะกลั้นหายใจเมื่อพี่ติณขยับหน้าเข้ามาใกล้ๆ แล้วจู่ๆ เขาก็กระชากแขนของฉันอย่างแรงจนตัวแทบจะปลิว
“คิดจะทำอะไร มีสิทธิ์อะไรมายุ่งกับโทรศัพท์ของฉัน!!” เสียงของพี่ติณตวาดถามดังลั่น ทำเอาฉันสั่นไปทั้งตัวเพราะความน่ากลัวของเขา
“หนูไม่ได้ยุ่งกับโทรศัพท์ของพี่ติณ”
“ถ้าฉันโง่คงจะเชื่อที่เธอพูด”
พรึบ! ตุบ! ร่างของฉันถูกผลักให้ล้มลงกระแทกกับพื้นอย่างแรง เป็นอีกครั้งที่พี่ติณทำรุนแรงกับฉันมาก
“เธอไม่มีทางลบคลิปนั่นได้ ถ้าไม่ใช่ฉันใครหน้าไหนก็ลบไม่ได้!!”
ฉันก้มหน้าลงแล้วกลั้นสะอื้นจนตัวเกร็ง ใช่! ฉันกำลังจะร้องไห้ ฉันรู้ว่าตัวเองมันอ่อนแอไม่เอาไหน แทนที่จะสู้ จะแข็งข้อ แต่ฉันมันอ่อนแอ ฉันไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงตัวเองถึงจะหลุดพ้นสักที
ฉันไม่น่าเดินกลับเข้ามาในชีวิตของพี่ติณอีกครั้ง ไม่น่าเลยจริงๆ
“จะร้องไห้ทำซากอะไร หุบปากน่ารำคาญ!!” พี่ติณตวาดบอกเสียงดัง
“หนูอยากกลับบ้าน อึก~”
“
